FanFic.nl

I'm in love with a vampire || Zayn J. Malik [16+]

Chapter Seven

POV Brittany Clark


Dinsdag
Ik sloeg mijn deken open, en liep over de warme houten vloer over door mijn kamer heen. De vloer verwarming stond altijd aan in mijn kamer, zelfs in de zomer. Het gaf me een fijn gevoel. Mijn klerenkast leek vandaag wel overvol te zitten. Ik haalde er een setje uit dat er niet zo bijzonder goed uitzag, maar toch goed genoeg zou zijn. Ik keek naar mijn spiegelbeeld, ik zag er moe uit. Mijn wallen leken vandaag wel groter en erger uit te komen. Mijn wangen leken wel ingedeukt te zijn, zo dun ben ik opeens. Ik voelde me belachelijk slecht,, maar ik moest wel naar school, ik wilde niet zoals vorig jaar blijven zitten door te spijbelen.
Ik liep de badkamer binnen, en waste mijn gezicht waarna ik het afdroogde. Ik maakte een simpele knot bovenop mijn hoofd. Toen pak ik mijn mascara, en smeerde een dun laagje op. "Well, I'm done," mompelde ik waarna ik naar beneden liep. Ik zag hoe mama nog op de bank lag te slapen. Haar ogen leden waren dik, en ze had grote wallen. Een fles champagne stonden op tafel. "You idiot." Mijn woorden kwamen er zacht uit, maar toch bleek ze het te horen. "Wat zei je daar?" vroeg ze slaperig. "Ik noemde je een idioot," zei ik er zonder doekjes om heen te winden. "Hou jij je bek," zei ze humeurig. "What happenend?" vraag ik verward. Door haar rode ogen was het eigenlijk al veel te duidelijk, maar voor de zekerheid vroeg ik het toch. "Het is uit met Theo, hij hield niet van me." zei ze zachtjes. "De waarheid komt nou eenmaal hard aan mam."

Dat klopt, de waarheid komt echt hard aan. Jarenlang dacht ik dat het onzin was, want wat is er zo erg aan de waarheid? Ik kwam er achter toen Theo me de waarheid vertelde, de familie geheim die iedereen wist behalve ik. Iedereen loog tegen mij, maar dit keer het de echte waarheid. Mijn vader is niet mijn biologische vader. Eerst wilde ik weten wie hij was, hem op zoeken, maar dat zou veel te cliché zijn. Eerlijk gezegd kon het me niet eens schelen wie hij was, hij had ons niet in de steek moeten laten. Ik wist niet hoe hij eruit zag, ik wist zijn naam niet eens. Alles wat ik wist is dat zijn ogen zó mooi waren, dat mama er meteen voor viel. Domme zij, want achter die prachtige ogen was een geheim verscholen. Ik wist niet wat voor geheim, dat was mij nooit vertelt. Maar het geheim was zo erg groot, dat mijn biologische vader geen risico's wilde nemen om te trouwen. Ik snapte niet wat er zo erg kon zijn dat hij ons verlaten moest.


Ik pakte een kom en deed er muesli en melk in. "Hé mam, met wie heb je het dit keer gedaan?" vroeg ik waarna ik naast haar kwam zitten. Verbaasd keek ze op. "Met niemand, gedraag je." "Dat weet ik nog net zo niet," zei ik waarna ik wees naar de champagne op tafel. Altijd als ze het met iemand het bed gedeeld had, sliep ze op de bank met een fles champagne op de tafel. Haar ogen waren rood. "Is er wat? Heeft Theo het uit gemaakt?" vroeg ik. "Nee!" gilde ze. Ik rolde met mijn ogen. Toen ik een kijkje op de klok nam, merkte ik dat ik weg moest als ik niet te laat wilde komen. Daarom legde ik mijn kom op tafel en sprong op. Ik drukte mijn wang tegen die van mama aan, en riep dat weg ging. Toen pak ik mijn zwarte Eastpak, en rende het huis uit. Ik sprong in een soepele beweging mijn fiets op, en fietste door de straten heen naar school.

Eenmaal op school aangekomen bleek dat ik te vroeg was. Verveeld liep ik door de gangen op weg naar de kantine. Verrassend genoeg was de kantine bomvol. Dat was eigenlijk ook wel te verwachten als je het vierde uur begon. Ik keek eens rond. Zo kwam ik erachter dat er niemand van mijn vrienden groep zich hier bevond. Daarom liep ik me aan een tafel in een hoekje. De jongens daar waren net als de jongen - Zayn dus - die gister naast me zat. Een jongen met bruin haar en hemels blauwe ogen keek me nieuwsgierig aan. Zijn gezicht draaide zich naar zijn vriend de krullebol toe. Al hoorde ik niks, ik zag hoe zijn lippen bewogen. Zijn lippen maakten de woorden: Er komt hier iemand heen. Mijn wenkbrauwen krulden zich omhoog terwijl ik tegenover hun plaats nam. Een brutale grijns vormde zich rond de lippen van de jongen met de krullen. Zijn vrienden naast hem keken me nu ook aan. De nieuwsgierigheid is op hun gezichten te lezen. "Wie ben je?" vroeg de jongen met blond haar. Zijn ogen zijn onmenselijk mooi. "Ik ben Brittany Clark, noem me Britt. En hoe heten jullie?" vraag ik ze. Een glimlach vormde zich rond de lippen van de jongens.
Nadat ik al hun namen te weten ben gekomen, merkte ik opeens dat Zayn er niet was. "Waar is Zayn eigenlijk?' vroeg ik zo nonchalant mogelijk. Voor een kort moment keken ze elkaar benauwd aan. "Geen idee, hij zal wel thuis zijn. Maar waarom vraag je dat?" De tinkelende stem van Liam - ik dacht tenminste dat het Liam was - was te horen. Het was een zacht geluidje dat uit zijn lippen kwam, maar toch overduidelijk luid genoeg om het te horen. "Zomaar," antwoordde ik. Louis - de jongen met de hemelsblauwe ogen - keek me nog even onderzoekend aan waarna ze allemaal opstonden om weet ik veel wat te doen.

Reacties: