FanFic.nl

Zijn Stem

Alleen voor Personeel

Niet-begrijpend keken ze hem aan. Harry trok zijn hand van het glas af, richtte zijn blik op zijn twee vrienden en wachtte op een antwoord. Toen deze niet gegeven werd, herhaalde hij zijn vraag.
“Wie van jullie kent een Ben? Waarschijnlijk is ‘ie groot.” Na deze woorden uitgesproken te hebben, lichtte het gezicht van de jongens op, om vervolgens met een ongeloofwaardige blik naar Harry te staren.
“Hazz, je denk toch niet dat we-“
“Ja, Niall. Ja, dat denk ik wel. Correctie – ik weet het wel zeker,” antwoordde Harry vastbesloten. Als de Panthers een vies spelletje willen spelen, kon hij dat ook.
Hij was IJs. IJs en vuur.
“Ik ken een Ben!” Snel sloeg Liam zijn hand voor zijn mond, nadat ze aangestaard waren door een groepje oude vrouwen vanwege zijn stemvolume. Hij deed een stap dichter naar de anderen toe, voor het geval dat.
“Ik ken een Ben. Hij – shit! Hij werkt hier,” fluisterde Liam. Harry knikte.
“Waar kan ik hem vinden?” Liam schudde zijn hoofd.
“Je gaat echt niet alleen. Wij gaan mee.” Onzeker maar vastberaden knikte Niall, maar Harry was het er absoluut niet mee eens. Dit was iets dat hij alleen moest doen, iets dat hij al eens eerder had moeten doen. Hij wilde Liam en Niall zo’n daad niet aandoen – die waren nog schoon.
“Nee. Ik ga alleen. Zayn is weg door mij en daarom zal ook ik hem terughalen.” Liam wilde zijn mond weer opentrekken, maar Niall legde zijn hand op diens schouder.
“Laat hem maar gaan. Het heeft geen zin.” Dankbaar knikte Harry naar zijn blonde vriend, waarna hij terzake kwam.
“Goed. Hoe ziet hij eruit en waar kan ik hem vinden? We hebben geen tijd te verliezen.” Liam knikte, keek even om zich heen om zichzelf er zeker van te zijn dat ze niet afgeluisterd werden en boog zich naar Harry toe.
“Hij is lang, staat achter de informatiebalie en draagt een zwart pak met een rode stropdas. Verder is hij kaal. Kan niet missen.” Harry knikte, wilde alweer richting de lift lopen, maar Niall hield hem tegen.
“Wij gaan op de uitkijk staan. Doen we tenminste nog wat.” Harry trok zijn mond open, maar Niall schudde woest zijn hoofd.
“Wij staan op de uitkijk.” Na enkele seconden van zware twijfel knikte Harry, weliswaar tegen zijn zin. Hoewel de taakverdeling totaal oneerlijk was, moesten ze het er mee doen.
Dit ging er gebeuren. Niet meer en niet minder.

***
Het was druk. Echt extreem druk. Het was algemeen bekend dat the Big Ben één van de meestbezochte gebouwen was in London, toch voelde het vandaag anders. Misschien kwam het door het feit dat hij vandaag op het punt stond iets verschrikkelijks te doen, maar misschien kwam het ook gewoon doordat iedereen hem aan zat te staren. Hij bleef natuurlijk bekend.
Daardoor werd het alleen maar lastiger, vond Harry.
Met zijn blik op de informatiebalie gericht, zigzagde hij tussen de mensen door. De één staarde, de ander leek hem niet op te merken. Voor hem maakte het niets uit, hij moest die Ben vinden en de klus klaren. Alleen op die manier kon hij Zayn terug vinden. Terug krijgen.
Verder gaan met zijn leven.
De rij was minder lang dan hij had verwacht. Door te doen alsof hij gewoon een zoveelste bezoeker was, schatte hij zijn kansen groter in om Ben aan de praat te krijgen dan door hem in één klap te overvallen met zijn persoonlijkheid. Dus ging Harry netjes in de rij staan, achteraan, wachtend tot hij aan de beurt was. Inmiddels hadden Niall en Liam hun post ook aangenomen, beide aan één kan van de ingang/uitgang. Harry wist niet precies waar, maar dat deed er ook niet toe. Het feit dat ze hem persé wilden helpen hun vriend terug te krijgen, deed hem vreugd. Stiekem.
De donkere, gezette vrouw die voor hem stond was nu aan de beurt en Harry’s angst begon langzaam naar binnen te sijpelen. Hij slikte het weg, drukte het weg. Hij was ijs. IJskoud ijs.
Het duurde lang. De vrouw vroeg veel te veel en de tijd tikte door. Seconden verstreken, minuten verstreken en na een kwartier was Harry eindelijk aan de beurt. Hij deed een stap naar voren, legde zijn handen op de balie en bekeek de man die tegenover hem stond.
Hij droeg een zwart pak. Een rode stropdas. Was bijna een kop groter dan Harry en had felblauwe ogen. Bijna te blauw.
Dit was zeker de desbetreffende man. Zonder een plan, zonder enig idee hoe hij dit ging aanpakken begon Harry te praten.
“Hallo. Ik wordt verwacht,” sprak hij met steevaste stem. De man trok even zijn wenkbrauw op, keek de nerveuze jongen beter aan, waarna er hoogstwaarschijnlijk een lichtje bij hem begon te brandden.
“Ah. U bent de zoon van onze onderhoudsmonteur?” Harry twijfelde, maar met die informatie kon hij de man gemakkelijk bij de drukte weglokken. Als hij hem naar beneden – of waar hij dan ook hoorde te zijn – zou begeleidden.
Het was de gok waard.
“Ja, precies. Mijn spullen liggen nog in de bus... Ik eh-“ Hij hoefde zijn zin niet af te maken, want de man die hoogstwaarschijnlijk Ben heette, kwam achter de balie vandaan en gebaarde naar de personeelslift, die grensde aan de bezoekerslift.
“Gaat u ze alstublieft gauw halen. We hebben problemen met de lichten op de eerste verdieping, ik wacht op u bij de personeelslift. Harry knikte, draaide zich om en beende richting de uitgang. Algauw zag hij Liam staan en snelde naar hem toe.
“Oké. Hij denkt dat ik één of andere onderhoudsmonteur zijn zoon ben. Hoe dan ook, ik heb gezegd dat ik mijn spullen ga halen. Zorg ervoor dat de échte persoon niet binnen komt.” Liam keek hem even vreemd aan, begon te snappen waar Harry het over had en knikte.
“Oké. Ik licht Niall in. We kunnen hem vast herkennen aan zijn overal – die jij overigens niet hebt,” zei hij, waarop hij naar Harry knikte. Deze zuchtte.
“Ja. Weet ik. Ik moet aan spullen zien te komen.” De jongens dachten na. Hoe konden ze binnen nu en vijf minuten aan gereedsschap komen? Het leek haast onmogelijk.
“Shit. Daar is ‘ie denk ik.” Liam wees naar de ingang, waar zojuist een jongeman doorheen kwam. Hij was ongeveer zo oud als de jongens zelf en droeg een overal en een gereedsschapskist. De jongen liep recht op de informatiebalie af.
Ze moesten nu actie ondernemen.
“Ik heb een plan,” zei Harry. Liam wilde nog wat zeggen, maar het was al te laat. Harry snelde naar de jongen toe die plaats had genomen in de rij en tikte hem op zijn schouder.
“Ben u de zoon van de onderhoudsmonteur?” De jongen knikte.
“Ja. Ik moest hem helpen?” vroeg deze ietwat onzeker. Harry knikte.
“Goed. Volgt u mij, dan leg ik u alles uit.” De jongen gehoorzaamde en liep achter Harry aan, die zo snel mogelijk een rustige plek zocht. Al snel vond hij een deur, helemaal in de hoek van de ernome ruimte, waarop stond:
Alleen voor Personeel.
Harry duwde de deur open, die wonder boven wonder niet op slot zat. Hij liet de jongen binnen, sloot vervolgens de deur en nam snel de ruimte in zich op.
Het was een simpele kamer, voorzien van twee leren banken, een aanrecht en een koffiezetapparaat. Het was hoogstwaarschijnlijk de personeelsruimte en op dit moment was Harry wél blij dat het vandaag zo druk was. Zo werden ze hopelijk niet gestoord.
Vlug draaide Harry de deur op slot en wendde hij zich tot de jongen.
“Het spijt me van de drukte. Gaat u zitten.” De jongen gehoorzaamde opnieuw en nam plaats op één van de leren banken. Zijn gereedschapskist zette hij naast zich neer en afwachtend keek hij Harry aan. Diens hart begon steeds wilder te slaan en nerveus nam hij plaats naast de ander op de bank.
“Heeft u een 4 inch schroevendraaier bij u? En een waterpomptang?” De jongen keek Harry even vreemd aan, maar zodra hij diens serieuze blik zag, pakte hij zijn kist op en opende deze. Hij zocht even tussen de stukken gereedschap die erin zaten, pakte vervolgens één van de vele schroevendraaiers en gaf deze aan Harry.
“Zo één?” vroeg hij. Harry knikte, staarde naar het voorwerp. Daarna wendde hij zich weer tot zijn leeftijdsgenoot, keek hem diep in zijn bruine ogen aan en zuchtte.
“Sorry,” fluisterde hij.
“Wat?” Voordat de jongen een antwoord kreeg, stak Harry de punt van de schroevendraaier in diens borst. Een luide schreeuw volgde, waarin de jongen naar Harry uithaalde. Deze was sneller, greep de jongen vast en sleurde hem van de bank af. Vervolgens ging hij op hem zitten, wikkelde zijn vingers om zijn keel en drukte. Drukte hard. De jongen spartelde, kreunde, maar Harry bleef drukken. Zijn tegenwerken verliep steeds moeizamer en langzaam zag Harry het licht in zijn ogen doven. Tot dat hij niet meer bewoog.

Reacties: