FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk veertien

Rennend verlieten de jongens de behandelafdeling. Het geschreeuw was in de entreehal nog te horen. Weg, ze moesten weg. Steeds verder weg. Uit de buurt van het geluid.
Waar het precies gestopt was wisten ze niet, maar terug op de eerste verdieping lieten ze zich hijgend op de grond zakken.
“Stommerd, stommerd, stommerd. Ik haat je! Verschrikkelijke idioot!” schreeuwde Louis terwijl hij Harry stompte. “Hoe kon je zo verschrikkelijk stom zijn? Wat nou als ik gehoorschade heb opgelopen? Waarom zette je dat vervloekte ding niet gewoon uit?”
“Sorry, sorry, sorry. Maar hij wilde niet uit!”
“Wat bedoel je met hij wilde niet uit? Natuurlijk kon hij uit! Hij kon toch ook aan?”
“Louis, hij wilde echt niet meer uit,” zei Zayn kalm. “En bovendien loop je veel meer gehoorschade op bij het gemiddelde concert. In de zaal tenminste. En onze fans kunnen ons nog steeds horen.”
“Het spijt me echt, Lou.”
“Het spijt je alleen voor Louis?” zei Zayn quasi-beledigd.
“En het spijt me ook voor jou, Zayn.”
“Nou, ik stel voor dat Harry in ieder geval niet meer bepaalt waar we heen gaan vannacht,” stelde Louis voor.
“Want het was mijn idee om de uitgang te zoeken en daar naar binnen te gaan.”
“Het zoeken van de uitgang niet, maar het naar binnen gaan: ja,” zei Louis.
“Dat was een gezamenlijk idee.”
“Wiens idee het ook was, jij hebt het verpest, dus jij hebt geen inbreng meer,” zei Zayn.
“En Louis heeft geen inbreng, want dan zitten we de rest van de nacht ergens te sippen.”
“Wat? Dat is helemaal niet waar!” riep Louis verontwaardigd.
“Jawel, want dat was eerder ook zo,” kaatste Harry terug.
“Ik geef Harry gelijk, dus dan bepaal ik waar we naartoe gaan.”
“Oké, oké dan. Maar alleen het volgende stuk, daarna zien we wel. Ga maar voorop,” zei Louis.
Zayn stond lachend op. “Welkom bij Malik Tours. We zijn vandaag in het beroemde Green Hill Lunatic Asylum. Ik ben jullie gids vannacht, Zayn Malik. Aan uw rechterhand ziet u… geen idee, ongetwijfeld slaapzalen en aan uw linkerhand hetzelfde.”
“Oké, Malik, ga nu maar gewoon,” zei Louis.
“Zoals u ziet staan de deelnemers te popelen om te zien wat het asylum zoal herbergt, dus ik zou zeggen: laten we gaan!” En daarmee begon Zayn zijn weg door het Asylum. “Ik moet zeggen, ik heb werkelijk geen idee waar we heen gaan of wat we daar zullen vinden, maar dat zien we dan wel. Dat is alleen maar spannender. ”
De weg bleek nog een aardig eindje te zijn. Ze bezochten drie afdelingen, gingen een verdieping omhoog, maar vonden ook daar alleen maar afdelingen die eng veel op de vorige leken. Dus gingen ze nog een verdieping hoger en daarna nog één, naar de zolder.
In tegenstelling tot de zolder in het bijgebouw was deze zolder wel gewoon verdeeld in een gang met aan weerszijden kamers. “Oké, we zijn hier op de zolder en het Green Hill Lunatic Asylum en ik ben razend benieuwd wat we hier gaan vinden. Harry, maak eens een close up van mijn gezicht?”
De jongen met de krullen hield de camera voor zich, zoekend naar het zoomknopje. Hij vond het, richtte de camera weer op Zayn en zoomde. “Zo?”
“Prima. Maar wat gaan we hier vinden? Pam, pam, pam!” Hij maakte enkele dramatische bewegingen die voor de lens niet zichtbaar waren, omdat de camera nog steeds ingezoomd was.
“Ik heb werkelijk geen idee! Maar…. Zoom uit, Harry?”
De jongen gehoorzaamde. “Done.”
Met een woest gebaar draaide Zayn zich om. “Ik heb wel een bijzonder goed gevoel over…” hij rende door de gang, “deze deur!” en met een grote zwaai opende hij hem.
Harry en Louis liepen achter hem aan en keken naar binnen. “Goede keus, reflecteert je persoonlijkheid zo leuk,” zei Louis. Voor hen lag een kamer die helemaal gevuld was met spiegels.
“What the fuck?” zei Harry.
“Gaaf!” riep Zayn. Meteen liep hij naar binnen en scheen wat rond met zijn zaklamp. De spiegels waren vuil en reflecteerden nog amper, maar dat leek Zayn niets uit te maken. In groepen stonden ze er, rij na rij, met wandelpaden tussendoor. “Kom, laten we gaan kijken! Wauw, wat een vondst.”
Ook Louis en Harry stapten naar binnen en keken rond. De kamer was enorm en voor zover ze konden kijken stonden de spiegels. Zayn was inmiddels verdwenen tussen de rijen.
“Zayn?” riep Harry.
“Ja, hier! Ik kijk gewoon even rond. Doe maar wat jullie willen, oké?”
“Is dat handig?” vroeg Harry.
“Kom op, we zijn in dezelfde ruimte. Wat kan er in godsnaam misgaan?”
Harry moest toegeven dat Zayn een punt had. “Oké, aangezien ik niet meer mag bepalen waar we heengaan, show me the way, Tomlinson.”
Louis glimlachte en keek Harry aan. Langzaam duwde hij de camera en de zaklamp in diens hand omlaag zodat ze in het donker stonden en kuste hem. “En nu,” zei hij toen de jongens losliet, “gaan we hierheen.”
Ze liepen door het doolhof van spiegels. Voor enkele bleven ze staan. Omdat ze een mooie lijst hadden. Eén keer omdat hij leek op de spiegel van Louis’ moeder. Soms omdat ze gewoon naar zichzelf wilden kijken door de laag vuil. Het was als zo’n verschrikkelijke foto die door één of andere hipster door Instagram was gehaald. Eigenlijk beviel het hen wel.
Er was alleen iets wat maar in Harry’s hoofd bleef rondspoken, hoe vaak hij het ook weg probeerde te drukken. Soms leek hij dingen te zien, vanuit zijn ooghoeken. De hele nacht al, maar het leek steeds erger te worden. Misschien kwam het door wat hij gezien had in de observatiekamer – nee, wat hij dacht gezien te hebben. Misschien kwam het enkel en alleen door de spiegels en de manier waarop ze het licht van hun zaklantaarns weerkaatsen. Ja, dat was eigenlijk een hele goede uitleg, dat moest het wel zijn. Maar toch bleven de schaduwen hem achtervolgen.
Louis merkte het ook en dat was juist één van de redenen voor Harry om er nog minder aan te denken. Hij vertelde de jongen immers al de hele avond hoe hij zijn zinnen moest verzetten, moest genieten. Dat er niks engs was, enkel een verlaten ziekenhuis. Dat hij het echt wel uit zou houden. En vooral dat hij, Harry, de monsters weg zou nemen. Maar was hij zelf bang geworden voor de monsters.
Niet geheel onterecht flitste er door zijn hoofd toen hij het hoorde. Knallen, eerst. Het geluid van een vlak voorwerp dat tegen een ander vlak voorwerp valt. Hard hout op hard hout. Maar het werd meer zodra er meer vielen. Het geluid van brekend glas werd aan de mix toegevoegd en verschrikt schenen de jongens om zich heen om uit te zoeken waar het vandaan kwam, waar de lawine zich bevond. Ogen schoten door de ruimte, maar de spiegels waren te hoog, ze zagen niets.
“Zayn?” riep Harry lichtelijk in paniek.
“Harry? Louis? Ik ben hier!”
Fuck. Fuck, fuck, fuck. Zijn stem was amper hoorbaar onder het geluid van de vallende spiegels, maar kwam zeker uit dezelfde richting. Fuck, nee, dat kon niet. “Zayn?” riep Harry weer. Hij begon te rennen, zijn zere enkel vergetend, en trok daarbij Louis mee.
“Wat doe je, idioot?” schreeuwde die. “Straks worden we bedolven. We moeten de andere kant op!”
“Hoor je dat niet? Zayn is daar! Kom! Zayn?”
Misschien antwoordde Zayn wel, maar ze konden boven het kabaal uit niet horen. Sneller renden ze. Terug door de gangen. Waarom was het een doolhof? Waarom was het niet gewoon een pad, zoals het Asylum zelf? Dan hadden ze tenminste enig idee welke kant ze op moesten. “Zayn?” probeerde Harry weer.
