FanFic.nl

Nightmare

† Skin and Bones

Beelden dansten in het donker en drukten op mijn lichaam.
Ik voelde haar handen op mijn huid rusten en ik rook de vertrouwde zoete geur. Ik wilde haar hand grijpen toen ze opstond en er een rustige melodie door de ruimte gleed. Pianoklanken dreven het donker uit mijn hoofd en ik opende moeizaam mijn ogen. Herinneringen lieten me gebroken achter en iemand schraapte zijn keel.
‘Blake?’ de muziek verdween en ik kantelde mijn hoofd om Cat aan te kijken. Ik haalde een hand door mijn haren en wilde rechtop zitten.
‘Niet doen,’ een nieuwe stem waarschuwde me en Cat keek vertwijfeld achterom.
‘Hij draagt het teken nog steeds,’ fluisterde ze en een meisje met donkerbruin haar en gifgroene ogen kwam dichterbij. Ze knielde bij ons neer en ik bleef doodstil liggen.
‘Tergum quod bones, ostendo nos suus animus.’ fluisterde ze en een siddering trok door me heen.
‘Hij heeft ons bloed, Cat. Het teken liegt nooit,’ zei ze en ik sloot vermoeid mijn ogen. Het Ankh teken gleed onder mijn rusteloze oogleden en Cat nam mijn hand stevig vast.
‘Dat is onmogelijk, Frederique,’ haar stem klonk onrustig en gebarsten als porselein.
‘Het zou verklaren waarom de Wachters jouw bij hem vandaan wilden houden, Cat,’ stelde Frederique voor en ik slikte moeizaam.
‘Ego potest non dico in eum…’ Frederique legde haar hand op Cats schouder en keek haar dwingend aan.
‘Je hebt geen andere keus, het zal niet lang meer duren voordat de Raad het merkt,’ zuchtte ze en Frederique verdween. Ik wreef met trillende vingers over mijn gezicht en ging rechtop zitten. Ik siste toen een pijnscheut gevolgd door misselijkheid me overviel.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik en Cat begroef haar gezicht in haar handen.
‘Het Ankh teken op jouw sleutelbeen, dat is niet zomaar een symbool,’ fluisterde ze en ik staarde haar verdoofd aan.
‘Het toont wie wij zijn,’ antwoordde ze en ik probeerde adem te halen maar de lucht leek uit mijn longen geslagen te zijn.
‘Wie zijn wij dan?’ vroeg ik en de tranen rolden over haar wangen.
Ik wilde haar hand vastnemen maar ze trok hem meteen weg, haar ogen vervuld met walging.
‘Gevallen Engelen,’ fluisterde ze en ik voelde onbewust een glimlach om mijn lippen tintelen. Ze staarde me geschokt aan en ik haalde mijn schouders op.
‘Dat klinkt niet eens zo slecht, ik had al gedacht dat je over vampiers zou beginnen,’ grijnsde ik en ze glimlachte tussen haar tranen door.
‘Het is slechter dan dat, Blake. Gevallen Engelen zijn Demonen, wij weten alleen niet of je Gevallen bent,’ zei ze zacht en ik raakte mijn sleutelbeen aan. Het gloeide en voelde aan als een vreemde barcode, een barcode die besliste wie ik was. Ik geloofde het niet en probeerde logisch na te denken.
‘Wat als dit een zieke grap is?’ begon ik en Cat veegde haar tranen weg.
Ik merkte nu pas dat ze de panda sweater had geruild voor een roze top met glitter pailletjes. Boven de pailletjes was de stof doorschijnend en vormde het geheel een shirt. Ik keek naar het Ankh teken op haar sleutelbeen en ze zuchtte.
‘Ik wou dat het een grap geweest was maar ik zou niet tegen je liegen, Blake,’ fluisterde ze en ik sloot mijn ogen. Ik voelde de kracht van haar woorden afstralen, Cat zou niet tegen me liegen, nooit niet.
‘Waar zijn we eigenlijk?’ vroeg ik zacht en een donkere ruimte onthulde zich. De muren hadden een donkere inktkleur waarop bladgouden lijnen kronkelden. Naast de bank grensde een groot raam verdeeld in kleine vierkanten.
‘Dit is Lawley Manor, de plek waar ik je over vertelde,’ zei ze en Frederique kwam terug met een dienblad.
‘Ik heb citroenmelisse thee gezet, dat helpt tegen het Ankh teken,’ zei ze en ik staarde verdoofd naar de dampende mok.
‘Wat is er?’ Frederique probeerde sarcastisch te klinken maar de argwanende ondertoon was sterker.
‘Mijn moeder had al gezegd dat ik dit moest drinken,’ Cats blik veranderde en ze keek mij nieuwsgierig aan.
‘Heeft ze je ooit iets vertelt over ons?’ vroeg ze en ik schudde aarzelend mijn hoofd.
‘Ze wilden niet dat ik het woud introk, dat was duidelijk,’ verzuchtte ik en nam een slok van de thee. Het smaakte naar citroen en andere kruiden, het rook niet zoet maar bitter.
‘Wat als ze het wisten?’ gokte Cat en ze keek Frederique afwachtend aan.
Ze schudde haar hoofd en ik merkte nu pas dat haar oren vol met piercings zaten. Glinsterend in het zachte licht die de kamer binnenviel.
‘Het zou kunnen, maar dat weten we niet Cat. We weten niets over hem en dat geld ook voor jou,’ ze zwaaide haar benen over de rand van de donkere fauteuil en keek bedachtzaam naar buiten. Het leek alsof ze elk moment het standbeeld van de twee steigerende paarden omver kon gooien, het was een wonder dat de oude houten bijzettafel niet bezweek onder het gewicht.
‘Cat, we moeten naar school,’ mompelde ik en ze knikte afwezig.
Ik wou dat ik wist wat er in haar hoofd omging, want haar gezicht was onafleesbaar.
‘Ik haal wel even een trui van Vaughn, jullie zijn ongeveer even groot en het zal tenminste het Ankh teken verbergen.’ Frederique stond op en verdween de zwartijzeren trap op.
‘Wie is Vaughn?’ vroeg ik en Cat wees naar een foto boven de haard.
‘Hij was de broer van Niall Gray, de jongen die bij ons op school zat,’ antwoordde ze en een intense afkeer wikkelde zich om mijn hoofd.
‘Je spreekt over hem alsof hij er niet meer is,’ merkte ik op en ze haalde haar schouders op.
‘Ik beschouw Niall Gray als dood en Vaughn is best aardig.
Hij kan alleen erg koppig zijn net als Frederique,’ grijnsde ze en ik lachte hoofdschuddend.
‘Dat heb ik gehoord,’ zei Frederique geïrriteerd en ze gooide een zwarte trui in mijn richting.
‘Shit,’ vloekte ik toen mijn telefoon afging, de bassen van Celldweller vulden de ruimte en Cat keek gespannen.
‘Wie belt er?’ vroeg ze en ik zuchtte, ik hoefde niet eens te kijken om te weten wie er belde.
‘Maerwy,’ antwoordde ik en Cat beet nerveus op haar onderlip.
‘Niet opnemen, oké? Ga naar school en vertel het haar daar, voor zover een sterveling dat zal kunnen begrijpen,’ zei Frederique en ik drukte het gesprek weg. Ze had al vier keer binnen de lesuren gebeld en Matt had hetzelfde gedaan.
‘We moeten gaan,’ verzuchtte ik en Cat knikte, ze omhelsde Frederique die mij bezorgd aankeek.
‘Onthoud dat een Ankh teken je gedrag en gevoellens niet bepaald, het bepaald alleen wat je bent. Je hoeft niet hetzelfde te doen als wij, jij kunt overleven zoals je altijd al deed,’ haar stem klonk vastberaden, alsof ze blij was dat ik hun lot niet hoefde te delen.
‘Je bent hier hoe dan ook altijd welkom,’ glimlachte ze en ik volgde Cat naar de smalle hal. Ze draaide zich naar me om en keek me indringend aan, haar hand leek de mijne te willen grijpen maar ze balde hem tot een vuist.
‘Ik begrijp het als je dit niet wil geloven en dat je mij al helemaal niet meer wilt leren kennen, maar,’ Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek haar zwijgend aan, ze leek fragiel en klein tegenover mij.
‘Geef me één reden waarom ik jou nu zou gaan buitensluiten?’ vroeg ik en ze keek me verslagen aan.
‘Omdat je weet wie ik ben,’ fluisterde ze en ik schudde mijn hoofd.
‘Het Ankh teken bepaald niet je gedrag of gevoellens, Cat. Het kan mij ook niet schelen, dit veranderd niets voor mij,’ antwoordde ik en opende vastberaden de voordeur.

Reacties: