FanFic.nl

Brieven. | Ft. Hermelien [GEDWONGEN PAUZE]

Brief 6: - The End -

Ik zat weer eens bij het meer, te genieten van het avondzonnetje. Opeens was daar weer de fles en vlug viste ik hem uit het water. Ik trok de kurk van de fles, die ik per ongeluk in het water liet vallen. 
'Oeps!' giechelde ik tegen mezelf en vouwde de brief open. Mijn blik vloog over de regels en mijn gezicht stond grimmig. Ze hadden Jade verzwakt! Jade had iets met die gedoe te maken! Ik dacht diep en diep na. Op school gebeurde het vanzelf. Zij vond mij lelijk, ik vond haar een barbiepop. Ik vind haar een trut, en zij mij een demon. Ik trommelde met mijn vingertoppen op de fles en dacht na, heel diep. Het is alweer eventjes geleden, zou ik de straatnaam nog wel weten? Ik graaf diep in mijn herinneringen. Jade ging altijd na school richting het bos, Maar vlak daarvoor ging ze door een zwart hek dat toegang gaf tot een verdord landschap. Hm, misschien moest ik daar maar eens langs gaan. Ik zette de fles beschut neer achter een boom, stopte de brief in mijn broekzak en liep weg van de oever. Ik zou in de dorpswinkel nog wel kijken voor een kurk. Desnoods haal ik hem van een nieuwe fles af, ik móét een kurk hebben! 
Maar nu eerst naar Jade, dacht ik en liep stevig door naar de buitenrand van de stad. 
Al vrij snel kwam het gitzwarte hek al in zicht, met daarachter een uitgestrekte boomgaard, met verdroogde bomen. Vol vertrouwen liep ik het hek door en ging verder. Na een tijdje was er nog geen enkel teken van leven, zat ik wel goed? 
Precies op dat moment doemde er zo'n honderd meter verderop een, ook, gitzwart landhuis op. In de voortuin zat een meisje van in de twintig: dat moest Jade zijn. Hoe dichterbij ik kwam, hoe beter ik haar kon zien. Ze had lang, blond haar en was niet veel groter meer geworden. Ook zag ik dat ze zich vastklampte aan haar tuinstoel en keek met grote ogen naar haar benen. Ik was inmiddels dicht genoeg in de buurt en zei:
'Hey Jade! Lang niet gezien, hé?' Jade keek verschrikt op bij het horen van mijn stem en haar ogen werden nog groter. 
'Jij...' mompelde ze. 'Jij zat hier achter! Jij had een Engel ingehuurd en hebt mij laten martelen. Kijk mijn benen! Je weet niet half wat voor schade je hebt aangericht!' Ze keek me boos aan, maar ik verroerde geen vin. Dus dat hadden Lyra en ene Daniël bij haar verricht. 
'Nee, Jade.' Zei ik koeltjes. 'Ik wil je enkel een vraag stellen: waarom heb jij zo'n pesthekel aan mij?' 
Jade staarde naar mij en haar ogen straalde nu pure haat uit, ze begon te spreken:
'Omdat Eleanora, JIJ een eigen wil hebt, JIJ sterfelijkheid hebt, en IK niet! Want ja, met een Engel kom je ook niet ver!' Ik verstijfde.  Daardoor kon Lyra Jade oproepen en verzwakken. Ze had een Engel! Ik keek Jade aan. 
'Heb jij soms iets te maken met die Koyremer? Heb jij die Koyremer in het meer losgelaten, precies op het moment dat ik bedacht lekker te gaan dobberen met mijn luchtbedje? Je wil mij soms ook dood hebben?!' De tranen sprongen me spontaan in mijn ogen. Ze knikte langzaam. 
'Want jij, Eleanora, hoort thuis in de hel!' En met die woorden stond ze op en strompelde ze het huis binnen. Ik stond daar verslagen in de tuin. Toen draaide ik me om en rende weg. Weg van Jade, weg van het landgoed. Ik naderde het hek en rende erdoor. Ik rende verder, steeds sneller. Ik zag het meer al. Ik rende nu midden op de weg en ik was echt bijna bij de steiger. 
Opeens doemde daar een roodkleurig iets op, waarschijnlijk één van de weinige auto's. De auto kwam razend snel op mij af en ik rende razend snel op de auto af. Ik slaakte een gil en toen raakte de auto mijn linker heup. Ik viel neer, met mijn hoofd op de houten stijger. Zo dichtbij was ik... Ik sloot mijn ogen opende ze weer. Mijn rug, heup, been en hoofd deden ongelooflijk veel pijn. Ik kreunde en keek op naar mijn heup. Ik schrok verschikkelijk van wat ik zag: bloed. Vooral veel bloed. Ik begon zachtjes te huilen. Wanneer anderen mij zouden vinden, was ik al dood. Opeens dacht ik aan de brief, ik zou een laatste brief schrijven aan Lyra. Morgen zou ze die vriend sturen, en dan zou die mij hier vinden. En daarna pas mijn moeder... Ik zuchte trillerig en klemde mijn kiezen op elkaar. Ik haalde de brief uit mijn linker broekzak, er zat een beetje bloed op. Ik kneep met mijn andere hand krachtig in de vochtige aarde. Het deed zó'n pijn! Ik pakte ook het potlood uit mijn zak en begon te schrijven:

Lieve Lyra. 
Dit kan nog wel eens mijn laatste brief zijn,
ik ben namelijk aangereden door één van de weinige auto's hier in Darkside. 

Ik ben bij Jade geweest en ze haat mij omdat ik een eigen wil heb en sterfelijk ben. Ze heeft daarom een Koyremer losgelaten in het meer, waardoor ik gebeten zou worden en zou overlijden. 

Lyra, niks zit me meer mee. 
Eerst Jade, nu de auto...
Ik denk dat jou vriend morgen een dood meisje vind. 

Vaarwel. 

Ik zette een punt op het vel en vouwde het op. Ik graaide naar de fles, vond hem en deed de brief erin. Ik had nog geen nieuwe kurk, dus ik plukte een grote pluk gras en vouwde het dubbel. Dit stopte in in de opening van de fles. Dit zou in iedergeval een beetje helpen. Ik wierp de fles in het meer en drukte mijn beide handen tegen mijn heup. 
Het zou einde verhaal zijn...

Reacties:

1 2

1Dzayn zei op 21 aug 2013 - 8:03:
Woahhhhh. I din't espect thatt.
Ik weet eigenlijk zeker dat ze niet dood gaat. Noem het instict
(Of kennis van jou schrijfstijl)

Xoxo <3

tamarastyles zei op 21 aug 2013 - 7:13:
Wow, ik schrok al toen ik het einde las maar dit zag ik dus echt niet aankomen! Ik was vergeten wat ze moest vragen aan jade. Ik denk dat ik het nu wel weer ongeveer weet. Komt er nog een epiloog? Ik hoop het!

<3