FanFic.nl

Just can't let her go - Marcel Styles

Prologue

Ik schudde mijn hoofd. Dit kon niet. Mijn jas klemde ik in mijn hand. Zo rende ik naar buiten. Sneeuw viel met bakken in de lucht. Er was een kring van mensen midden op het schoolplein. IK concludeerde dat ze daar moest zijn. Ik rukte mensen verontschuldigend opzij en wurmde me zo door de menigte heen. Ze stond midden in de cirkel van leerlingen die iets te over gespannen raakten. De gene die ooit mijn liefde had verdiend.
Haar bruine ogen boorden zich in de mijne. Haar gezicht was strak. Alsof ze boos was.
Dit was nou een van de bijzondere redenen waarom ik haar zo erg bewonderde, ze toonde geen enkele emotie jegens haar 'vijanden'. Ik zocht naar een teken van emotie in haar ogen, maar hij was ijs- en ijskoud. Mijn blik gleed af naar de rest van haar lichaam, haar slanke nek, haar borsten die niet te groot waren, haar platte buik, haar lange benen. Ze was prachtig. Ik viel als een blok voor haar. Ik had gedacht dat zij hetzelfde voelde, maar helaas, het was helemaal niet zo. Waarom zou het ook?
Dit deed me op de een of andere manier pijn. Ze had het duidelijk verpest, maar was het dom van haar om een jongen op te geven voor een hele groep mensen die om haar gaven? Ik dacht het niet. Als het kon zou ik het ook doen. Toch was ik boos. Maar dit ging niet daar om. Ik had iets gedaan wat alles verpest had.
"I ruined it, so what? You never loved me back, so it doesn't even matter."
Ze had tussen haar vingers een sigaret geklemd. Ze nam er langzaam trekjes van. Ze blies uit en opende haar mond om wat te zeggen, maar woorden kwamen er niet. Enkel een zacht piepend geluid. Ze kon het niet zeggen. Dit was al eerder gebeurd, vaker dan ik ooit gedacht had nu ik het er over heb. "You're emotionless. Like a robot. You don't have a heart Roque, you don't deserve my love," zei ik zachtjes. Ik had mijn blik ondertussen op de grond gericht. De grijze tegels van de schoolplein was bedekt met het wit van de sneeuw. Mijn jas lag ergens op de grond rond mijn voeten. Kracht om te bukken en het op te pakken had ik niet. Ik voelde dat ik zo neer kon vallen. Er was niets meer van me over, helemaal niets meer. Ze had me kapot gemaakt en het leek haar nog te amuseren ook. De kring van mensen om ons heen joelden luid door mijn woorden van net. Toch keek ze me aan alsof het haar niets kon schelen. "Goddamn it Camila, I'm so done with you, talk!" schreeuwde ik. De menigte was volledig stil. Dit hadden ze niet verwacht, vooral niet van mij. Je kon zelfs horen hoe de witte vlokken naar beneden vielen om de rest van zijn vrienden te raken. "Did you ever loved me?" paniek vulde mijn lichaam. "Say something!"

Toen kwamen haar woorden.
"You're right, I never loved you. You wasted your time, like I did. But it was worth it."

Reacties: