FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 24: Mysterie about Mary.

Aan de andere kant van de grenslijn, die ik overigens niet goed ken, staan drie figuren ons op te wachten. Edward houdt zijn adem in. Ik kijk hem vragend aan. "Zo, dus het meisje is getransformeerd? Moest eens tijd worden." hoor ik een zachte mannenstem zeggen. Ik kijk ze onbegrijpend aan. "Het meisje dat vanaf kleins af aan bij vampiers woont. Mary Hollingsworth." verteld een andere man. Edward gromt. "En dan gaat ze nog eens met weerwolven om ook." zucht de laatste. "Wie zijn jullie?" vraag ik. "De Volturi." sist Edward. Mijn ogen worden groot. Dan herken ik de blonde man als Aro. "Wat een genoegen dat je je eindelijk bij ons hebt gevoegd." glimlacht Aro vriendschappelijk. Ik glimlach terug. "Ik hoop dat je je gaven leuk vind." vervolgd hij. "Ze bevallen me wel ja." mompel ik zenuwachtig. "We zijn hier om je te waarschuwen Mary." meld een donkerharige man. Marcus. "Waarom? Ik heb niets misdaan." sis ik gemeen. "Je bent opvallend in toom gehouden voor een jonge vampier. Misschien heeft het te maken met je opvoeding." mompeld Aro meer in zichzelf. "Even terugkomend op de weerwolven, de reden waarom we hier zijn." herinnerd de derde man Aro. "Ja. De weerwolven." zucht Aro. "Je zult elk contact met de wolven moeten breken." vervolgd Marcus. Ik snak even naar adem. "Dat zal ze doen." antwoord Edward voor me. Ik geef hem een stootje. Dan knik ik braaf. "En hoe gaat het nu aflopen met Bella? Ben je er helemaal zeker van dat ze nooit iemand iets verteld over onze soort?" vraagt Marcus vijandig aan Edward. Mijn ogen worden groot, hoe hebben we daar nu geen rekening mee kunnen houden? "Hmm, Mary, wat interessant. Je ogen zijn zo helder, zo blauw." mompeld Aro. Hij loopt op me af. Ik doe een stap achteruit. "Ik doe je niets, ik kom niet voor een afslachting." steld hij me gerust. Ik blijf staan. Aro bestudeert mijn ogen terwijl ik schichtig elke beweging van hem volg. "Hoord ze geen gouden of rode ogen te hebben?" vraagt hij aan Edward. "We weten zelf ook niet hoe het komt. Ze veranderen ook niet van kleur." antwoord Edward Aro's vraag. "Wat is er zo speciaal aan mijn ogen dan?" vraag ik aan Edward. "Is het je nog nooit opgevalleen dat jy de enige vampier bent met blauwe ogen?" vraagt hij me serieus. Ik schud mijn hoofd. "Erg interessant. En is ze ook immuun voor jou gave?" vraagt Marcus. Het valt me op hoe stil en kalm Caius onder de situatie blijft. Edward knikt. "Ik zie niet in waarom we hier nog zijn, het meisje zal niet meer met de wolven omgaan." glimlacht Aro naar zijns broers. "Ik kom nog wel eens langs, mijn goede vriend Carlisle bezoeken." glimlacht Aro nog steeds. Edward knikt alleen maar. "Gegroet jonge vrienden." Ze verlaten ons. "Dat was raar." fluister ik. Edward geeft geen reactie. Hij pakt me bij mijn elleboog vast en trekt me mee naar de Volvo. We rijden zo snel mogelijk naar huis. Eenmaal thuis verteld Edward aan Carlisle wat er is gebeurd. En het gaat vooral over de, opmerkelijke, kleur van mijn ogen. "Wat zou de reden kunnen zijn? Waarom is ze de enige met blauwe ogen?" hoor ik gedempt vanuit een ander vertrek komen. Ik hoor de frustratie in Edwards stem. "Misschien heeft het iets met haar transformatie te maken." opperd Carlisle. Zenuwachtig zit ik op de bank naast Alice en Rose te wiebelen. "Zit nou eens stil." sist Rose en stoot me zacht tegen mijn schouder. "Wat is daarmee? Er is toch niets mis gegaan?" vraagt Edward verbaast. "Is er echt iets mis met me?" jammer ik. "Nee joh! Je bent gewoon speciaal, dat is alles." glimlacht Alice. Ik glimlach tevreden. "Speciaal zijn is goed." spreek ik mezelf in. Edward stampt de trap op. "Daar is een storm op komst." mompel ik verbaasd naar Alice en Rose. Ze gniffelen zacht. "Mary, kun je even komen?" vraagt Carlisle. Ik knik, een beetje angstig loop ik de keuken in. Ik hijs mezelf op het kookeiland. "Wat is er mis met me?" vraag ik. "Waarschijnlijk is er tijdens je transformatie iets mis gegaan." verteld Carlisle. Mijn hele aandacht gaat in zijn woorden op. "Je was onderkoelt toen Tanya je beet." zegt hij, het was eerder een vraag dus ik knik. "Ik dacht dat de bloedsomloop naar je gezicht is vermindert, aangezien dat was blootgesteld aan de kou. Dus toen tanya je beet is er weinig gif gekomen. Daardoor zijn je ogen nog blauw van kleur. Het zou kunnen dat het nog verandert maar ik zou er maar niet op rekenen als ik jou was." verteld hij. Ik laat de woorden langzaam tot me door dringen. "Dus er is niks mis met me?" vraag ik. Glimlachend schud Carlisle zijn hoofd. Ik spring van het kookeiland af en omhels hem. Dan ren ik de kamer uit. "Er is niks mis met me." glimlach ik breed. Iedereen kijkt me verbaasd aan. Dan ren ik weer weg, de trap op, naar Edward. Ik sla de deur open en piekerend zit Edward op ons bed. "Er is niks mis met me." glimlach ik nog altijd. Ik sluit de deur en ren in Edwards, inmiddels, open armen. Verwikkeld in een liefdevolle omhelzing rollen de tranen van geluk over mijn wangen. Ik veeg ze snel weg. "Hoe weet je dat nou weer?" vraagt hij dan. Ik leg het verhaal wat ik net te horen heb gekregen uit. Edward tilt me op uit blijdschap. Zacht kust hij me. "Ik hang nog in de lucht hoor." lach ik. Hij zet me weer neer. Voordat ik nog maar iets kan zeggen of doen zijn zijn lippen alweer tegen de mijne aangedrukt. Ik laat mezelf helemaal gaan en duw hem op het bed. Ik grijns. "Wat is het toch heerlijk om sterker te zijn.'' Ik hoor een hele korte lach. Ik haal het elastiek uit mijn haar. Edward laat zijn handen afdwalen naar de achterkant van mijn haltertopje. Al kussend zoekt hij de rits en als hij die heeft gevonden maakt hij mijn shirt open. Ik zoek met mijn handen de knoopjes op zijn shirt maar ik vind ze maar niet. Ik pak de kraag en trek het shirt open. Ik hoor de knoopjes springen. Als ik Edward ook van zijn shirt heb ontdaan doe ik snel de deur op slot. Ik duw hem verder op het bed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.