Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Just can't let her go - Marcel Styles » Three
Just can't let her go - Marcel Styles
Three
De volgende les keek ik verveeld uit het raam. Het pepermuntje in mijn mond smolt in met mijn speeksel en liet een fris luchtje achter. Ik hield van pepermuntjes. Het hielp een beetje tegen de rokersadem. Hoe fijn ik roken dan ook vond, het gaf nou eenmaal geen lekker geurtje bij je af. Ik pakte mijn pen vast en tekende verschillende gezichtjes op het papier. Eerst waren de tekeningetjes striptekeningen die op verschillende manieren dood gingen, maar langzaam begon het te veranderen in Harry en zijn stomme vriendjes. Ik maakte zelfs Marcel de nerd. Die sukkel werd opgegeten door een krokodil.
Marcel was schattig, hij leek erg veel op zijn broer Harry. Harry zelf werd gezien als de meest perfecte jongen van de school. Marcel werd een beetje aan de kant geschoven, alsof hij een stuk vuil was naast zijn tweelingbroer. Maar ik mocht Marcel wel, misschien wel meer dan zijn broer. Marcel was een schatje en vroeger, toen dit vriendengroep nog niet bestond, had ik zelfs een kleine crush op hem. Misschien kwam dat omdat hij in alles goed was. Ik bewonderde hem destijds. Nu niet meer, hij was nog steeds helemaal het zelfde, ik was degene die veranderd was. Ik bewonder hem nu niet meer omdat ik de dingen die ik tóen leuk vond, ik nu niet leuk vind of haat. Ik herinner me nog dat we samen op de basisschool zaten, hij hielp me met rekenen. Dat was zijn ding, mij helpen met rekenen. Wat mijn ding was, was hem uitbundig uitlachen achter zijn rug. Hij wist dat ik dat deed, maar toch week hij niet af van het helpen van mij. Dat vond ik altijd maar raar. Het was best zielig eigenlijk, aar in de basisschool had ik geleerd dat als je zelf niet gepest wilde worden, je de pester of meeloper moest zijn.
"Snap je het? Mevrouw Roque!" Verward keek ik op. De blik van de docente was kwaad op mij gericht. Het was dan ook de zoveelste keer dat ik net oplette. Maar ik wilde niet opletten, alleen maar nadenken. Ik hield van nadenken.
"Nee mevrouw, het lijkt net alsof je chinees praat," antwoordde ik haar niet bepaald respectvol. Mevrouw Smith stootte geen enkele woord uit. Ze keek me alleen ijzig aan. Ze was gewend aan mijn grote mond en soms amuseerde het haar ook.
"Nou, misschien moet je dan maar bijles nemen he?" vroeg ze met een glimlach. Ze wist dat ze me nu stevig beet had. Op een manier waarvan ze me niet meer los kon laten. Ik trok mijn lippen in een strakke streep. "Nee, ik neem geen bijles," waren mijn woorden. Op dat moment schelde de bel door het lokaal heen. "Marcel en Camila, blijven zitten," riep ze. Toch schoof ik mijn spullen in mijn tas. Ondertussen was iedereen al weg. Liam keek me in de deur opening afwachtend aan, wetend dat ik er toch van door zal gaan. Ik stond op en liep richting de deur. "Waar gaat dat heen? Ik vroeg of je wilde blijven?" zei de wiskunde docent scherp. Ik zuchtte maar knikte toen toch naar Liam dat hij kon gaan. Met een zucht draaide ik me om en keek de docente afwachtend aan. Wat wilde ze toch van me?
Reacties:
Gauw verder!
Bijles van Marcel ;3
die twee krijgen ooit wel iets (;
melding
xx
Bijles van Marcel ;3
die twee krijgen ooit wel iets (;
melding
xx
Woeeeehh!