FanFic.nl

All by mind and memories -Larry Stylinson

Under pressure precious things can break [3]

Na nauwelijks vier minuten kwam de serveerster teruglopen. Op haar dienblad stond mijn dampende warme chocomel. Het was zo'n typische chocolade melk mok. Wit en saai.
Zodra de mok op de tafel lande met een bonk, stak ik mijn gretige lange vingers uit en trok de mok naar me toe. Dit had ik even nodig.
Over de witte room bovenop de chocomelk was een soort cacao poeder gestrooid. Ik proefde er nooit wat van, waarschijnlijk was het voor de sier. Ik nam voorzichtig een nipje en zette toen de mok terug op tafel. Mijn handen bleven eromheen verstrengeld.
Bilbo was ondertussen gaan liggen en legde zijn hoofdje op mijn schoot. Ik leunde naar achter tegen de bank en zuchtte tevreden.
Zo, hier even, op dit moment voelde ik me gelukkig. Dit had ik niet vaak. Maar ik voelde me tevreden, warm van binnen en boven alles op mijn gemak.
Alsof ik het leven weer aankon, en alsof ik leefde voor dit soort momenten.

Helaas werden deze moment altijd bij mij verstoord door een persoon, door een onverwachtse teleurstelling en of situatie waar ik mezelf liever niet in bevind. Vanavond werd dit moment verstoord door een beeldschone tienerjongen die op zijn gemak het restaurant kwam binnen strompelen. Zelfs in een lelijk werkshirt bezat deze jongen definitieve schoonheid. Misschien was het de manier waarop zijn aanwezigheid het hele gebouw net een tikkeltje ophelderde. Of hoe zijn twinkelende ogen vol eeuwige vreugde zaten en zijn glimlach die zelfs The Grumpy Cat onbewust liet meesmuilen.
Je zou denken. Dat zo'n persoon, je dag juist beter zou maken. Maar niet als je Harry Styles heet en die ene jongen Louis is die Harry al elke regel die hij had opgemaakt in het laatste half jaar liet breken.

Het liefst had ik me op dat moment verstopt in de bank, of was ik het restaurant uitgerend. Maar dat zou dingen alleen maar twee keer zo erg maken. Dus bleef ik zitten. Met mijn handen nog altijd om mijn mok geklemd en Bilbo's hoofd nog altijd op mijn schoot. Hij moest eens weten.
Onopvallend nipte ik wat aan mijn chocomel en opende ik mijn oren om gesprekken in de keuken af te luisteren.
Ik hoorde een zware stem wat brullen over waarschijnlijk Louis die te laat was. Een meisjes stem piepte wat. Servies dat tegen elkaar op knalde en bestek dat ratelde. Vervolgens de serveersters stem weer die een tafel nummer uitsprak.
Onbewust wist ik wat hier gebeurd. Louis had de opdracht gekregen om mijn eten te serveren. En wat kon ik er tegen doen? Niks.
Al die tijd hield ik mijn blik gericht op mijn chocomelk. Misschien als ik niks zou zeggen en hij haastig mijn eten neer zou zetten, misschien zou hij me dan niet herkennen. En daar had het zo fout. Want Louis was nog maar halverwege op weg naar mijn tafel waarna hij al schreeuwde;
''Harry! Oh mijn god, stalk je me? Nee dat zal vast niet. Maar w.a.u.w wat een toeval!'' Verlegen keek ik op. Mijn ogen ontmoette die van hem en ik wilde dat moment in een groot zwart gat zakken en van de wereld verdwijnen. Maar helaas. Ik zou dit gewoon onder ogen moeten komen.
''Ja he.'' Zei ik stil en verlegen. Ik hoorde hem lachen. Heel even dacht ik dat hij me uitlachte maar toen ik opkeek zag ik dat hij me toelachte. Die blik in zijn ogen vertelde me dat.
Met een enthousiast abrupte beweging zette hij mijn bord voor me neer waarna hij de enige stoel die voor het tafeltje stond omdraaide met de leuning naar mij gericht en erop neer plofte. Zijn armen hingen gekruist over rugleuning.
Ongemakkelijk nipte ik aan mijn chocolade melk. Hij zuchtte lachend terwijl hij zijn hoofd schudde.
''Sorry Hazz maar ik ben bang dat we voor elkaar bestemd zijn.'' Ik schrok van zijn opmerking waardoor de chocomelk het verkeerde keelgat in schoot. Ik begon hakkelig te hoesten. Snel hield ik mijn hand voor mijn hand.
Het liet Louis alleen maar harder lachen.
''M-moet jij niet mensen bedienen.'' In mijn hoofd had het beledigend geklonken, maar nu ik het zo uitsprak klonk het als een onschuldige vraag.
''Ach, het is doodstil dat kan Lucy zelf wel aan.'' Lucy? Dat zal waarschijnlijk de serveerster zijn die water haalde voor Bilbo en die mij mijn chocomel gaf.
Verlegen gaf ik Louis een knikje als teken dat ik hem snapte. Ik haalde mijn handen van mijn mok vandaan en aaide Bilbo over zijn bol waardoor hij wakker schoot uit zijn schoonheidsslaapje. Geschrokken ging hij staan, zijn staart ging hevig op en neer. Met zijn kopje schuin en zijn oren omhoog keek hij naar Louis die meteen verliefd naar het beestje keek.
''Hallo daar!'' Zei hij met een hoog stemmetje. Bilbo's staart begon harder te slaan waarna hij van de bank afsprong, onder de tafel door racete en zijn hoofd door het gat van de Louis stoelleuning heen duwde. Vrolijk duwde hij zijn snuit tussen Louis benen.
Ik had me altijd al afgevraagd waarom honden hun snuit daar vaak plaatste. Louis aaide hem herhaaldelijk over zijn bol. Bilbo's dag kon niet stuk. Zijn staart zwoer zo hevig dat zijn hele achterhand meeging in de beweging.
Ik glimlachte kleintjes.
''Bilbo vind niemand aardig behalve mij en mijn zusje. Je bent een de eerste die hem mag aaien buiten die personen.'' Vertelde ik hem zachtjes. Toen hij van de hond naar me opkeek, zag ik trots in zijn ogen.
''Ik denk dat ik een uitzondering ben.'' Constateerde hij.
En ja, daar had hij zo gelijk in. Deze vreemde, vrolijke Louis was een uitzondering op alles. Hoe hij mijn muren bestormende en ze zonder moeite afbrak. Hoe zelfs Bilbo hem meteen leek te accepteren.
Louis was de grootste uitzondering ooit.

Reacties: