FanFic.nl

Just can't let her go - Marcel Styles

One

Ik loop door de overvolle gang. Het was echt een drukte. Geïrriteerd wurmde ik me door de stroom van leerlingen. Bruggers werden voor mijn ogen hardhandig opzij geduwd door tweedeklassers. Ze bleven maar haken bij die arme piepers. Iets wat me echt mateloos irriteerde. "Ga aan de kant!" snauwde ik naar een brugpieper. Zijn rugzak was enorm, alsof hij voor maanden op reis zou gaan. Erger kon het gewoon niet. Angstig stoof hij opzij. Ik grinnikte. De leerlingen gingen alle kanten op, op zoek naar hun lokaal. Gelukkig was ik bij die van mij al aangekomen. Ik liep het lokaal binnen. Rond kijken deed ik niet, ik wist dat iedereen er al was. Marcel, de nerd van onze wiskunde en economie klas, was natuurlijk als eerste hier. Ik was altijd de laatste op de een of andere manier. Misschien kwam het omdat ik lui was, het kon ook komen omdat school me geen enkele reet kon schelen. Meestal was het wel leuk, alleen in de pauzes dan. De rest van de acht uur was saai en grauw. Voor mij tenminste wel.
Ik zocht naar Liam. Toen ik hem uiteindelijk vond bleek het dat de plek naast hem al lang en breed bezet was. Ik liet een geërgerde zucht ontsnappen. Julia, een meisje in de vriendengroep van Harry Styles zat naast hem. De vriendengroep van Harry was zogezegd een vijand van ons. We mochten elkaar niet. Ik had vooral een haatte de meiden in die groep. Zij waren de popu-jopie's en ze hadden aan iedereen een hekel, except themselves. Hoe bitchy kun je zijn?
"Waarom?" vroeg ik zonder woorden aan Liam. Hij gebaarde dat hij er niets aan kon doen. Liam was zo iemand die niet meteen zei wat hij dacht. Zelfs niet tegenover zijn vijanden. Hij vond het dan ook moeilijk om een verdomde plek voor mij bezet te houden.

Ik liep op de fake-blondine af en tikte op haar schouder. "Die plek was bezet hoor," zei ik droog. Haar blik gleed over mijn gezicht, zocht naar een sprankje humor, nou nee, ik meende dit.
"Oh, je meent het," lachte ze. "Ja, inderdaad ja." Ze tikte met haar scherpe nagels op haar tafel. Ik wist wat dit betekende. Ze liet haar nagels zo opmerken dat het als een waarschuwing overkwam. Julia was zo iemand die niet nee zei tegen een gevecht. Ik trok een wenkbrauw op. "Nou? Ik kan hier niet eeuwen wachten hoor." Ze zei niets. Haar blik was gericht op dat van Harry. Ik wist dat hij haar daar weg probeerde te krijgen met waarschuwende bikken. Ja natuurlijk, Harry zelf was nou eenmaal geen vechtersbaasje. Na een diepe zucht gleed ze van de stoel af. Ze graaide naar haar spullen en zocht een ander plekje. "Ik wist niet dat je een makkelijke opgever was, Julia." Ik zette een glimlachje op zonder enige blijdschap. Ze negeerde de opmerking en sloeg haar boeken open.
Toen gooide ik mijn rugzak op de tafel en ging ik zitten. Op dat moment kwam mevrouw Adams binnen. Mevrouw Adams was de economie lerares. Ze was een van de jongste docenten hier op school, en zo ook onze mentrix. Ze was aardig en relaxed, dat was waarom ze mijn lievelingsdocente was.
"Hoe was jullie weekend jongens?" vroeg ze. Meteen steeg er een luid gebabbel op wat mij de toestemming ga om met Liam te praten.

Reacties: