FanFic.nl

One Shots • [1D]

Jump • Louis & Amy

*

"Ik durf niet," fluisterde Louis zachtjes, terwijl hij de diepte in staarde.
"Oh, kom op! Je treedt op voor miljoenen mensen en dit durf je niet?" De jongen schudde zijn hoofd, zijn ogen verlieten het water twintig meter onder hem geen seconde.
"Nee. Echt niet." Het meisje zuchtte.
"Waarom niet?" Louis haalde zijn schouders op.
"Gewoon - stel je voor dat er stenen liggen! Dat we te pletter vallen en hartstikke dood gaan en-" Amy stak haar hand op, zodat de bange jongen zijn mond hield.
"Dat gebeurd echt niet, hoor," verklaarde ze. Louis haalde zijn schouders op - hij wilde niet. Het was eng, diep, gevaarlijk. Hij durfde niet.
Amy schudde haar hoofd en draaide zich om. Langzaam liep ze bij Louis weg, in haar hoofd tot tien tellend.
Acht,
Negen,
Tien.
"Wacht!" Een glimlach verscheen om haar lippen terwijl ze zich weer omdraaide en de jongen vragend aankeek. Verlegen lachte hij naar haar, wijzend naar de diepte.
"Help je me?" Amy glimlachte, liep terug naar Louis en ging naast hem staan. Zwijgend pakte ze zijn hand beet, keek opzij naar hem en moest moeite doen niet in lachen uit te barsten om zijn blik.
Angsthaas.
"Op drie, oké?" Louis twijfelde nog even, maar het meisje gaf hem geen bedenktijd meer. Dan zou hij zekerweten weer terugkrabbelen.
"Drie, twee, één... Spring!"

***

De zeebodem was zacht. Van zand, lichtgekleurd en vol leven. Gekleurde vissen cirkelden om haar heen, waterplanten likten haar haar lichaam en bubbeltjes strekten zich voor haar uit. Ze zag enkele krabben over de bodem kruipen en als ze verder keek, zag ze zelfs enkele dolfijnen en haaien.
Het was rustgevend.
Ze wilde hier nooit meer weg. Ze hield van deze plek, besloot om er te gaan wonen en nooit meer terug te keren naar haar oude leven. Niet dat die slecht was geweest, verre van dat, maar dit was zoveel beter. De stilte van de oceaan, het zoute water dat haar huid kietelde - het was perfect.
"Amy!" Woest schudde ze haar hoofd. Ze was Amy niet meer, ze was iemand anders. Een zeewezen, een schepsel uit de diepte. Geen meisje van zeventien die van een lolletje hield - gewoon een zeewezen. Mystiek.
"Amy! Verdomme." De stem vloekte binnensmonds en geïrriteerd sloeg het meisje om haar heen. Ze wilde het geluid verdrijven, het hoorde hier niet en stoorde haar. Het moest weggevaagd worden.
"Amy, alsjeblieft," smeekte de stem. Ze snapte het niet, maar tijd ervoor was er niet meer. De vissen begonnen sneller te zwemmen en ze voelde hoe een opkomende stroming aan haar benen begon te rukken. Steeds harder en uiteindelijk voer het haar mee. Maaiend met haar armen probeerde ze houvast te krijgen - maar de stroming was te sterk. Hij zoog haar en alle andere organismen verder de diepte in, waar het steeds donkerder en kouder werd.
Vooral kouder.
"Amy..."

***

Louis huilde. In stilte rolden dikke tranen over zijn wangen, terwijl hij keer op keer haar naam fluisterde. Zijn hand had de hare vastgeklemd en met alle kracht die hij bezat probeerde hij tot het meisje door te dringen. Ze mocht hem niet verlaten, niet nu, niet na alles. Ze was zijn eerste, échte liefde en hij die van haar - ze moést wakker worden.
Hij gaf zichzelf de schuld. Als hij gewoon voet bij stuk had gehouden, zich niet over had laten halen door haar speelsheid, was dit nooit gebeurd. Hij had haar er nog voor gewaarschuwd. Maar bovenal, hetgeen dat zijn schuld bewees, was het feit dat hij niet had gesprongen. Misschien had hij haar dan kunnen redden, had hij ervoor kunnen zorgen dat haar verwondingen minder ernstig waren. Hij was blijven staan en had haar gewoon laten gaan.
"Amy..." Zijn stem was niet meer dan een schelle fluistering, maar zodra hij haar naam voor de zoveelste keer had uitgesproken, hoorde hij hoe het geluid van haar hartmonitor voor het eerst versnelde. Wat eerst een monotone, langzame geluidsgolf was geweest, veranderde in een melodieuze, gezondere lijn wat ervoor zorgde dat Louis' tranen nog sneller begonnen te stromen.
"L-lou?" Haar fragiele stem deed hem ontwaken uit zijn zelfmedelijden en zodra hij haar geopende ogen zag, voelde hij hoe een enorme glimlach zich om zijn lippen krulde. Hij haalde opgelucht adem, keek haar aan en zei even niets. Voorzichtig lachte ze terug, waarop Louis in haar hand kneep.
"Het spijt me zo," fluisterde hij. Amy schudde voorzichtig haar hoofd.
"Niet jouw schuld. Ik had moeten luisteren." Een traan rolde over haar wang en voorzichtig boog Louis naar voren om zo een kusje op haar voorhoofd te drukken. Hij streek een paar verdwaalde lokken uit haar gezicht en liet zijn hoofd vlak boven het hare hangen.
"Het komt goed," fluisterde hij zachtjes. "Het komt allemaal goed." Hij gaf haar nog een kus, dit keer op haar lippen en zodra de monitor opnieuw sneller begon te piepen, wist hij dat hij gelijk had.

Reacties: