FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

6.

Ik kan niet meer, ik kan niet meer. Dat is het refrein dat mijn dagen overheerst. Bij elke aanraking van Georg, maar vooral elke keer als mijn broer me aankijkt met de koudste ogen die ik ooit gezien heb. Ik kan hem niet meer recht in zijn gezicht kijken, ik durf het niet. Steeds weer denk ik dat hij het zal zien in mijn ogen, dat het allemaal één grote leugen is, en dat ik van hem hou op de meest verkeerde manier.
Georg ploft naast me neer en ik kom weer met twee voeten op de bewegende vloer van de tourbus terecht.
‘Goeiemorgen,’ geeuwt hij en wil een zoen op mijn mond drukken, zoals we nu al een tijd doen sinds we samen zijn. Ik draai mijn hoofd weg en zijn lippen komen op mijn slaap terecht.
‘Georg… Ik moet je wat vertellen.’ Hij kijkt me twee seconden aan en dan krijgt hij een droeve glimlach op zijn gezicht.
‘Ik dacht het al. Ik voelde het al een tijdje. Dit werkt niet, hé?’ Ik schud mijn hoofd, hou mijn blik op mijn handen gericht. ‘Bill, je hoeft toch niets tegen je zin te doen? Dat heb ik je vaak genoeg gezegd. Als dit niet werkt, dan kappen we ermee. Het was toch maar voor de lol, right? Zomaar, een experiment. Ja toch?’
‘Ja. En daar ben ik je dankbaar voor. Je hebt me proberen helpen en het heeft me tenminste wat troost gegeven. Maar ik ben niet verliefd op jou, en dit wordt te weird. We moeten hiermee kappen voor het fout gaat.’
‘Je hebt gelijk. Het was een stom idee, maar ik wist niet hoe ik je anders moest proberen helpen. Ik ben hier ook niet zo goed in.’ Hij draait mijn hoofd naar zich toe. ‘Ben je in ieder geval een beetje uit de knoop over je geaardheid?’ Ik knik stellig.
‘Ik weet het zeker nu. Ik val evenzeer op jongens als op meisjes, dat staat vast. Daar heb ik me bij neergelegd.’ Georg glimlacht en strijkt het haar uit mijn gezicht.
‘Dat is alvast één probleem minder. En die jongen waar je op valt? Hoe staat het daarmee?’ Ik laat mijn kin op mijn borst zakken.
‘Dat gaat niet gebeuren. Hij... mag me niet erg. En zeker niet op die manier.’ Georg haalt zijn schouders op.
‘Dan heeft hij ongelijk. Hij weet niet wat hij mist.’ Hij spiedt even rond, maar we zijn alleen. Het is nog te vroeg om enige beweging te bespeuren. ‘Die jongen...’
‘Ja?’
‘Is het Gustav?’ Ik schrik me lam en veer rechtop. Gedraag ik me te opvallend als de jongens in de buurt zijn? Ziet Georg me verstrakken als Tom en ik in dezelfde ruimte zijn en heeft hij dat bij gebrek aan ander antwoord op Gustav geprojecteerd? Waarschijnlijk. Niemand zou ooit Tom durven vermoeden.
‘Nee, absoluut niet!’ zeg ik iets te luid.
‘Je hoeft niet zo te schreeuwen, zo afzichtelijk is hij nu ook weer niet,’ grinnikt Georg, en kantelt zijn hoofd dan nadenkend naar links. ‘Eigenlijk, nu ik er zo over nadenk...’
‘Georg Hagen Moritz Listing! Je waagt het niet!’ gil ik uit en geef hem een stomp.
‘Wat nou? Mag ik al niet meer dagdromen ook?’
‘Niet over bandleden! Dat hebben we wel weer gehad, zoek je verzetje maar ergens anders.’
‘Jammer. Ik ging net een verzameling aanleggen,’ lacht hij. ‘Alhoewel, ik denk niet dat ik Tom ooit van z’n leven zó dronken zou krijgen!’ De stalen val rond mijn maag klapt dicht en ik doe mijn best om mee te lachen, maar vanbinnen bloed ik.
‘Maar nog even ernstig,’ zegt hij en steekt zijn hand uit. ‘Even goeie vrienden?’
‘Even goeie vrienden.’ Ik grijp zijn hand en forceer een glimlach. Al ben ik blij dat Georg het zo goed opneemt, ik kan het niet helpen dat ik me rot voel.
Ik heb zijn hand nog steeds vast op het moment dat de schuifdeur van de slaapcompartimenten opengaat en Tom komt binnenlopen. Zijn dreads dansen om zijn naakte schouders, hij is enkel gekleed in een trainingsbroek en ik moet drie keer slikken voor mijn keel weer normaal aanvoelt. Hij bekijkt ons een tel te lang en ik laat Georgs hand los alsof ik me gebrand heb.
‘Je hoeft je voor mij niet in te houden, hoor,’ zegt hij op een venijnig toontje.
‘Tom, doe normaal,’ vliegt Georg plots uit. ‘Je zou je broer juist moeten steunen. Hij voelt zich klote doordat hij plots ontdekt dat hij ook op jongens valt, en jij gaat je zo gedragen? Dat helpt nu niet meteen, en eerlijk gezegd valt het me serieus tegen van je. Hoe zou jij je voelen in zijn plaats?’ Tom haalt zijn schouders op en loopt door naar de keuken.
‘Geen idee. Ik ben geen flikker.’ Georg staat zo snel op dat hij bijna zijn evenwicht verliest en balt zijn vuisten.
‘Neem dat nu onmiddellijk terug, of ik sla jouw stomme onverdraagzame kop in een baan om de aarde,’ gromt hij. ‘Godverdomme Tom, je hebt het over je broer!’ Ik zak met elk woord een beetje dieper in de kussens van de zetel weg, alsof ik erin wil verdwijnen. Tom haalt zijn schouders op en mompelt ‘Whatever.’ Hij werkt zich langs een furieuze Georg heen en loopt weer naar achteren, maar hij houdt even in als ik hem voor het eerst in twee weken weer aankijk. Voor het eerst sinds hij me die ochtend half aangekleed uit Georgs kamer zag komen.
Ik wil iets zeggen, wat dan ook, maar ik kan het niet. Het enige wat ik zou willen zeggen, krijg ik niet voorbij de tranenprop die mijn keel afsluit. Tom opent zijn mond, zucht dan diep en maakt een wegwerpgebaar met zijn hand. Dan stormt hij weg en duwt de schuifdeur zo hard achter zich dicht dat ze weer een stukje openglijdt.
‘Maak je maar niet druk, Bill. Uiteindelijk draait hij wel bij,’ troost Georg me. ‘En anders sla ik hem wel wat begrip in zijn hersens.’ Dan loopt hij naar de keuken en begint koffie te zetten.
Maar ik weet niet of ik het me verbeeld of niet, maar boven het gerammel van de koffiezet hoor ik iets. Ik spits mijn oren en leun een beetje verder naar de slecht gesloten deur. Nee, het is voorbij, ik hoor niets meer. En toch zou ik hebben gezworen dat ik iemand hoorde snikken.

Reacties: