FanFic.nl

It was like a timebomb set in a motion

Heroes'

Ik geef Alex mijn telefoon en kijk naar de grond. Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Wat moet ik ermee? Ik kan geen Nederlands lieverd.’ Zegt hij speels, maar ik heb geen zin in spelletjes en begin nog harder te huilen. ‘Ik wel!’ roept Jack. En hij begint het sms’je op te lezen. ‘Kijk ik kan dit lezen!’ zegt hij blij, maar ik vind er niks aan. ‘Er staat dat ik zijn dochter niet meer ben, en dat ik mijn paspoort en wat kleren kan ophalen morgen..’ zeg ik boos. Het word gelijk stil en ik zie Rian en Zack boos uitvallen tegen Jack en Alex. Ik vind hier helemaal niks meer aan. ‘Laat maar.’ Zeg ik tegen ze en ren weg. Ik voel dat ik word aangestaard door ze als ik de donkere stad in ren. Ik ken de stad niet maar dat kan me niks schelen. Opeens hoor ik gestommel achter me. ‘Eef! Wacht! Ren nou niet weg! We gaan dit oplossen voor je!’ hoor ik Alex roepen. Hij is buiten adem maar weet me toch in te halen. Hij grijpt me bij mijn arm en trekt me tegen zich aan. ‘We gaan dit oplossen voor je.’ Fluistert hij en aait me over mijn hoofd. ‘Jongens, ze is hier! Het is goed!’ hoor ik hem roepen en ik druk mijn neus verder in zijn borst. Ik voel drie warme handen over mijn rug wrijven, en ik hoor Jack zijn lieve stem zeggen dat mijn pa toch maar een klootzak is en dat hij niet zo’n lieve en speciale dochter verdient. Ik voel zijn armen om mijn middel en hij tilt me op. Ik sla mijn benen om zijn middel en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik hoor Alex zeggen dat hij voorzichtig moet zijn met me en dan val ik van vermoeidheid in slaap in zijn armen.

De volgende ochtend word ik wakker in een vreemd bed, en ik hoor een iemand met een Amerikaans accent roepen voor ontbijt. Dan herinner ik het me weer. Ik zit in de bus van All Time Low, en ze hebben die nacht voor mij gezorgd, ze hebben me op een bed gelegd zonder dat ik het merkte. Ik loop naar een tafel in de bus. ‘Goedemorgen sunshine!’ hoor ik Jack roepen. Hij heeft me als eerst gezien en komt op me aflopen. ‘Lekker geslapen? Je bent best zwaar als je zomaar slaapt in mijn armen!’ zegt hij met een knipoog. ‘Maakt helemaal niks uit, alles voor deze kleine meid’ Ik schenk hem een glimlach en pak een stukje toast. ‘Dankjewel.’ Zeg ik voordat de anderen iets kunnen zeggen. ‘Jullie hebben geen idee wat dit voor mij betekend.’ De jongens kijken me aan met een glimlach. ‘We kunnen je moeilijk daar laten staan, en je bent een lieverd.’ Ik moet blozen. Alex die me zomaar helpt, is dit echt geen droom? De stilte van het ontbijt word verbroken door de stille Zack. ‘Weet je al waar je heen gaat?’ vraagt hij voorzichtig. Ik kijk hem aan. ‘Nee..’ zeg ik tussen twee happen toast door. ‘Sorry.’ Zegt hij kortaf, ik probeer het te herstellen. ‘Ik bedoel het niet zo, ik.. sorry.’ Hij geeft me een knipoog en een glimlach om me te laten weten dat het goed is. ‘Ik zal toch mijn paspoort op moeten halen..’ zeg ik voorzichtig. ‘Anders ben ik niemand.’ Alex knikt. ‘We gaan met je mee, we willen niet dat er iets met je gebeurt. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Meen je dat? Jullie hebben al zoveel voor me gedaan..’ Alex geeft me een glimlach. ‘Luister, wij gaan geen 15 jarige meisjes aan hun lot overlaten.’ Jack, Rian en Zack knikken instemmend. ‘Dankje’ stamel ik. Ik vergeet dat ik Engels moet praten. ‘Dankjewel..’ Is alles wat ik kan uitbrengen. ‘Het is goed.’ Zegt Jack, alsof hij het toch heeft begrepen.

Reacties: