FanFic.nl

Zoveel-shot

170 - deel 4

‘Jezus, Louis! Ben je gek geworden?’ Ik opende mijn ogen en liet mijn blik over de kamer glijden. Harry en Louis stonden beiden, Louis voor de poef en Harry in de deuropening.
‘Ze is ziek en dan kom jij aan met je gelul over onze problemen. Alsjeblieft! Ik vroeg je alleen maar om haar te helpen en een glaasje water in te schenken. Dus je hoefde haar alleen maar een glas water te geven en aan te kijken of het goed met haar ging!’ Harry’s armen maaiden door de lucht in een poging zijn woede te uiten in zijn handgebaren. Zijn stem was hard en doordrongen van boosheid.
‘Harry, alsjeblieft, laat het maar.’ Mompelde ik terwijl ik me rechtop duwde.
Zijn blik vestigde zich op mij en met een paar grote passen was hij bij me. Duidelijk negeerde hij Louis, die praktisch achter hem stond.
‘Hoe gaat het? Ik zag je weer vallen? Ben je flauwgevallen?’ Hij duwde me zachtjes weer op de bank en liet me liggen. Hij schikte de deken om mijn schouders en checkte daarna mijn temperatuur door zijn hand tegen mijn voorhoofd aan te leggen.
‘Harry, alsjeblieft. Ik ben geen klein kind dat betutteld moet worden. Ik voel me prima, alleen steeds wat duizelig. Zou je me straks thuis willen brengen?’
‘Je blijft hier vannacht, dat snap je toch ook wel?’ Harry lachte een klein lachje, voordat hij zijn vingers langs mijn wang liet strelen.
Ik sloeg mijn oogleden neer, en voelde mijn wangen warm worden. Zijn actie voelde goed. Zijn huid tegen mijn huid voelde goed. Harry voelde goed.
Shit.
‘Ben je moe, Ali?’ Harry’s stem was zacht en lief. Zijn vingers leken ranken te tekenen op mijn kaak, wang en slaap. Ik besloot ervan te genieten, omdat het fout was en verkeerd en slecht en het nooit meer zou gaan gebeuren.
‘Ja, eigenlijk wel, maar ik wil jullie niet tot last zijn, Harry,’ begon ik, en voordat Harry kon protesteren, ging ik verder, ‘En Louis zou dat appreciëren en ik kan best naar huis.’
‘Louis heeft pech en je kunt niet naar huis. Je kunt niet eens normaal staan. Kom nu maar mee, dan draag ik je naar mijn kamer.’ Harry was zeker van zijn zaak, negeerde Louis nog steeds en hielp me opstaan, om me daarna op te tillen als een bruid en naar boven te brengen.
‘Harry,’ verzuchtte ik toen hij me op zijn bed had gelegd.
‘Ssshh, niet zeggen, niets zeggen.’ Fluisterde hij. Zijn handen pakten de mijne vast en zijn lippen drukten er een kus op. Ik probeerde me voorzichtig los te maken, al adem happend om het uit te leggen. Maar Harry’s grip verstrakte en terwijl hij zijn ogen in de mijne boorde, zei hij:
‘Alsjeblieft, Alisha. Nog niet. Nog even wachten. Laat me nog even genieten en niet denken aan de rest of aan morgen of aan goed en fout en laat me gewoon dit voelen. Laat me dit goeds voelen. Alsjeblieft.’
Ik slikte.
Zijn ogen glommen, zijn lippen vormden de smekende woorden en het schemerlampje op het nachtkastje maakte dat zijn neus en wimpers en lippen een schaduw tekenden op de andere zijde van zijn gezicht.
De brok in mijn keel zat helemaal vast, mijn lippen wrongen zich in allerlei bochten om het huilen tegen te gaan, maar uiteindelijk kon ik het niet helpen.
‘Het spijt me.’ Een snik rolde uit mijn keel en terwijl de tranen over mijn wangen rolden, liet ik mijn hoofd op Harry’s schouder zakken.
Zijn handen gleden door mijn haar en over mijn ruggengraat, en uiteindelijk schoof hij bij me op bed. Hij trok me dicht tegen zich aan en troostte me en streelde me en fluisterde lieve woordjes.
Het voelde fijn dat hij me zo troostte en dat hij me hielp, maar ik had dit gedaan. Ik had hem ook pijn gedaan. En toch troostte hij me.
Maar toch, ook al was het zo fijn en lief, er bleef een zeurend stemmetje in mijn hoofd, gepaard met een verscheurende pijn in mijn hart, die bleef roepen om Zayn en hoe ik dit hem aan kon blijven doen.
Ik had er zelf geen antwoord op.
Mijn huilbui werd erger en erger. De tranen bleven stromen en mijn schouders schokten hevig en ongecontroleerd. Mijn hart leek samen te knijpen van pijn, mijn hoofd uit elkaar te barsten van alle gedachten die rond zwierven.
Ik greep met mijn handen naar mijn haar. Ik was stom en gemeen en ik moest hier mee stoppen. Ik maakte mezelf helemaal gek. Alles om me heen leek te verstompen en tot een zeurend geluid af te zwakken, totdat het enkel een storende pieptoon was die harder werd naarmate de tijd verstreek en mijn gedachten door dramden.
Ik schreeuwde.
Harry’s lichaam verstrakte tegen het mijne.
‘Alisha! Kijk me aan!’ Harry was bovenop me geklommen, had mijn handen uit mijn haren getrokken en hield mijn polsen stevig tegen het bed geklemd. Zijn ogen waren vol groen en frustratie en bezorgdheid, ze leken diepe poelen vol waarheid en emotie.
‘Focus je op mijn ademhaling. In… uit… in… uit.’ Harry blies in mijn gezicht en ik deed met hem mee. Langzaam drong hij door. Langzaam kwam ik tot rust.
Harry kwam weer naast me liggen, legde mijn hoofd op zijn borstkast en vertelde me dat ik me moest blijven focussen op hoe hij adem haalde.
Dus deed ik dat.
Kalmte overspoelde me en de vermoeidheid drukte op mijn oogleden, lied ze zwaar worden totdat ze dichtvielen en mijn zicht met duister omhulde.
Het donkere zoog me op in een droomwereld.

Reacties:

Tallietje zei op 15 aug 2013 - 23:47:
Ahwww hazza is zoo lief <3
Snel verder hea?

Greetzz

ZoeyRedbird zei op 15 aug 2013 - 23:43:
Awh dit is best wel lief van Harry
Ondanks alles is hij er nog steeds voor haar
Go Harry
Go Harry