Toen was het stil. Enkel de geluiden van hun voetstappen en gehijg klonk nog door de ruimte. De lawine was gestopt. Iets had het een halt toe weten te roepen. “Zayn?” riep Harry wanhopig terwijl hij bleef staan. Hij staarde in de verte, op zoek naar een licht. Hét licht. Zijn licht. “Zayn? Geeft antwoord, gozer!”
Het was er niet. Het licht was weg en hij gaf geen antwoord. Weer begon Harry te rennen, met Louis achter zich aan. “Fuck, fuck, fuck!” vloekte hij hardop. Rennen deed hij. Het ene pad in. Het liep dood. Volgende pad. Nog een pad. Steeds maar een pad tot hij er was. Een muur gemaakt van gevallen dominostenen met een zee van glas eronder. “Zayn?”
Hij was niet hier, maar hij moest er ergens zijn. In de ruimte. Waarom antwoordde die sukkel niet? Niet over nadenken, doorgaan. Er hoefde niks ergs te zijn. Misschien had iets zijn hoofd geraakt, antwoordde hij daarom niet. Misschien was het wel een grap, gewoon een slechte grap. Alweer. Doorgaan.
Hij klom over de voorste spiegels. “Harry, nee! Straks stort het in en ga je ook! Je moet nadenken! Doe eens rustig!”
“Rustig en nadenken gaan ons nu niet helpen, Louis! Hij moet daar ergens zijn, maar hij heeft ons nu nodig. Stop met treuzelen en help zoeken.”
“Jawel Harry. Maar kijk nou wat je doet, straks valt er nog meer om en kom je ertussen. Dat kan niet! Dat trek ik niet! Ja, we moeten Zayn vinden en zo snel mogelijk, maar probeer alsjeblieft voorzichtig te zijn. Zayn heeft er niets aan als jij ook gewond raakt.”
“En hoe wil je er komen zonder over spiegels heen te klimmen? Sorry, Lou, maar deze muur blokkeert het pad een beetje. Het pad waar Zayn overheen liep en we kunnen hem alleen maar vinden als we het pad volgen en als dat over muren heen klimmen inhoudt, dan moet dat maar. Kom je nou mee?”
Louis zuchtte en hief zijn handen op naar de hemel. “Goed dan.” En met die woorden klom hij achter Harry aan.
Nog een keer moesten ze over een stapel spiegels en deze was al behoorlijk hoger dan de vorige. Nog steeds riep Harry zo nu en dan de naam van zijn vriend, maar er volgde nog altijd geen reactie, waardoor het elke keer zachter werd tot het helemaal verstomde. Mogelijke scenario’s knaagden aan Harry’s gedachten, probeerden hem gek te maken, maar hij sloeg ze allemaal weg. Nee, alles was goed. Dat moest wel. Die stomme lui van productie zouden een groot probleem hebben als ze niet op alle mogelijke manieren hadden geprobeerd een ongeluk te voorkomen, en dit was zoiets. Dus er was geen enkele reden tot paniek.
Die kwam wel. Het bloed kwam hen als een smal stroompje tegemoet. Harry volgde het naar de bron: de muur van gevallen spiegels voor hen. Tientallen gevallen spiegels en een jongen.
Zijn naam riep hij al niet meer. Louis wel. Louis schreeuwde en rende en trok hem naar de jongen, maar Harry was bevroren en merkte niet hoe de tranen over zijn wangen rolden terwijl hij zich probeerde voor te stellen hoeveel pijn de jongen moet hebben gehad toen hij gesandwiched werd tussen twee spiegels en zijn lichaam een onnatuurlijke houding aannam die nog het meest leek op de trekzak van een accordeon.
“Zayn!” hoorde hij telkens weer. Het geschreeuw van de andere jongen. Steeds weer die naam, Zayn. Hij kon het niet horen, wilde enkel nog weg. Rennen, vluchten. Weg van de vreemde vorm die net nog een mens was. Weg van het bloed dat aan hun schoenen kleefde. Weg! “Weg!”
Hij schreeuwde en pakte de hand van de jongen en rende. Weg, alleen maar weg. Rennen, niet denken. Niet meer zien, ook al kon hij dat niet controleren. Verdwijnen, verschuilen. Weg van de spiegels die het beeld van de jongen maar naar hem bleven weerkaatsen, hem dwongen het lijk te zien.
De jongen die hij meetrok protesteerde maar Harry hoorde hem niet. Hij kon enkel nog vluchten en de jongen moest mee. Alleen dan was het veilig. Ze hadden toch gezien wat er gebeurt als je alleen bent!

Reacties: