FanFic.nl

It was like a timebomb set in a motion

Just the way I'm not'

Ik zit nog na te komen van het geweldige concert en dan krijg ik een fles water in m’n hand gedrukt. ‘Je hebt vast dorst’ is alles wat Jack kan uitbrengen. Hij is helemaal bezweet van de show en ik geef hem een glimlach als dank. Alex komt naast me op de bank zitten. ‘Wil je je verhaal nog vertellen?’ is was hij zegt na een 3 minuten lange stilte. Ik geef hem een waterige glimlach bij het idee dat ik mijn verhaal moet vertellen maar ik knik toch. Hij kijkt me lang aan en wenkt Jack, Rian en Zack. ‘Wij hebben dit meisje d’r leven gered, en ik denk dat we allemaal wel willen weten hoe, vooral omdat we haar nog nooit eerder hebben gezien.’ Zegt Alex. Ik kijk naar de grond en weet niet wat ik moet zeggen. Jack stoot me aan ‘Niet zo verlegen, je kan het ons vertellen, toch?’ ik knik en denk aan wat er de afgelopen jaren is gebeurt.

Het is een fijne dag thuis, teminste tot nu toe. Ik loop naar beneden om een appel te pakken, ik heb m’n muziek alleen nog aanstaan, het is Do you want me dead van All Time Low. M’n vader staat in de keuken. ‘Wat in hemelsnaam luister jij nou voor een herrie!’ roept hij voordat ik het kan uitzetten. Mijn ouders zijn erg gelovig en alles wat niet kerk gezang is, is duivels. Ik mag niet met homo jongeren omgaan en omdat vroeger een homo stel naast ons woonde zijn we verhuisd. Ik snap er niks van, ik ben pas 13. ‘Uh, uh, het is een band..’ stamel ik maar voordat ik m’n zin kan afmaken roept m’n vader al vol ontzet ‘Een band?! Een band?! Ria, ze luistert naar een band! Een duivelse band!’. Ik heb er helemaal genoeg van ‘Vader, ze zijn niet duivels, ze aanbidden Satan niet, ze maken alleen mooie muziek.’ Ik zie m’n vader langzaam rood worden. ‘Mooie?! Mooie muziek?!!’ Hij stamelt vol woede. ‘Ja.’ Zeg ik droog. Nu word het m’n vader teveel en slaat me in m’n gezicht. ‘Ik pak je telefoon af als ik je nog een keer die duivelse band hoor luisteren!.’ Ik ren naar boven met tranen ogen en plof op m’n bed neer.

Ik heb al vijf minuten vol gepraat als mijn telefoon gaat. ‘Waar blijf je in godensnaam! Je mocht hier naar toe maar nu verwacht ik dat je hier zo snel mogelijk terug bent, jij rotkind’ word er in m’n oor gesist. Het is mijn vader, ik vertel hem vrolijk dat ik backstage zit met de band en dat ik mijn verhaal vertel. Ik voel ineens een rilling over m’n rug en kijk de jongens, zonder dat ik het merk, bang aan. Alex staat op en loopt naar me toe. ‘Wat is er?’ vraagt hij. ‘Het, het is mijn vader..’ stamel ik half in het Engels, half in het Nederlands, omdat ik zo bang ben. ‘Laat mij maar.’ Zegt Jack die achter Alex is gaan staan en zonder dat ik iets kan zeggen pakt hij mijn telefoon uit mijn handen. Ik hoor hem praten met m’n vader en hoe meer minuten er verstrijken hoe bozer hij klinkt. ‘Je wacht maar even meneer!’ hoor ik hem roepen en dan geeft hij met een ruk de telefoon aan me terug. ‘Je pa wacht denk ik buiten op je, maar zet je telefoon maar even uit voor de zekerheid.’ Is alles wat hij zegt. Ik knik en druk m’n telefoon uit. Jack zet me weer neer op de bank en de band kijkt me aan en ik ga door met mijn verhaal.

Een half jaar later is de ruzie van die voorgaande dag helemaal uit de hand gelopen. Ik ben depressief geworden en na nog een half jaar later begin ik mezelf te snijden. Ik heb maar half door wat ik aan het doen ben, maar de pijn voelt zo fijn. Het gevoel dat ik me kan richten op lichamelijke pijn, en niet op de pijn in mijn hoofd. Toch besef ik dat het fout is, een 15 jarig meisje hoort zich niet te snijden. Dat moment komt er berichtje binnen van een meisje uit mijn klas, ze is altijd gemeen tegen me als er mensen zijn, maar ze kan aardig zijn als er niemand is. ‘Ik weet dat je van All Time Low houd, ze spelen op 5 juli in Tilburg. Delete dit als je het gelezen hebt..’ Ik moet glimlachen en loop naar beneden. ‘Papa, mama, ik weet dat jullie niet van All Time Low houden, maar ze spelen over een een half jaar in Tilburg..’ stamel ik. Mijn ouders kijken elkaar aan en dan valt mijn moeders oog op mijn nog bebloede arm. Ik hoor haar fluisteren met mijn vader. ‘Je mag gaan.’ Zegt ze na een halve minuut. ‘Op een voorwaarde, je moet bidden voordat je gaat.’ Ik knik. Ik geloof ondanks alles niet in God, als Hij bestond zou Hij me geholpen hebben, maar Hij heeft helemaal niks gedaan, de klootzak.

Ik kijk naar de jongens die nu voorover gebogen naar mij toe zitten. Ik heb tranen ogen en ik zie dat Zack en Alex het ook moeilijk hebben om tranen binnen te houden. Ik ga ze teleurstellen, want dit nog maar de helft van mijn verhaal. ‘Het spijt me.’ Zeg ik en ik ga weer verder.

Een halve maand later heb ik zo’n ruzie met mijn vader dat hij me slaat. Dit keer niet met de vlakke hand, maar met een koekenpan, een hele oude zware die hij van mijn opa heeft gekregen. Ik lig languit op de vloer en ik zie ineens alles zwart worden. Als ik wakker word lig ik op een bed en kijk in het bange gezicht van een zuster. Mijn ouders zijn nergens te bekennen. ‘Wat is er gebeurt..?’ stamel ik en kijk de zuster aan. ‘Je bent gestruikeld en tegen het aanrecht gevallen.’ Zegt ze twijfelend. ‘Maar ik denk dat er meer aan de hand is, we hebben je lichaam onderzocht en je hebt een gekneusde rib, maar die is van een halve week geleden, verder heb je overal blauwe plekken. Ook het feit dat je ouders nergens te bekennen zijn roept twijfels bij ons op.’ Zegt ze op een monotone, maar ook lieve toon. Ik begin te huilen en dan herinner ik me de koekenpan weer. Ik wil niet dat mensen zich met mij gaan bemoeien. ‘Het is niks’ zeg ik dan maar. De zuster kijkt me twijfelend aan maar loopt dan weg. Ik voel niks meer en besluit dat het tijd is om weg te gaan en stap van mijn bed en ren naar buiten. Ik hoor de zuster achter me aanrennen maar ik ben sneller. Ze heeft maar pech, zomaar op mijn privé leven inbreken, ze kan oprotten. Ik loop naar het station en stap de trein in. Ik hoop dat de conducteur niet langs komt, want dan ben ik de lul.

Reacties: