FanFic.nl

Zijn Stem

Hout

Snel kwam Harry in actie. Hij gooide de schroevendraaier terug in de gereedschapskist, om deze daarna in één van de laden van het bureau te dumpen. Vervolgens ontdeed de jongen zich van zijn overall, propte het ding in een andere lade en klopte zijn kleding schoon. Hij rende naar de deur, trok deze open en ging op zoek naar de trap. Deze had hij na een paar seconden gevonden – het trappenhuis bevond zich pal naast de lift. Harry snelde er heen, trok de deur ervan open en begaf zich naar de begane grond.
Eenmaal beneden was het een chaos. Één grote massa rennende en schreeuwende mensen, die allemaal zo snel mogelijk de uitgang probeerden te bereiken. Toch renden ze allemaal een andere kant uit en even dacht Harry dat hij op deze manier Liam noch Niall zou kunnen vinden, tot dat hij de blonde haren van één van zijn beste vrienden aan de zijkant van de ingang zag, onder een bordje waarop stond: Nooduitgang.
Hij snelde erheen, mensen aan de kant duwend en ervoor zorgend dat hij zelf niet omviel. Het geluid van de paniekerige menigte was oorverdovend, maar Harry probeerde het steevast te negeren. De twee doden die hij op zijn geweten had begonnen al langzaam aan hem te knagen, samen met het gevoel van schuld en wanhoop.
“Harry! Deze kant uit!” Nialls stem donderde boven de menigte uit, al was Harry de enige die het had gehoord. Hij liet zich door Niall meetrekken door de uitgang, naar buiten. Tijd om van de frisse lucht te genieten hadden ze niet, want Liam stond hen daar op te wachten met de auto. Gauw renden beide jongens ernaar toe, trokken de portieren open en sprongen zowat in het voertuig. Met gierende banden reed de zwarte Mercedes weg, nog voor iemand kon opmerken dat ze daar überhaupt waren geweest.
Zodra de jongens een paar straatblokken verderop waren en ze niet meer om de haverklap een politieauto langs zagen scheuren, durfden ze opgelucht adem te halen. Niall had Harry’s hand vastgepakt, al de hele reis, maar nu het steeds rustiger werd liet de blonde jongen zijn vriend los. Harry glimlachte zwakjes naar hem, al deden zijn ogen niet mee. De bedrukte sfeer in de auto verdween naarmate ze verder en verder bij de plaats delict wegreden en na een tijdje vroeg Liam:
“Is het gelukt?” De verbroken stilte deed zowel Niall als Harry opschrikken.
“Ja,” antwoordde deze kort. Hij wist dat de twee uitleg verwachtten, maar op dat moment wilde de jongen er even niet aan denken. Aan de moorden niet, maar ook niet aan het feit dat –dat misschien niet eens de bedoeling was geweest. Misschien moest Ben helemaal niet dood en die andere jongen... Harry gooide het maar op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.
“Hoe heb je...” begon Niall, maar Liam schudde zijn hoofd wat de blonde jongen via de achteruitkijkspiegel opving. Gauw staakte hij zijn vraag.
“Sorry,” werd er gefluisterd. Harry zweeg, hij kon het ze ook niet kwalijk nemen. Vooral Niall niet, want op de één of andere manier had Harry nog altijd het idee dat de jongen nog niet volledig opgegroeid was. En ergens, diep van binnen, wist hij dat hij daar jaloers op was.
Stik jaloers.
Liam draaide de snelweg op en liet de auto versnellen. Het landschap dat aan de jongens voorbijschoot was kaal en saai, hier en daar lagen enkele sneeuwrestjes - maar echte kleuren waren niet te bekennen. Het was inmiddels al halverwege januari, wat inhield dat de kou langzamerhand af zou moeten nemen. Of niet, want het was Engeland en het klimaat werkte nou niet echt bepaald mee dezer dagen.
Harry lette niet zo op het landschap. Niet op de weilanden, niet op de kale bomen en zeker niet op de voorbijgaande auto’s. Het enige waar hij op dit moment aan kon denken, was hetgeen waar hij dit allemaal voor deed. Die persoon, die ene persoon die een maand geleden zijn leven had veranderd.
Een maand geleden.
Wat was alles toen anders.
Stiekem dacht Harry terug aan de avond dat hij naar Zayn toe ging om het hem te vertellen. Hij liet zijn gedachten afglijden naar de besneeuwde straattegels, de Kerstsfeer, alle versieren die daarbij hoorden en de spelende kinderen. Gelukkige gezinnen, lopend, op straat. Zich verbergend in hun sjaals om zo de kou buiten te sluiten. Hij liet zich compleet meeslepen in het moment van toen, zelfs zo, dat hij de sneeuwvlokjes nog in zijn haren voelde zitten.
Hij zag hoe Zayn naar hem glimlachte zodra deze de deur opende, rook de lichte geur van wierrook zodra hij de kamer binnenstapte en voelde de hete damp van thee over zijn gezicht strelen. Voelde Zayns stem, woorden, vingers. Voelde hoe zijn hartslag versnelde, toewerkend naar het moment waarop hij zijn allerbeste vriend de liefde zou gaan verklaren. De geur van regen en hooi die zijn neus binnendrong, de stilte, de aanblik van hout –
Wacht. Dat hoorde niet bij de herinnering.
Met een kleine rilling schrok Harry op uit het oude moment waarin hij zo verzeild was geraakt. Gestaag tuurde hij door het autoraam, nam de omgeving in zich op en dan met name het huisje dat steeds dichter en dichterbij kwam. Het huisje van hout, al was het dit keer geen kleinschalig hutje met slechts één douche en een gedeelde slaapkamer*.
Dit keer was het een aardig modern huisje, gemaakt voor een klein gezin die voor het eerst samen gaat wonen. Harry kreeg er een warmhartig en uitnodigend gevoel door, iets dat hij in lange tijd niet had gevoeld en zeker niet bij zijn huis.
Dit was best bijzonder, vond hij, en dat gevoel bleef hij vasthouden toen hij de auto uitstapte en samen met Niall achter Liam aanliep naar de veranda, die tevens ook van hout was gemaakt. Mooi, licht hout, een beetje zoals Zayns huidskleur. Of Louis’ haren.
Vooral Louis’ haren, eigenlijk.
Zwijgend graaide Liam een sleutelbos uit zijn broekzak en stak de grootste in het slot. De jongen wilde hem omdraaien, de deur openen, maar Nialls stem hield hem tegen.
“Wacht,” sprak deze. Liam liet de sleutel voor wat hij was en draaide zich om, keek verbaasd naar Niall net zoals Harry dat deed.
“Is dit echt de plek waar je over hebt verteld?” vroeg de blonde jongen voorzichtig, wat maakte dat Harry zijn wenkbrauw optrok.
“Verteld?” zei deze voordat Liam überhaupt kon antwoorden. Verlegen knikte Niall, waarna hij een snelle blik op Liam wierp.
“Ja, Harry. Ik heb deze plek uitgekozen voor ons om in te wonen zolang we, eh, bezig zijn. Je weet wel, zodat we geen last krijgen van de politie en zo,” legde Liam uit.
“Je had het zo moeilijk. Moeilijker dan wij en ik dacht dat we misschien-“ Harry stak zijn hand op.
“Weet ik, Niall. Ik waardeer het enorm van jullie, bedankt.” Even bleef Niall verbaasd naar Harry kijken, maar na enkele seconde ontdooide hij en stak de jongen zijn armen uit. Harry beantwoorde de knuffel en ook Liam voegde zich erbij. Zodra de jongens elkaar weer los hadden gelaten, draaiden ze zich naar de voordeur.
Niemand deed iets.
“Open hem dan! Ik ben nieuwsgierig,” zei Harry op een enthousiaste toon die – verassend genoeg – niet eens gespeeld was.
De jongen was oprecht enthousiast en ook Niall wilde nu eigenlijk wel weten hoe het huisje er van binnen uitzag, dus draaide Liam de sleutel om en opende hij met een hoop gekraak de houten deur.

Reacties: