FanFic.nl

They don't know about us ||One Direction

They don't know about us || Hoofdstuk 4 || One Direction

Het leek wel of er niemand was. Zo leeg zag het eruit toen ik aan kwam lopen. Ik keek op m’n horloge. Het was nu inmiddels toch al half 10. Hij zou open moeten zijn. langzaam kwam ik dichterbij. Het bordje open hing tegen de deur. Zacht duwde ik tegen de deur en stapte naar binnen. Er was helemaal niemand. “hallo?” riep ik door de zaak hopend dat iemand me hoorde. Ik hoorde geluiden vanuit de keuken. “Abby?” de keukendeur stond open. “Abby?” riep ik nog een keer. Plots schoof er iemand overeind van achter het keukeneiland in het midden van de ruimte. Ik schrok me rot. “heey Jenna! Wees niet bang, ik ben het maar” zei ze terwijl ze weer naar beneden dook. Wat was ze aan het doen? Ik liep rond het keukenblok. Over de hele grond lagen pannen, schalen, glazen, doekjes. Er lag echt van alles. “wat ben je aan het doen?” vroeg ik terwijl ik naast haar neer bukte. “Opruimen. Moest nodig geburen” ik knikte terwijl ik weer opstond. “kan ik helpen?” Abby kwam nu ook overeind. “nee joh gekkie dat hoeft toch niet. Wat kom je trouwens doen?” Ik hield de kleren omhoog. “ zo nu al? Had je niks beters te doen ofzo?” vroeg ze lachend. “niet echt nee” zei ik serieus. “Ik heb niemand om mee af te spreken en alleen door Londen dwalen is nou ook niet echt was je noemt geweldig” ze knikte begrijpend en liep voor me uit de keuken uit. “kom je? Dan geef ik je een kop thee” zei ze. “nee joh, dat hoeft toch niet. Ik hou je alleen maar van je werk.” Zei ik terwijl ik achter haar aan liep. “thee schenken is m’n werk. Of heb je liever koffie?” ik schudde m’n hoofd. “nou kom op. Het water kookt al. Ga zitten” zei ze wijzend naar de barkruk. Lachend plofte ik neer op de kruk. “is het altijd zo rustig?” zei ik terwijl ik om heen keek. “bijna altijd ja. Op dagen als deze komt er bijna niemand.” Ik knikte. “en wat doe je dan de hele dag?” “ehm… opruimen, lezen, schoonmaken, van alles eigenlijk.” zei Abby terwijl ze een hete kop thee voor me neerschoof. “dank je” ik blies zacht in de kop. Abby pakte zelf een kop koffie en ging vervolgens tegenover me zitten aan de bar. “nou vertel, waarom kom je je dag hier verdoen terwijl er genoeg dingen te doen zijn? je broer is toch weer terug?” vroeg ze. ik knikte “ja, maar hij moest vandaag ook gelijk weer weg. Dus nee dat zat er niet in, om iets met hem te doen.” “is hij vaak weg?” ik knikte. “mis je hem dan niet? jullie leken me nogal close?” vroeg ze. Abby was de eerste die zich echt interesseerde in wat er allemaal gebeurde en ze zag er niet uit als een echte gillende fan zoals sommige wel waren en dan ook alles wouden weten. Het leek wel of ze wist waar ik aan dacht. “wees niet bang. Ik ben geen grote fan. Ik zal niks verder vertellen. Alles blijft tussen deze muren.” Ze wees om zich heen. Ik knikte. “ik mis hem altijd. We zijn als 2 handen op een buik. Maar ja, ik ben blij wat hij doet. Het was altijd z’n droom!” Zei ik lachend denkend aan hoe Liam altijd aan het zingen was door het hele huis. “En jij? Heb jij nog broertjes of zusjes?” vroeg ik, benieuwd naar haar leven. “ehm nee, ik woon alleen met m’n moeder. M’n vader is vertrokken nog voor ik geboren was” ik merkte dat ze er niet graag over praatte. “sorry, ik wou niet…” “nee joh, geeft toch helemaal niks. Jij hebt er niet voor gezorgd dat hij wegging. Ik heb er mee leren leven en heb het prima naar m’n zin hoor met m’n moeder.” ik knikte. Abby vertelde over van alles en nog wat. Waar ze op school zat, hoe lang ze al werkte, waar ze vandaan kwam. Ik kwam alles te weten, de uren vlogen voorbij. We zaten inmiddels al aan het tweede kop thee, en nog steeds was er geen klant gekomen. “…. Maar soms voel ik me ook best eenzaam. Ik bedoel vaak alleen met m’n moeder. Ik heb geen echte vrienden, en hier bijna altijd alleen. Ik kan het je niet aanraden.” Vertelde Abby. “ohw ik begrijp het allemaal.” Zei ik begrijpend. “wat bedoel je?” ze keek me verbaasd aan. “nou, ik heb ook niet echt vrienden. Eigenlijk niemand. Ja de rest van de jongens. Maar voor de rest. Niemand, nopa, nada. Ze hebben me allemaal laten vallen toen m’n broer beroemd werd. Best raar eigenlijk. Ik had toch tenminste verwacht dat ze juist vrienden wouden blijven, al was het maar voor m’n broer. Maar ze vonden allemaal dat ik een slet was, of ze waren bang voor alle fans. ” Legde ik uit. ze knikte begrijpend. “nou Jenna, mag ik je voorstellen aan je nieuwe vriendin” zei ze terwijl ze haar hand uitstak. Lachend pakte ik haar hand. “Dat mag, bedankt nieuwe vriendin” we keken elkaar even serieus aan, blij dat we allebei nu iemand hadden om mee te praten. Voor we het wisten waren we weer over van alles en nog wat aan het praten. De tijd vloog voorbij. Dit was dus vriendschap.

‘dingdong’ kwam het bekende geluid van de deur. “yaay, een klant” lachend draaide ik me om. “Liam, wat doe jij nou hier?” ik keek verbaasd naar m’n broer die bij de deur stond. “ehm jou ophalen.. het is 2 uur geweest. Ik heb je gesmst en gebeld. Maar je reageerde maar niet, en toen ben ik maar naar huis gereden, maar daar was je ook niet, dit was mijn eerste gok.” Zei Liam terwijl hij dichter bij kwam. Ik keek nu op de klok die boven de bar hing. Het was inderdaad al over tweeën. Had ik hier nou echt al bijna 5 uur gezeten. “ohw sorry. Ik was helemaal de tijd vergeten en het was zo gezellig, en m’n mobiel zit in m’n jas, maar…” “heeheehee, maakt toch niet uit. En ik heb je tenslotte toch gevonden! Ben al lang blij dat het gezellig was” zei hij lachend terwijl hij een arm om m’n schouder heen sloeg. Liam keek naar Abby en toen weer terug naar mij. “nou hoe zit het Jen? ga je me nog voorstellen?” “ohw ja, ehm Liam, dit is Abby. Abby dit is Liam, M’n broer” zei ik, ook al wist Abby dat al. Verlegen stak ze haar hand uit over de bar. “hi” Liam pakte haar hand, schudde hem een paar keer stevig op en neer en liet haar toen weer los. “heey, leuk je te ontmoeten. Ben blij dat m’n zusje een nieuwe vriendin heeft. Jullie zijn toch vrienden?” hij keek vragend naar mij en toen naar Abby. “ja, we zijn vriendinnen. Sinds een paar uur dan. Ohw wou je trouwens nog wat drinken? Koffie, thee? We hebben ook frisdrank, wil je misschien cola? Of mag dat niet? water dan?” Abby ratelde maar door. Ze had de neiging om te ratelen als ze nerveus was, daar was ik inmiddels al achter. “nee hoor, dank je. We moeten zo gaan” zei Liam rustig. Ik dook onder Liam arm vandaan om m’n jas te pakken. “heb je trouwens vanavond wat te doen?” hoorde ik Liam vragen aan Abby. “ehm nee? Hoezo?” “nou, dan kun je misschien naar ons concert komen… Samen met Jenna natuurlijk. Ze heeft tenslotte 2 kaartjes gekregen?” ik ging naast Liam staan. “Li, val haar nou niet lastig. Misschien wil ze wel helemaal niet?” “ehm ja ik wil wel, maar ik weet niet hoe ik daar dan moet komen. Ik heb nog geen rijbewijs en m’n moeder moet tot laat werken. Dus nee, het gaat hem niet worden.” zei ze terwijl ze langzaam rood werd. “kan je echt niet?” wat wou Liam nou? Abby werd alleen nog maar roder. “Liam!” zei ik met een waarschuwende toon. “Wat? Je hebt een vriendin. Eindelijk. Dan mag ik toch vragen of ze wil komen naar ons concert. Je hebt eindelijk weer iemand om mee te lachen, te shoppen en te praten over jongens. Die er trouwens niet inkomen tot je minstens dertig bent.” ik zuchtte. Liam draaide zich naar Abby. “desnoods kom ik je ophalen. Of kun je nu al mee? Ik bedoel er is hier helemaal niemand. En zo erg is het toch niet, dat je vroeg sluit?” Abby keek van mij naar Liam die haar hoopvol aankeek. “wacht hier, dan kleed ik me om” zei ze uiteindelijk terwijl ze haar schort afdeed en naar achteren liep.
Een paar minuten later zaten we in de auto, het lege en gesloten café achter ons gelaten. Abby zat voorin naast Liam en ze waren druk aan de klets. ik was benieuwd wat ze van de rest van de jongens vond. Ik keek uit het zijraampje, het landschap vloog langs me heen. M’n gedachten waren meer bij Louis dan wat er buiten gebeurde. Het leek wel of ik elke keer verliefder werd. En dan nog die bijna zoen vanochtend. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet eens doorhad dat we gestopt waren. “Jen” hoorde ik Liam bezorgt vragen. “ja?” “gaat het?” Liam keek me aan via de spiegel en Abby had zich schuin omgedraaid in haar stoel. “ja hoor. Waarom zijn we gestopt?” vroeg ik verbaasd “omdat we er zijn zusje. Waar zit jij met je gedachten?” ik keek naar buiten. Liam had gelijk. We stonden voor een enorme concerthal. Zo dat uur was snel gegaan. “nergens” gaf ik antwoord op de vraag. Ik kon het hem niet zeggen. Hij zou gelijk naar Louis toegaan. Nee, ik moest dit eerst zelf uitzoeken. Maar hoe?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.