FanFic.nl

Don't Let Me Go • Stalik

Hoofdstuk één || Harry E. Styles

***

Zo stilletjes mogelijk duwde de jongen de klink van de deur naar beneden, wurmde hij zichzelf ertussendoor en sloot hij hem weer. In stilte ontdeed hij zich van zijn jas, hing deze op aan de kapstok en deed zijn schoenen uit. Elke beweging die hij maakte, liet een pijnscheut achter in zijn gehele lichaam. De drie takelden hem altijd flink toe, maar vanavond hadden ze echt uitgepakt. Alsof ze wisten dat zijn vader dit weekend thuis zou zijn.
Harry durfde nauwelijks adem te halen toen hij de woonkamer binnensloop. Voetje voor voetje schuifelde hij over het laminaat, langs het meubilair, richting de trap. Met heel zijn hart hoopte de jongen dat er niemand naar beneden zou komen, niemand wakker zou worden en niemand iets van zijn thuiskomst zou merken. Hij haatte het als zijn moeder of zus hem zo zag.
De bezorgdheid in hun ogen. Het verdriet.
Afschuwelijk.
Stilletjes klom hij de trap op. Met handen en voeten, want dat maakte minder lawaai en zodra Harry op de overloop stond en de stilte nog steeds geen geluid maakte, begon zijn hart sneller te slaan. Alsof hij wist wat er komen ging, of in ieder zou kunnen komen.
Snel sloop hij naar zijn kamer, glipte de deur door en sloot deze zonder enig geluid te maken. Zijn hand liet hij nog voor enkele seconden tegen het hout rusten, om zichzelf vervolgens achterover op zijn bed te laten vallen.
Het was hem gelukt.
Terwijl de krullenbol zich begon uit te kleden, begonnen ook zijn gedachten op te spelen. De jongen wilde antwoorden. Redenen.
Waarom hij? Waarom altijd hij? Harry voelde zich schuldig, schuldig voor dingen die hij niet had gedaan en nooit zou kunnen doen. Dingen, waar een normale 19-jarige jongen niet eens over na zou denken. Überhaupt bij het idee zou komen.
Maar hij - hij was niet normaal.
Enkel gehuld in een wit boxershort, kroop Harry onder de dekens. Het zachte, verwelkomende gevoel overspoelde hem en voor enkele seconden voelde hij zich weer jong. Veilig, ontastbaar. Alsof hij in de armen van zijn moeder lag, met zijn kleine zusje in hun kielzog. Met zijn allen voor de openhaard, terwijl ze een familiefilm als Home Alone keken, niet nadenkend over de eventuele gevaren van de buitenwereld. Niet nadenkend over pesterijen, meisjes of wat-dan-ook waar hij nu elke dag aan dacht.
Nee. Eigenlijk was dat niet helemaal waar. Hij dacht weliswaar elke dag aan pesterijen en de buitenwereld, maar waar hij niet aan dacht waren meisjes. Natuurlijk in het begin wel, drie jaar geleden, maar vanaf zijn zestiende was het hem toch al vrij duidelijk geworden dat hij niet dezelfde dingen voelde voor meisjes als de meeste jongens. De jongens van zijn school, zijn klas.
De hetero's.
Hoofdschuddend sloot Harry zijn ogen en liet hij de duisternis van zijn kamer hem in zijn bezit nemen. Hij wilde weg van hier, afreizen naar dromenland en daar nooit meer uit komen. Niet zolang hij nog op school zat, in ieder geval.
Niet zolang hij gelijk was aan oud vuil.

"Harry!" De stem klonk diep, donker. Alsof de eigenaar net wakker was geworden na een lange nacht stappen.
"Harry, wacht nou even!" Het klonk anders. Anders dan altijd en voor het eerst sinds de middelbare school voelde Harry wél de neiging om te stoppen. Zich om te draaien. Kijken wie zijn naam had geroepen.
Maar hij deed het niet. Hij was te bang dat het tegen zou vallen, dat het slechts een toneelstuk was van Edgar en zijn vrienden.
"Harry, alsjeblieft! Ik smeek het je!" De krullenbol schudde zijn hoofd, stampte haastig door en negeerde de koude wind die zijn gezicht dreigde open te rijten. Hij negeerde alles om zich heen en bleef lopen.
"Harry!" De stem klonk smekend, wanhopig en even dacht de jongen zelfs een lichte trilling te horen, alsof de spreker aan het huilen was. Verdriet had, net zoals hij. Ellende.
Doorlopen.
"Ik hou van je." Hij stopte.
Omdraaien deed de jongen alsnog niet, maar hij was gestopt en nu stelde hij zijn gehoor scherp.
Het bleef stil.
"Waarom?" vroeg Harry. Zijn stem had een vreemd soort echo om zich heen hangen, maar het maakte hem niet uit. Alsof het zo hoorde.
"Omdat je mooi bent. En leuk." Harry hoorde de stem dichterbij komen, samenhangend met redelijk zware voetstappen. Of - nee, dat klopte niet helemaal. Het waren zware schoenen waar op gelopen werd, misschien zelfs een soort van kisten.
"Draai je alsjeblieft om, Harry." De jongen durfde niet, maar voelde zich toch genoodzaakt. Iets in de stem liet hem rare dingen voelen en diep van binnen wilde Harry gewoon weten wie de spreker was. Dus kneep hij zijn ogen dicht en draaide zich om.
"Open je ogen, Harry." Voorzichtig gehoorzaamde de krullenbol en zodra hij zijn groene ogen had geopend, verdween de persoon uit zijn gezichtsveld. Binnen één seconde was zijn lichaam weggevaagd van de aardbodem en het enige wat Harry had gezien waren korte, donkere haren.
Zwart.

Reacties: