FanFic.nl

One Shots • [1D]

Army • Niall & Janita

*

De nacht viel en de duisternis nam bezit van de buitenwereld. Lantaarnpalen waren aangesprongen en kinderen lagen op bed, uitgeput van een dag vol spelletjes en leerzame dingen. De scholen waren begonnen, ambtenaren moesten weer aan de bak.
Het leger rukte weer uit.
Ze zaten zwijgend op de bank. Het meisje aan de ene kant, de jongen aan de andere. Het was de laatste avond die ze samen hadden, de laatste uren tikten aan hen voorbij, genadeloos en niet-afwachtend. Hoewel dit inmiddels alweer de derde keer zou zijn, eraan gewend raakte Janita nooit. Ze moest haar vriend missen, alweer, voor zeven maanden.
Zeven. Maanden.
Er kon van alles met hem gebeuren. Hij kon ontvoerd worden, ziek worden, ernstig ziek worden en één kogel kon het einde betekenen. Het einde van Niall, maar ook van Janita want zonder Niall was zij niets. Een leven zonder zijn blonde haren, blauwe ogen en lieve glimlach kon zij zich niet voorstellen - wilde zij zich niet voorstellen en elke keer beloofde de jongen haar plechtig dat -dat niet zou gebeuren. Dat hij heelhuids terug zou keren.
Je moest geen beloftes maken die je niet na kon komen. Of, in ieder geval, niet met zekerheid. Toch deed de jongen het elk jaar weer en geloofde Janita het ook elke jaar weer. Gewoon, omdat het een beetje van de pijn wegnam.
Niall zuchtte, pakte haar hand vast en draaide zichzelf bij.
"Het komt wel goed," zei hij. Zijn ooit zo twinkelende ogen hadden een waas van verdriet over zich heen liggen en Janita wist precies hoe hij zich voelde.
"Ik wil niet dat je gaat." Niall knikte.
"Weet ik. Maar ik heb geen keuze.." Janita schudde haar hoofd om de zoveelste keer dat haar vriend die woorden uitsprak. De woorden, die ze vervloekte, omdat het leugens waren.
"Tuurlijk wel! Je kunt toch gewoon ontslag nemen, een normale baan zoeken? Iets waarbij je niet elke seconde neergeschoten kunt worden?" Naarmate ze de woorden uitsprak, begon haar stem meer te trillen en verdrietig beet ze op haar lip. Niall sloeg zijn ogen neer en een traan rolde over zijn wang, langzaam, om vervolgens op de vloer uit elkaar te spatten.
"Dat kan ik niet doen, Jani. Vanwege vader," zei hij gebroken. Het meisje trok een wenkbrauw op.
"Hoezo?" Niall hief zijn hoofd om zo zijn vriendin weer aan te kunnen kijken, waarna hij haar in zijn armen nam en een kus op haar haren drukte. Toen hij haar weer los had gelaten, toverde hij een pijnlijke glimlach om zijn lippen.
"Hij was generaal. Ik heb dat nooit aan je verteld, want ik was bang dat je hem de schuld zou geven van het feit dat ik elk jaar wegga. Dat is namelijk niet zijn schuld, maar die van mij. Ik wil hem niet teleurstellen, snap je? En daar kies ik zelf voor.'' Ongelovig knikte het meisje, nog niet helemaal zeker van de echtheid van het verhaal. Aan de andere kant - had Niall ooit tegen haar gelogen?
Nee. Niet dat ze zich kon herinneren.
"Het spijt me, oké? Ik mis jou altijd meer dan wie-dan-ook, dat weet je toch wel,lief?" Janita knikte, om vervolgens de kus die Niall haar gaf te beantwoorden. Ze sloot haar ogen, liet zich door hem vastgepakt worden en negeerde de kerkklokken, die aangaven dat het twaalf uur in de nacht was.
Nog acht uur te gaan.

***

Het oorverdovende geluid van de wekker vulde de slaapkamer, liet zowel Niall als Janita verschrikt hun ogen openen. Zuchtend sloeg de blonde jongen het ding uit, draaide zich om naar zijn vriendin en gaf haar een kusje op haar neus.
"Goedemorgen," fluisterde hij met een rauwe ochtendstem. Janita glimlachte naar hem, al deden haar ogen niet mee.
"Goedemorgen Ni." Ze staarden elkaar nog even aan, om vervolgens de dekens aan de kant te gooien en te beginnen met het aankleden. Janita haar dagelijkse kleding - Niall zijn uniform.
Toen beide klaar waren en Janita staarde naar de groen-zwarte kleuren van Nialls uniform, moest ze toch wel eventjes giechelen. Verbaasd keek de blonde jongen haar aan.
"Wat?" Ze schudde met haar hoofd.
"Nee, niets. Behalve dan dat -dat uniform je echt goed staat." Onbewust glimlachte de jongen, terwijl hij zichzelf in de spiegel bekeek. Hij kon er niet over oordelen, maar als zijn meisje zei dat het hem goed stond, dan was dat zo. Want hij hield van haar, meer dan van wat-dan-ook in de wereld.
"Ontbijt?" vroeg hij, waarop het meisje knikte en ze zich zwijgend naar de keuken begaven. De kille sfeer was weer teruggekeerd en beiden wisten als geenander wat er over een uur zou gebeuren.
Niall zou opgehaald worden en Janita zou hem zeven maanden niet meer terug zien. Het enige contact wat ze dan nog hadden, was dat via brieven en zelfs dan duurde het soms weken voordat ze wat hoorde.
En toch bleef ze bij hem. Want ze hield van hem.
Zielsveel.
Zwijgend aten ze het ontbijt op, brood met ei, en dronken een kopje Yorkshire thee. Toen ze klaar waren was het kwart voor acht, wat inhield dat er nog vijftien minuten waren om samen door te brengen.
Niall stond op, legde het servies in de afwasmachine en wenkte Janita. Ze gehoorzaamde, liep naar hem toe en voelde hoe de eerste traan al over haar wang begon te rollen. Elk jaar was het hetzelfde, maar elk jaar was de pijn even erg. Misschien zelfs erger, ze wist het niet.
Niall nam haar gezicht tussen zijn vingers en dwong haar zo hem aan te kijken.
"Pas goed op jezelf, oké? Ik beloof je dat ik zoveel mogelijk naar je zal schrijven. En je weet dat Harry en Louis altijd klaar voor je zullen staan, toch?" Het meisje knikte.
"Ik hou van je, Janita. Zielsveel." De jongen gaf zijn vriendin een kus en vlak daarna schalde een luid, rinkelend geluid door hun appartementje heen.
De deurbel.
Niall liet haar gezicht los, gaf haar nog een kus en nam haar in zijn armen. Heel stevig, eigenlijk om nooit meer los te laten. Toch deed hij dat, waarna hij naar het halletje liep en zijn jas van de kapstok pakte. Een zucht verliet zijn mond zodra hij de deur opende. Janita was ook in het halletje komen staan en keek naar de man die haar vriend voor zeven maanden op zou gaan eisen.
"Goedemorgen mevrouw," lachte hij. Ze glimlachte terug, al was het niet van harte.
"Kom op Horan, we hebben niet de hele dag de tijd. We moeten Malik en Payne ook nog ophalen." De sergeant draaide zich om en liep alweer richting de Jeep, die voor het huis geparkeerd stond. Klaar om Niall mee te nemen.
De blonde jongen draaide zich nog één keer om, gaf Janita een laatste knuffel.
"Tot ziens," fluisterde hij. Tranen liepen over hun wangen en zodra Niall de grote auto in was gestapt en ze het ding weg zag rijden, sloot ze de deur om zichzelf ertegenaan op de grond te laten zakken.
Ze begon nog harder te huilen, net zo lang tot er geen tranen meer over waren. Allemaal weg, zodat ze niet meer gelaten konden worden en dus Niall niets kon overkomen.
Ze zou hem over zeven maanden weer terug zien.

Reacties: