Hoofdcategorieën
Home » De Kronieken van Narnia » A place called Narnia, You Said? » Soft Aya Waves The Scepter
A place called Narnia, You Said?
Soft Aya Waves The Scepter
Ik heb geen idee waar ik naar op weg ben maar de woede die zich als een venijnig gif door mijn aderen verspreidt maakt me blind. Met stappen waar een olifant nog wat van zou kunnen leren, baan ik me een weg door stuikgewas en kreupelhout, een spoor van gebroken takken en afgetrokken bladeren nalatend. Het maakt me zo kwaad dat Luïnwé zich zo met me bemoeit. Ik dacht dat ze kil en onverschillig was. Zo leek ze toch toen ik haar ontmoette. Zo hoopte ik dat ze was. Iemand die me behandelde zoals een gelijke. Niet zoals het kind dat ze denken dat ik ben. Maar toen kwam ze erachter wie ik was en BAM ik had een babysitter op mijn hielen. Ik weet amper wie ze is. Zij weet niet meer over mij dan mijn naam en mijn krachten en toch heb ik het gevoel dat ze iets achterhoudt. Iets wat deze hele vrij belachelijke situatie zou verduidelijken. Het maakt me nog furieuzer dan ik al ben. Mijn lichaam trilt van woede en ik voel mijn hoofd gevaarlijk licht worden. Het put me uit, al voel ik de energie over mijn ruggengraat rennen. Ik voel mijn knieën week worden en het begeven. Mijn ogen branden terwijl ik tegen een boom ineenzak, zoute tranen biggelen langs mijn wangen. Als een rivier die de gebeurtenissen wegspoelt. Een ophoping van situaties. Een vulkaan die barst. Maar het lucht op. Ik hoor hoe wanhopig de snikken tussen de bomen galmen en dat frustreert me dan weer. Maar ik doe geen moeite om te stoppen. Waarom zou ik ? Rebelse Aya rouwt om haar persoonlijkheid ik even heb opgesloten. Ze heeft geen tijd en geen zin om te protesteren. En zachte Aya heeft de tijd van haar leven. Ik ben er dankbaar voor en even voel ik een flintertje trots , maar een zweepje fierheid dat ik daartoe in staat ben. Even masker af. Even zacht. Heel even maar…
‘Aya?’ Luïwé’s stem klinkt niet verbijsterd of boos. Maar stil en vriendelijk. Ze staat tussen het kreupelhout op het spoor dat ik gemaakt heb. Haar gezicht glimlacht maar er danst een pijnlijke trek door haar ogen. Ik antwoordt niet. Ik vind er gewoon de moed niet voor. Een rustgevende stilte die alleen verbroken wordt door het bos hangt tussen ons in. Als een barrière. Dan gaat ze plotseling door de knieën en neemt ze kleermakershouding aan. ‘Aya, ik…’ begint Luïwé opeens te praten. Ik kijk nieuwsgierig op waardoor er een lok haar voor mijn gezicht valt. Ze kijkt me enigszins gepijnigd aan. ‘Ik moet je wat bekennen. Of wacht. Nee. Dit is beter,’ Ze lijkt het meer tegen zich zelf dan tegen mij te hebben en ik snap er weer geen jota van. Onbegrijpend volg ik haar hand die even tussen haar gordel duikt en er dan een geelachtige envelop uitfrommelt. Ze kijkt er even naar, glimlacht vaag en geeft hem dan aan mij. Het papier voelt vertrouwd aan. Alsof dit voor mij bestemd was. Voorzicht open in hem en haal er een nieuw papier uit. Een vel dat vol gekribbeld was met een sierlijk recht handschrift in nog blinkende zwarte inkt. Ik voel mijn hart bonken in mijn keel als ik begin te lezen. Dit is belangrijk, besef ik.
Reacties:
wauwie! Ga zo door!