FanFic.nl

Nightmare

† Icarus

De bladeren dwarrelden om ons heen en Cat verborg haar gezicht in de lange, witte sjaal. De geur van vers gezette koffie omwikkelde ons en de deuren vielen achter ons dicht. Ontrokken aan de buitenwereld, luisterend naar het getik van de mahoniehouten klok. Cat greep mijn hand en keek me twijfelend aan. Ik voelde haar angst door me heen sijpelen en het Ankh teken brandde.
‘We hoeven dit niet te doen,’ fluisterde ze en ik kneep geruststellend in haar hand.
‘We doen dit samen,’ zei ik en ze knikte aarzelend, kijkend naar mijn vingers die zich met de hare hadden verstrengeld. Ik liet haar los en we liepen het kantoor van Mr. Hale in. Hij had halflang, blond haar en vriendelijke bruine ogen. Het naametiket op zijn flanellen blouse was gekreukt en hij keek op van de stapel papieren.
‘Blake Guardionn, Cat Valentine,’ zei hij en Cat frunnikte nerveus aan de zoom van haar jas.
‘Het spijt ons meneer,’ begon ik maar Cat onderbrak me.
‘Mijn auto viel stil op route B862, meneer. Blake was de enige die mij kon komen ophalen, hij heeft geprobeerd om hem weer aan de praat te krijgen maar we beseften hoe laat het was en we hebben toen mijn peetvader gebeld,’ zei ze zacht en Mr. Hale knikte begrijpend.
‘Waarom was je precies op route B862, Cat?’ vroeg hij en ze beet vermoeid op haar onderlip.
‘Ik woon bij Clune Wood,’ antwoordde ze en hij keek gefrustreerd op toen de telefoon ging. Hij zette het gesprek in de wacht en keek ons toen aan.
‘Julie hoeven niet na te blijven maar probeer in het vervolg wel op tijd te komen,’ hij maakte een wachtgebaar en nam de telefoon op.
‘Ja, hij is terecht Mvr. Guardionn. Hij heeft een medeleerlinge opgehaald met autopech,’ zei hij en ik hoorde de bazige stem van Violet. Cat glimlachte toen ze het opmerkte en uiteindelijk verbrak Mr. Hale onhandig het gesprek. Ik wist dat Violet komende avond alleen maar zou doorzeuren over hoe hij haar had afgewimpeld.
‘Het is bijna middagpauze, jullie kunnen alvast naar de kantine gaan. O en Cat, we vinden het zeer jammer dat jouw broer en zussen zijn weggegaan,’ ik keek verward achterom en Cat knikte ijzig.
‘Dat vind ik ook,’ zei ze en haar stem stokte. Ik keek haar bezorgd aan en ze zakte neer op een van de zitbanken.
‘Waarom zijn ze weggegaan?’ vroeg ik aarzelend en Cat streek een haarlok langs haar oor.
‘Omdat ze geen andere keus hadden,’ fluisterde ze en ik sloeg het schetsboek open toen ze ernaar keek. Het potlood gleed over het papier en Cat leunde nieuwsgierig tegen me aan. Kijkend hoe ik haar tekende en de herinnering zich in het papier drong, als onzichtbare inkt. Haar lichaam ontspande en ze glimlachte toen ik haar vluchtig aankeek.
‘Het is prachtig,’ fluisterde ze en haar vingers gleden betekenisvol over de bladzijde.
‘Blake… iemand kijkt naar ons,’ zei ze zacht en ik hief met tegenzin mijn hoofd. Ik keek in twee mosgroene, heldere ogen. Maerwy. Ze had haar boeken tegen zich aangedrukt en het licht viel op de rode rozen in haar haren.
Haar blik stond verslagen en vermoeid, alsof ze uren had wakker gelegen.
‘Maerwy,’ zei ik gespannen en ze deinsde achteruit toen ik opstond.
‘Maerwy, het is niet wat je denkt,’ begon Cat verdedigend en ze keek mij verontschuldigend aan.
‘Je zou meteen naar school komen, Blake. Als je wilde spijbelen om samen te zijn met haar dan…’ ze verbrak haar woorden en keek me boos aan.
‘Dan had je geen scène hoeven schoppen en dan had je mij gewoon moeten vragen of je de auto mocht lenen. Je begrijpt niet hoe ongerust ik was.’ haar stem brak en ik kwam dichterbij. Ik greep haar polsen vast en keek haar streng aan.
‘Ik heb niet gelogen, Maerwy,’ zei ik en ze schudde geïrriteerd haar hoofd.
‘Vertel me dan wat er gebeurd is,’ fluisterde ze en ik klemde mijn kaken gefrustreerd op elkaar.
‘Dat kan ik niet, het valt niet te verklaren,’ antwoordde ik en ze duwde me van haar af.
‘Leugenaar, je vertelde me altijd alles! Zelfs de dingen die onverklaarbaar waren. Waarom zou dit dan anders zijn? Waarom zou dit anders zijn dan de stemmen die je hoorde en de schimmen die je zag?’ ze keek naar Cat die mij hulpeloos aankeek en het schetsboek raakte de koele ondergrond. Maerwy deed een stap achteruit toen de tekening van Cat haar opviel en ze schudde radeloos haar hoofd.
‘Dus je tekent haar terwijl je onverklaarbare dingen ondergaat? De waarheid kan ik heus wel aan, Blake. Ik kan alleen geen leugens aan en je weet dat ik je vertrouwde!’ ze gilde en ik kon de tranen zien glinsteren. Dit deed haar evenveel pijn alsof ze een gloeiend hete pook in haar keel duwden. Ze sprak in de verleden tijd en ik kon geen woord meer uitbrengen.
‘Loop naar de hel, ik heb het gehad!’ schreeuwde ze en ik keek haar smekend aan. Ze draaide zich om en begon te rennen.



De uren gleden tergend voorbij en ik zakte geïrriteerd neer op een van de houten stoelen. De muren van het Informatica lokaal hadden een vreemde tint bruin en de jaloezieën waren vergeeld door het zonlicht. Mvr. Elven was net als altijd te laat voor haar werk en ik staarde naar het zwarte scherm van de computer. In elke andere school zou er een Apple computer geweest zijn maar hier waren het nog gewoon de oude modellen met reusachtig, dikke schermen. Janita kwam naast me zitten en ze hing haar jas aan de stoelleuning.
‘Alles goed, Blake?’ vroeg ze glimlachend en ik negeerde haar. Ze had stijl donkerbruin haar en diezelfde mosgroene ogen als Maerwy.
‘Blake?’ vroeg ze opnieuw en ik keek haar schouderophalend aan.
‘Ik heb me wel eens beter gevoeld,’ grijnsde ik en ze rolde met haar ogen.
‘Doe niet alsof het je niets kan schelen, Blake,’ zei ze en ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Dus ik veronderstel dat Chester High al elk detail over de ruzie kent?’ suggereerde ik en ze knikte. Ze leek van haar stuk gebracht door de haat in mijn woorden.
‘Blake… Maerwy heeft het er erg moeilijk mee. Je werkt jezelf alleen maar in de problemen door met haar om te gaan,’ ze wendde haar blik af toen ik rechtop ging zitten.
‘Luister, ik kies zelf met wie ik omga. Je moet verdomme je mond over haar leren houden,’ siste ik woedend en haar wangen werden rood van schaamte.
‘Ik bedoelde het niet,’ haar woorden werden gesmoord toen Mr. Hale binnenkwam en ik beet gespannen op mijn lip.
‘Het laatste lesuur word geannuleerd, jongens. Mvr. Elven heeft zich ziek gemeld, jullie kunnen gaan.’ Ik hees de rugzak over mijn schouder en liep zonder omkijken weg.

Reacties: