FanFic.nl

They don't know about us ||One Direction

They don't know about us || Hoofdstuk 6 || One Direction

Het enige wat ik kon doen was lopen. Weg van Louis, maar blijkbaar dacht hij daar anders over. “Jen! Jenna! Wacht nou even” shit hij was niet ver achter me. Ik probeerde sneller te lopen, maar de zijne waren sneller en voor ik het wist werd ik een kamer in gesleurd en tegen de deur aangeduwd en vol op m’n mond gezoend. Ik duwde Louis van me af. “Wat wil je nou Louis?” riep ik gefrustreerd terwijl ik richting de andere kant van de kamer liep. “ik wil zorgen dat je niet meer boos op me bent”” hij probeerde m’n hand vast te pakken, maar ik trok hem snel weg en deed nog een paar stappen achteruit. “dat lukt je dan niet aardig goed” “sorry” zei hij zacht. Ik zuchtte. “ik vindt je echt heel leuk Jenna” zei hij terwijl hij een paar stappen vooruit deed. Dit keer bleef ik staan. “en ik zou heel graag met je op date gaan” ging hij rustig verder, terwijl hij nog een paar stappen vooruit deed. Hij stond nu nog een stap van me af. “En ja hand vasthouden en met trots tegen iedereen willen zeggen dat jij mijn meisje bent” “Maar het kan niet vanwege Liam” maakte ik zijn zin af. “niet allen vanwege dat Jen. Denk aan de fans, de paparazzi. Ze maken je af. Ik wil niet dat je dat overkomt. Je hebt het al moeilijk genoeg.” Er verscheen een klein lachje op m’n gezicht. “Ik kan wel voor mezelf zorgen Lou” ik keek hem in z’n ogen. “dat weet ik wel, je bent volwassen genoeg. Maar Liam ziet dat nog niet en tot dan, laat hij me niet bij jou in de buurt. Niet in het openbaar in ieder geval.” Zei hij. Ik zuchtte weer. “dus? We vergeten alles en gaan door of er niks gebeurd is?” ik wou weer een stap achteruit doen maar louis pakte m’n hand. “of dat we het stiekem moeten doen.” “Stiekem?” vroeg ik verbaasd. “ja, zodat niemand er wat van weet en zodra de tijd daar is, dan zeggen we het. Ik wil niet zonder je Jen.” Ik bleef stil. “zeg wat? Alsjeblieft” Louis tilde m’n hoofd in beetje op met de hand die nog vrij was. “okee” ik knikte zacht. “okee? Serieus” “ja, wij zijn nu officieel een stel. Stiekem dan.” zei ik nu vastberaden. Louis sloeg z’n armen om m’n middel en tilde me op. Ik nestelde m’n hoofd in z’n nek. Ik was veilig. Ik voelde me veilig.

Ik was blij. Eerst twijfelde ik nog, maar nu een uur later was ik toch echt super blij, met hoe het allemaal gelopen was. Abby en ik zaten samen op de bank in de loungeroom, te wachtten tot we de zaal in mochten terwijl de jongens zich aan het voorbereiden waren. Dit was voor het eerst sinds dat we aankwamen dat we weer met elkaar konden praten. Abby was gelijk meegesleurd door Harry en Zayn die haar alles van binnen en buiten hadden laten zien, en ik was bij Louis. “nou vertel. Wat vindt je van alles hier? De jongens? Zayn?” ik had gezien hoe ze naar elkaar hadden gekeken. Ik wist bijna zeker dat er wat bloeide. “Ik vindt het leuk. De jongens zijn erg aardig. Ik bedoel, het is voor het eerst dat ik eigenlijk echt met jongens heb gepraat. Op school negeren ze me eigenlijk een beetje allemaal, iedereen eigenlijk.” Ik leefde met Abby mee. Helaas zaten we niet bij elkaar op school, en zou ik dit jaar ook niet meer overgeplaatst kunnen worden. “en Zayn is aardig. Hoezo?” “gewoon, ik zag hoe jullie naar elkaar keken net voor hij om ging kleden.” Abby werd langzaam roder. “is er net iets gebeurd waar ik niks van af weet?” Abby duwde me tegen m’n arm aan waardoor ik tegen de armleuning van de bank viel. “nee tuurlijk niet. ik ken hem pas een paar uur en daarnaast, Harry was er ook bij.” “maar je vindt hem dus wel leuk” “dat heb ik niet gezegd. Hij is wel leuk, maar ook veel te veel bad-boy voor mij” ik lachte. “Zayn, bad-boy? Zo ziet hij er misschien uit, maar dat is hij totaal niet. hij is heel lief hoor.” Zei ik. “jaja whatever. Het zal wel. Hoe laat begon dat concert ook alweer?” ze keek me aan en voor we het wisten lagen we in een deuk, waarom wisten we zelf eigenlijk ook niet. plots kwam er een stem “jullie kunnen de zaal in. Gaat alles goed hoor?” Liam stond in de deur opening. “ja hoor prima. Bedankt broertje! Heel veel toi toi toi vanavond. Je kunt het. Gewoon rustig blijven” ik gaf hem een knuffel en een kus op z’n wang. “ ik denk wel dat ik weet wat ik moet doen Jen. Ik doe dit al langer” hij gaf me een kus op m’n kruin. Abby wenste Liam ook succes en we liepen naar de deuren die richting de zaal gingen. Zo hoefden we niet via alle andere gillende meisjes. Uiteindelijk vonden we ons plaatsje dat bijna vooraan was en gingen we zitten in afwachting tot het concert zou beginnen. Ik keek om me heen. Het was bomvol en iedereen gilde. Toen de zaallichten uitgingen en de jongens in beeld kwamen op het grote scherm, begon iedereen nog harder te gillen, nu weet ik waar Liam last van had als zijn oren suizen. Abby en ik stonden net als iedereen ook op. De eerste tonen van het nummer startte en voor ik het wist stonden de jongens op het podium te zingen alsof hun leven er van af hing. Abby en ik keken elkaar aan om vervolgens in luis gegil uit te barsten net als de honderden meisjes om ons heen. We leken wel een stel gekken zo. En dit moesten we het hele concert nog volhouden. Na de korte pauze was ik al helemaal uitgeput. “het volgende liedje heet They don’t know about us. Enjoy!” riep Liam in de microfoon waarna de jongens allemaal op hun eigen plek gingen staan. Louis’ blik gleed een paar keer onze kant uit. hij had ons ergens in het begin van het concert al gevonden net als de rest van de jongens. Ze gingen helemaal op in het nummer net zoals ze bij alle andere nummers hadden gedaan.

They don't know about the up all nights.
They don't know I've waited all my life.
Just to find a love that feels this right.
Baby they don't know about, they don't know about us.
They don't know about us.

Zo eindigde ze het nummer. Louis’ keek nog een keer naar mij om me vervolgens een knipoog te geven. Ik keek naar Abby, maar die had niks gezien. Het nummer klopte helemaal. Niemand wist iets van ons, maar op dit moment maakte mij dat helemaal niks uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.