Hoofdcategorieën
Home » All Time Low » It was like a timebomb set in a motion » Too much of everything is too much'
It was like a timebomb set in a motion
Too much of everything is too much'
Alex kijkt me aan en geeft me een knuffel. ‘Dit is nog maar de helft van je verhaal hè? Wij zijn er nog niet eens in voorgekomen, en toch hebben we je gered..’ zegt hij vol medelijden. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. Deze gast is wijs. Ik stamel dat het inderdaad zo is en Alex en Jack komen aan weerskanten van mij tegen me aanzitten. Ik voel me zo veilig op dat moment. Ik begin er spontaan van te huilen en ook Zack houd het niet meer droog. ‘Het spijt me zo erg..’ hik ik tussen mijn tranen door. De hele band zit ondertussen in tranen door mij en ze staan en zitten naast en voor me. Ik voel de handen van Rian en Zack op m’n knieën en de armen van Alex en Jack rond m’n schouders. Ik weet niet of ik moet doorgaan met vertellen zo, ze zijn zo lief maar ik wil niet dat ze huilen door mij. ‘Moet ik doorgaan?’vraag ik twijfelend. Ik kijk ze aan maar alles wat ze doen is knikken.
Ik stap de trein uit, een treinconducteur is niet gekomen en ik voel me slecht. Ik ren naar huis en hoop dat mijn ouders er niet zijn. Ik heb geluk, ze zijn er niet. Ik loop naar boven en ga op mijn bed liggen. Ik denk na, wil ik dit nog? Is dit het allemaal waard? Met tranen in mijn ogen sta ik ineens op, en pak mijn telefoon. Ik zet muziek op en loop als een zombie naar de flat naast ons huis. Ik loop naar boven als vanzelf. Als een robot lopen mijn benen me over de trappen naar boven. Ik klim de ladder op naar het dak. Ik loop naar de rand en barst in tranen uit. ‘Godverdomme God! Jij hebt helemaal niks voor mij gedaan!’ schreeuw ik naar boven. Ik zet mijn tenen over het randje. Ik ga het doen. Op dat moment begint Therapy spelen en de bekende klanken klinken in mijn oren. ‘Give me Therapy, I’m a walking travesty.’ Ik geef het op en leg me huilend op het dak van de flat. Ik besef me dat de band mijn leven heeft gered. Gered van mezelf.. Ik lig zo nog een uur op het dak van de flat woorden te stamelen in de lucht. Ze zijn allemaal naar de jongens en ik hoop dat ze het misschien voelen. Ze mogen weten dat ze me gered hebben. ‘Dankje, dankjewel.’ Stamel ik voor een uur lang. Ik wil mijn leven niet eindigen. Ik kan het niet.
Ik maak huilend mijn zin af en ik heb niet eens gemerkt dat Alex me tegen zich aan heeft getrokken en me over mijn hoofd aait. ‘Meen je dit?’ vraagt hij. Ik knik, ik weet niks anders te zeggen. Op dat moment bedenk ik me dat ik naar huis moet. Ik zit hier al anderhalf uur en mijn vader is vast woedend. ‘Willen jullie asjeblieft meelopen? Ik durf niet alleen..’ stamel ik. Jack staat op als een soort van superheld en Rian en Zack springen ook op. Alex helpt me langzaam omhoog en slaat zijn sterke arm om me heen. ‘Geen zorgen Eef, we helpen je.’ Fluistert hij in mijn oor. Samen lopen we naar buiten waar het ondertussen leeg is. We lopen richting de plek waar mijn vader zei dat hij zou parkeren en wachten op me. Er is niemand. De hele parkeerplaats is leeg en ik kijk beduusd in het rond. ‘Wat.. waar.. waarom..’ stamel ik. Alex kijkt me vragend aan. ‘Waar is je vader cutie?’ ik zak huilend op de grond. ‘Weg’ huil ik tussen mijn tranen door. Ik zie de jongens vragend naar me kijken. ‘Wat bedoel je, weg?’ vraag Jack uiteindelijk. Ik kijk hem aan en zeg dat ik het niet weet. Misschien heeft hij me een berichtje gestuurd en ik zet mijn telefoon aan. En ja hoor, een bericht van mijn vader. –Eva Kuijpers, het is genoeg zo, je kan het bekijken met je duivelse band. Ik ben naar huis. Je kan thuis je paspoort ophalen en een paar kleren en dan kun je weer vertrekken. Jij bent mijn dochter niet meer. Waag het niet om mij of je moeder te bellen.- Ik lees het zonder een spier te vertrekken. Toch kijk ik blijkbaar geschokt. ‘Wat is er? Wat staat er?’ vraagt Alex.
Alex kijkt me aan en geeft me een knuffel. ‘Dit is nog maar de helft van je verhaal hè? Wij zijn er nog niet eens in voorgekomen, en toch hebben we je gered..’ zegt hij vol medelijden. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. Deze gast is wijs. Ik stamel dat het inderdaad zo is en Alex en Jack komen aan weerskanten van mij tegen me aanzitten. Ik voel me zo veilig op dat moment. Ik begin er spontaan van te huilen en ook Zack houd het niet meer droog. ‘Het spijt me zo erg..’ hik ik tussen mijn tranen door. De hele band zit ondertussen in tranen door mij en ze staan en zitten naast en voor me. Ik voel de handen van Rian en Zack op m’n knieën en de armen van Alex en Jack rond m’n schouders. Ik weet niet of ik moet doorgaan met vertellen zo, ze zijn zo lief maar ik wil niet dat ze huilen door mij. ‘Moet ik doorgaan?’vraag ik twijfelend. Ik kijk ze aan maar alles wat ze doen is knikken.
Ik stap de trein uit, een treinconducteur is niet gekomen en ik voel me slecht. Ik ren naar huis en hoop dat mijn ouders er niet zijn. Ik heb geluk, ze zijn er niet. Ik loop naar boven en ga op mijn bed liggen. Ik denk na, wil ik dit nog? Is dit het allemaal waard? Met tranen in mijn ogen sta ik ineens op, en pak mijn telefoon. Ik zet muziek op en loop als een zombie naar de flat naast ons huis. Ik loop naar boven als vanzelf. Als een robot lopen mijn benen me over de trappen naar boven. Ik klim de ladder op naar het dak. Ik loop naar de rand en barst in tranen uit. ‘Godverdomme God! Jij hebt helemaal niks voor mij gedaan!’ schreeuw ik naar boven. Ik zet mijn tenen over het randje. Ik ga het doen. Op dat moment begint Therapy spelen en de bekende klanken klinken in mijn oren. ‘Give me Therapy, I’m a walking travesty.’ Ik geef het op en leg me huilend op het dak van de flat. Ik besef me dat de band mijn leven heeft gered. Gered van mezelf.. Ik lig zo nog een uur op het dak van de flat woorden te stamelen in de lucht. Ze zijn allemaal naar de jongens en ik hoop dat ze het misschien voelen. Ze mogen weten dat ze me gered hebben. ‘Dankje, dankjewel.’ Stamel ik voor een uur lang. Ik wil mijn leven niet eindigen. Ik kan het niet.
Ik maak huilend mijn zin af en ik heb niet eens gemerkt dat Alex me tegen zich aan heeft getrokken en me over mijn hoofd aait. ‘Meen je dit?’ vraagt hij. Ik knik, ik weet niks anders te zeggen. Op dat moment bedenk ik me dat ik naar huis moet. Ik zit hier al anderhalf uur en mijn vader is vast woedend. ‘Willen jullie asjeblieft meelopen? Ik durf niet alleen..’ stamel ik. Jack staat op als een soort van superheld en Rian en Zack springen ook op. Alex helpt me langzaam omhoog en slaat zijn sterke arm om me heen. ‘Geen zorgen Eef, we helpen je.’ Fluistert hij in mijn oor. Samen lopen we naar buiten waar het ondertussen leeg is. We lopen richting de plek waar mijn vader zei dat hij zou parkeren en wachten op me. Er is niemand. De hele parkeerplaats is leeg en ik kijk beduusd in het rond. ‘Wat.. waar.. waarom..’ stamel ik. Alex kijkt me vragend aan. ‘Waar is je vader cutie?’ ik zak huilend op de grond. ‘Weg’ huil ik tussen mijn tranen door. Ik zie de jongens vragend naar me kijken. ‘Wat bedoel je, weg?’ vraag Jack uiteindelijk. Ik kijk hem aan en zeg dat ik het niet weet. Misschien heeft hij me een berichtje gestuurd en ik zet mijn telefoon aan. En ja hoor, een bericht van mijn vader. –Eva Kuijpers, het is genoeg zo, je kan het bekijken met je duivelse band. Ik ben naar huis. Je kan thuis je paspoort ophalen en een paar kleren en dan kun je weer vertrekken. Jij bent mijn dochter niet meer. Waag het niet om mij of je moeder te bellen.- Ik lees het zonder een spier te vertrekken. Toch kijk ik blijkbaar geschokt. ‘Wat is er? Wat staat er?’ vraagt Alex.
Reacties:
spannend ;o