FanFic.nl

Nightmare

† When the Darknes comes

‘Blake,’ een zachte, vertrouwde stem liet de dromen vervagen en ik opende mijn ogen. Cat stond naast de bank en ze keek me verontschuldigend aan. Ik kon er niet aan wennen dat ze er echt stond, maar ik weigerde het haar te vertellen. De geur van koffiekoeken en vers fruitsap kwam me tegemoet en mijn moeder lachte hoofdschuddend terwijl ze naar ons keek.
‘Kom ontbijten, Blake. O en als ik jou was zou ik Maerwy maar even bellen. Anna vertelde dat ze erg overstuur was,’ ik hoorde de afkeuring in haar stem en het schuldgevoel verzegelde mijn lippen. Cat zwiepte haar rode haren over de capuchon van haar panda trui en ze glimlachte.
‘Jongens,’ grijnsde ze en mijn moeder lachte, ze leek vrolijker maar ik wist dat het masker ons weer aanstaarde. Als holle zwarte ogen en tranen die het verleden tekenden. Ik slenterde naar de keuken en Violet keek me argwanend aan.
‘Ik heb thee met citroenmelisse gezet. Ik zei het je al Kate, hij is oververmoeid, dat is duidelijk,’ Violet likte haar vingertoppen af en stak haar vinger dreigend naar me uit. Het herinnerde me aan de keren dat ik het huis was uitgeslopen om samen met Matt en Toby naar het speelplein te gaan.
Alles leek zo ver weg en toch sijpelden de herinneringen als tranen over mijn netvlies.
‘Als je weer eens door dat bos zwerft dan weet ik het zo, dus hou je aan de regels jongeman,’ Ik keek naar Cat en ze glimlachte zodat de kuiltjes in haar wangen zichtbaar werden. Alleen lachten haar ogen niet met haar mee.
Het lichtere zwart om haar pupillen weerspiegelden bezorgdheid en verdriet.
‘Ik hou me aan de regels. Dat beloof ik, Violet,’ zei ik en ze knikte goedkeurend. Iets in haar gezicht was niet vertrouwd maar toen mijn moeder me een waarschuwende blik toewierp hield ik mijn mond.



‘Ja alles gaat goed, het spijt me echt heel erg, Maerwy,’ fluisterde ik en de kille wind suisde door de hal. Ik keek naar Cat, ze zat in de Bentley en haar slanke vingers streelden over het koele glas. Maerwy antwoordde niet meer en de stilte maakte me misselijk.
‘Maerwy?’ vroeg ik zacht en ik hoorde haar zuchten.
‘Je had het me gewoon moeten vertellen, Blake. Je wist dat ik je zou helpen…’ Ik haalde vermoeid een hand door mijn haren en sloot mijn ogen.
‘Ik wist niet wat er gebeurde, ik wilde niet dat jou iets zou overkomen.
Het spijt me oké,’ verzuchtte ik en keek naar de grijze wolkenketens die voorbij gleden.
‘Oké, het spijt mij ook. Ik deed nogal aanstellerig,’ ze zei het zo zacht dat ik het amper kon horen.
‘Dat geeft niet, je had gelijk. Ik zie je zo op school,’ zei ik en beet nerveus op mijn lip.
‘Oké tot zo, Blake,’ ik hoorde de opluchting in haar stem en het gesprek stierf weg. Ik hees de rugzak over mijn schouder en opende het portier van de vertrouwde, wijnrode Bentley.
‘Gaat het?’ vroeg Cat ongemakkelijk en ik knikte terwijl mijn vrije hand de sleutel in het contact duwde.
‘Ze begreep het,’ zei ik en reed de oprit af. De bladeren aan de bomen verkleurden aarzelend en het kille weer was gebleven, als een oude bekende.
‘Bedankt, Blake,’ fluisterde Cat zacht en een aangename stilte gaf de gedachten vrij spel. Ze keek me indringend aan en heel even gleden haar ogen naar mijn sleutelbeen.
‘Waarvoor?’ vroeg ik en ze streek een haarlok langs haar oor.
‘Om anders te zijn,’ glimlachte ze en ik grinnikte terwijl mijn handen het stuur steviger omklemden.
‘Welke les heb je nu?’ vroeg ik en Cat neuriede zacht mee met het nummer When the darkness comes van Colbie Caillat.
‘Geschiedenis van Mr. Colton,’ antwoordde ze en ik keek haar medelevend aan.
‘Dat valt wel mee, zolang je maar interesse toont,’ grijnsde ik en ze lachte.
‘Cher zei dat je een slaapkop was,’ ik lachte en keek haar enthousiast aan.
‘Is dat zo?’ vroeg ik sarcastisch en haar lach werd breder.
‘Misschien,’ antwoordde ze glimlachend en ze keek uit het raam toen we het speelplein naderden.
Enkele kinderen zaten op de schommel en Cat keek gekweld, ik voelde haar verdriet alsof het de mijne was. Ik parkeerde aan de graskant en ze keek me nieuwsgierig aan.
‘Wat doe je?’ vroeg ze met een glimlach en ik haalde mijn schouders op.
‘We hoeven nog niet meteen naar school,’ grijnsde ik en ze stapte lachend uit. Ze rilde opgewekt toen de koele wind met haar kersenrode haren speelde en ze spreidde haar armen. Haar gezicht veranderde en ze straalde als een Engel.
‘Blake!’ Ik keek op toen Keith mijn naam riep en hij rende op ons af.
Hij woonde bij Mvr. Goofenhuser, zij was zijn voogd geworden sinds Keiths moeder was overleden aan kanker.
Ik paste altijd op hem tijdens de vakanties, alleen was ik de laatste weken niet meer bij hem langs gegaan.
‘Waarom kwam je niet meer langs?’ vroeg hij en zijn grote blauwe ogen stonden teleurgesteld. Ik ging met mijn hand door zijn lichtbruine haren en hij keek Cat nieuwsgierig aan.
‘Ik snap het al,’ grijnsde hij en hij keek van mij naar Cat en weer terug.
‘Wat?’ vroeg ik en hij tuitte bedachtzaam zijn lippen.
‘Blake heeft een vriendinnetje! Blake heeft een vriendinnetje!’ gilde hij en Cat keek me enthousiast aan.
‘Hoor eens, dat is ze niet,’ zei ik grijnzend en hij keek Cat met twinkelende ogen aan.
‘Heb je hem al gekust?’ hij keek Cat vragend aan en ze schudde lachend haar hoofd. Ze knielde bij hem neer en fluisterde iets in zijn oor.
Hij gniffelde en keek achterom toen Milo dichterbij kwam.
‘Kom, we gaan weer voetballen. Ik wil het niet zien als ze zo gaan zoenen,’ de jongens trokken een vies gezicht en ik rolde met mijn ogen.
Ik keek vluchtig naar Cat en haar wangen waren rood geworden.
Ze keek naar de zonnestralen die door de wolken braken en ze haalde diep adem.
‘Sorry daarvoor,’ grinnikte ik en ze schudde meteen haar hoofd.
‘Ze zijn lief en het is grappig als ze je plagen,’ lachte ze en we liepen zwijgend naar de schommels die heen en weer werden gewiegd door de wind. In de verte hoorden we Keith en Milo nog roepen terwijl de herinneringen als schaduwen om ons heen wervelden. Hoe mijn vader me had geduwd op de gloednieuwe schommel en ik samen met Maerwy tikkertje had gespeeld.
‘Ik zie nu pas hoe mooi het hier is,’ fluisterde Cat en ze trok aan haar mouwen zodat ze haar handen verborgen. Ik haalde glimlachend mijn schouders op en keek haar even aan.
‘Waar ga je heen, vanavond?’ vroeg ik en ze keek verast toen de woorden tussen ons in hingen.
‘Ik heb kennissen die bij Loch Ashie wonen, aan de rand van Clune Wood,’ antwoordde ze en ik knikte bedachtzaam. Haar aanwezigheid voelde prettig en ik probeerde het gevoel vast te houden. Als iets kostbaar, iets die ik bij me moest dragen.
‘Ik kan je er vanavond wel heenbrengen,’ stelde ik voor maar ze schudde aarzelend haar hoofd.
‘Het is niet dat ik het niet wil, maar jouw vriendin zal het niet fijn gaan vinden als jij haar auto weer voor mij leent,’ Ik haatte het hoe ze “mij” uitsprak, alsof ze zichzelf haatte.
‘Ik kan het haar gewoon vragen hoor,’ drong ik aan en Cat staarde me bevend aan. Het plezier verdween uit haar gezicht en maakte plaats voor ongeloof.
De brandende pijn rond mijn sleutelbeen veranderde in hellevuur en ik beet gespannen op mijn onderlip.
De warme metaalsmaak van bloed vulde mijn mond en mijn vingers tastte nerveus over de kokende huid. Cat nam mijn hand vast en ik staarde verdoofd naar de zwarte vegen. Ze fluisterde woorden die ik niet begreep en in haar ogen weerspiegelde diezelfde tattoo.
Het Ankh symbool stond in sierlijke zwarte lijnen op mijn sleutelbeen gebrand.
‘Blake,’ fluisterde ze en haar handen omklemden mijn gezicht.
Ik voelde de doodsangst die haar als schaduwen achtervolgden.
Ze kon er niet aan ontsnappen…

Reacties: