Hoofdcategorieën
Home » One Direction » destiny » ~17
destiny
~17
Ik opende mijn ogen en keek recht in de ogen van Harry.
‘’Ze heeft haar ogen open, ze is wakker!’’ riep hij blij.
Niet begrijpend keek ik de kamer rond.
Ik zag dat ik in een ziekenhuiskamer lag.
‘’Harry, wat doe ik hier?’’ zei ik terwijl ik omhoog probeerde te komen.
Ik greep direct naar mijn hoofd, jezus, waarom had ik zo’n hoofdpijn.
‘’’Ga maar weer liggen.’’ Zei Harry.
Mijn moeder liep naar me toe en pakte mijn hand.
‘’Ik ben zo trots op je, mijn kleine meisje.’’ Zei ze.
Mijn vader stond op en liep naar de gang en kwam even later terug met een arts.
‘’En, gaat u me nu wel vertellen waarom ik hier ben?’’ zei ik brutaal tegen hem.
Hij keek mijn vader aan. ‘’ Is uw dochter altijd zo?’’
Mijn vader lachte en knikte.
‘’Oke goed, we moeten zeker weten of de eerste reactie van een patiënt het zelfde als normaal is.’’ Zei de arts.
Ik wende mijn blik naar Harry.
‘’Hazzie?’’ zei ik vragend.
‘’Een beetje een ongeduldige dame of niet?’’ lachte de arts.
Hij liep naar mij toe en keek naar Harry.
‘’Ik zal het je vertellen… ‘’ begon hij.
‘’En wanneer mag ik naar huis?’’ zei ik toen hij uitverteld was.
We nemen je zo mee voor onderzoeken en dan kijken we wanneer de mogelijkheid is om naar huis te gaan.’’ Was zijn antwoord.
Ik zuchtte een kleine oke.
‘’Dan zie ik je zo!’’ zei hij en liep de kamer uit.
‘’Is er hier ook iets van water?’’ ik had zo’n droge keel, ik moest gewoon wat water.
Mijn moeder gaf me een flesje water die ze uit een koelkastje pakte.
Ik dronk er wat van en ging weer liggen.
‘’Hazz, kun je zorgen dat Perrie straks naar hier komt?’’ vroeg ik hem.
‘’Hoezo?’’ vroeg hij.
‘’Ik wil niet dat ze zich hier schuldig over voelt, dit kon zij niet aanzien komen.’’ Antwoorde ik.
Harry keek me aan. ‘’Dat zal ik doen!’’
We zaten nog eventjes in mijn kamer en Lara vertelde en vertelde en vertelde.
Ze was blij dat ik zo normaal terug was gekomen zei ze.
‘’Mevrouw Mackenzie Amelia Johnson?’’ zei een verpleegster die op de open deur klopte.
‘’Dat ben ik!’’ zei ik en ging rechtop zitten.
Ik voelde dat mijn hoofd wat zwaar aan voelde.
Ze pakte de rolstoel van de gang en kwam binnen.
‘’Jongeheer, zou U mij kunnen helpen?’’ zei ze.
Ze pakten allebei mijn armen en tilde me in de rolstoel.
‘’I..k, kan mmijn rechterbeen slecht bewegen…’’ zei ik geschokt.
Harry keek geschokt, ook mijn ouders en zusje keken zo.
De zuster keek naar het bordje die aan mijn bed hing.
‘’We zullen dit onderzoeken, waarschijnlijk komt dit door de coma, de spieren zijn een tijd niet in beweging geweest en zullen nu langzaam aan moeten wennen, dit zal waarschijnlijk gebeuren met fysiotherapie.’’ Legde ze uit.
Ik haalde rustig adem, dit ging allemaal goed komen.
‘’Tot zo jongens!’’ zei ik toen ik de kamer werd uit gereden.
‘’Goedemiddag Mackenzie!’’ lachte dezelfde arts als die net in mijn kamer stond.
‘’Mevrouw Johnson voelt haar rechterbeen slecht, ik dacht aan spierverdovingen.” Zei de zuster.
‘’Ja, als je kijkt naar het aantal dagen dat mevrouw in het ziekenhuis heeft gelegen, is dit waarschijnlijk de diagnose, ik zal het onderzoeken.’’ Zei hij.
Na een half uur was ik klaar en werd terug gebracht naar mijn kamer.
‘’Hey!’’ zei ik toen ik binnenkwam.
Ik zag dat inmiddels Zayn en Perrie er ook waren.
Perrie kreeg tranen in haar ogen toen ze zag dat ik binnenkwam in een rolstoel.
Ze zetten me terug op het bed.
‘’Ik ben ongeveer met een uurtje terug met de uitslagen!’’ zei de zuster en liep de kamer uit.
‘’Pezz, kom eens hier.’’ Zei ik terwijl ik op het bed klopte.
‘’Zullen wij even wat gaan eten hier beneden?’’ zei Harry.
‘’Ja is goed, we zitten hier al een tijdje, kom je mee Lara?’’ zei mijn moeder.
Zo liepen ze allemaal de kamer uit en zaten alleen ik en Perrie er nog.
‘’Je moet weten dat ik je niks kwalijk neem!’’ zei ik tegen haar.
Er stroomde een traan over haar wang.
‘’Ik meen het Pezz, geloof me, kijk dan hoe ik hier zit, ik voel me springlevend!’’
‘’Maar je been dan?’’ zei ze.
‘’Dat kan over met fysiotherapie!’’ lachte ik.
‘’Zodra je thuis bent ga ik elke dag voor je zorgen!’’ zei ze door haar tranen heen.
‘’Ik zal daar flink misbruik van maken!’’ lachte ik.
‘’Doe dat maar!’’ lachte ze.
Ze keek me aan, ‘’Je komt toch wel bij ons dan?’’
‘’Ik weet niet, ik weet niet wat mijn ouders daar van vinden.’’ Zei ik eerlijk.
‘’Dat is allemaal al geregeld, het enige wat nog geregeld zou moeten worden was jou!’’
‘’Serieus?’’ zei ik verbaasd.
We lachten allebei, we kletsten en rodelden over de sterren.
`~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*volgende dag*
‘’Mevrouw Johnson?’’ zei de zuster die binnen kwam.
Ik zat rechtop in bed, vandaag zou ik te horen krijgen of ik naar huis mocht.
Iedereen in de kamer keek haar gespannen aan.
‘’U kunt vandaag uw spullen pakken, u wordt ontslagen!’’ zei ze.
‘’Die zijn al ingepakt!’’ zei ik lachend terwijl ik naar de hoek wees waar mijn spullen stonden.
De zuster lachte en liep de kamer uit.
Harry kwam naar me toe en knuffelde me.
‘’Maar 1 dingetje jongens?’’ zei ik.
‘’Wat is er dan?’’ vroeg mijn moeder.
Ik wees naar mijn been.
‘’Daar hebben we aan gedacht!’’ zei mijn vader die de gang op liep.
Hij kwam de kamer binnenlopen met een rolstoel.
Harry tilde me uit het bed en zette me neer in de rolstoel.
Ik bedankte de artsen en de zusters en toen reden we de gang op, de liftdeuren opende en Harry reed me naar binnen.
Sophia en Lara stapten ook nog binnen en de rest besloot om de trap te nemen.
We zoefden naar beneden en wachtte daar op de rest die de trap af kwam.
Ik werd in Harry’s auto gezet en de rolstoel werd ingeklapt en achterin gezet.
‘’Rijden jullie nog mee naar ons huis?’’ vroeg Niall aan mijn ouders.
Mijn vader keek mijn moeder aan.
‘’We kunnen altijd even een kopje koffie doen, en het nieuwe huis van onze dochter bekijken!’’ lachte mijn vader.
‘’Dan zien we jullie zo!’’ zei Perrie die in de auto bij Zayn stapte.
Ik klikte mijn gordel vast en keek Harry aan.
Zachtjes zette hij de radio een beetje aan en pakte mijn hand vast.
‘’Weetje hoe bang ik was dat ik dit nooit meer zou kunnen doen.’’ Zei hij.
Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik keek hem aan.
‘’Ik zal voor je zorgen, altijd.’’ Zei hij.
‘’Ik ook voor jou Harry.’’ Zei ik tegen hem.
De hele weg luisterden we naar de radio die zachtjes doorspeelde en Harry bleef mijn hand vasthouden.
Harry opende zijn autodeur en stapte uit.
Hij klapte de rolstoel uit en tilde mij er in.
Louis opende de deur en ik rolde naar binnen.
Ik keek om me heen, overal stonden al spulletjes van Sophia en mij.
‘’Alles is hier al?’’ zei ik vragend aan mijn ouders.
Ze knikten.
‘’Wow, dit is geweldig!’’ zei ik.
‘’Maar meeeaann , ik heb honger!’’ lachte ik.
‘’Zeg dat nog eens!’’ lachte Niall.
‘’Wil iemand naar de mc Donalds rijden, dat is echt waar ik nu zin in heb!’’ zei ik.
‘’Zal ik dat doen?’’ zei Liam die aan kwam lopen met een dienblad met koffie.
Hij zette het dienblad neer en pakte zijn autosleutels.
‘’Ik rijd wel met je mee!’’ zei Danielle.
Ik kroop vanuit mijn rolstoel de bank op.
Waarschijnlijk zag het er zeer grappig uit want iedereen begon spontaan te lachen.
‘’Nou, welkom in mijn nieuwe huis dan!’’ zei ik.
Reacties:
MELDINGGG!!!!!!!!