Hoofdcategorieën
Home » One Direction » The Wizard [END] » Chapter 29
The Wizard [END]
Chapter 29
Harry POV:
'Dag...' zegt Niall. We zitten met z'n allen - of wie er nog over is - rond Louis' lichaam. We kunnen hem nu natuurlijk niet meenemen. Niall staat snel op, en vecht tegen zijn tranen. Ik leg mijn hand op Louis' arm. 'Dag broertje. We zien je snel weer. We gaan je bevrijden, dat beloof ik.'
Na een tijdje lopen we over het gele pad. We hebben nauwelijks een idee van wat gaat komen, en de sfeer is wat gespannen. Al een kwartier heeft niemand iets gezegd. Ik loop arm in arm met Debby, Niall en Liam lopen allebei naast Dororthy, en Danielle loopt achter ons. Alleen. 'Alles goed Dani?' vraagt ik. Ik kijk achter me, en Danielle knikt. 'Prima.' zegt ze. Het is wel raar om haar zo te zien. Normaal is ze altijd zo enthousiast en zelfverzekerd, nu loopt ze er maar een beetje treurig bij. Ik kijk omhoog, naar de lucht. 'Het wordt al best wel donker. Zullen we zo maar een slaapplek gaan zoeken?' vraag ik aan de rest. 'Ik ben niet moe,' zegt Niall. Ja, dat snap ik. Niall is altijd enorm druk en enthousiast, die zal nog wel klaarwakker zijn. Naast me gaapt Debby. 'Nou, deze hier is wel moe!' zeg ik, en ik pak haar bij haar middel. Ik til haar op en zwier haar in het rond. 'Haaaarryyy! Zet me neeeer!' gilt ze. 'NEVER IN YOUR WILDEST DREAMS!' roep ik. Toch zet ik haar neer. 'Maar je bent wel moe. Spring je op m'n rug, babe?' Debby zucht, maar knikt. Ik buk een klein stukje, en Debby springt op mijn rug. Gelukkig is ze niet zwaar, best licht zelfs. Bijna zielsgelukkig loop ik verder. 'Kijk, dat is wel een mooi plekje om te slapen,' zegt Dorothy, en ze wijst naar rechts. En inderdaad, dat is een mooie plek. Er ligt voornamelijk gras, en je kan mooi naar de sterrenhemel kijken. Instemmend lopen we ernaartoe. Ik zet Debby, wie nog een keer gaapt, weer op de grond. 'Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga meteen slapen. Welterusten, jongens,' zegt Liam. Hij gaat een paar meter verder liggen en doet meteen zijn ogen dicht. Het lijkt wel alsof hij niet wil dat iemand naast hem komt liggen. Of hij voelt zich eenzaam... Ik ga er maar niet op in, en richt me weer op Debby. 'Kom beautiful, jij gaat ook slapen,' zeg ik. Debby begint te lachen. 'En sinds wanneer ben jij mijn vader?' vraagt ze. 'Dat ben ik niet, maar ik ben wel je vriendje.' Ik druk een kus op haar lippen.
Bijna iedereen slaapt al, voor mijn gevoel ben ik de enige die nog wakker is. Ik zucht. Plotseling draait Debby zich naar mij toe om. 'Hé, slaap je nog niet?' fluister ik. Debby schudt haar hoofd. 'I'm trying.' fluistert ze terug. Ik denk na. 'Zal ik een slaapliedje voor je zingen?' vraag ik. 'Is dat niet heel erg kinderachtig?' Ik haal mijn schouders op. 'Nee hoor. En het helpt ook, echt waar!' Debby glimlacht. 'Probeer maar dan.'
Zachtjes schraap ik mijn keel.
Am I asleep, am I awake, or somewhere in between
I can't believe that you are here and lying next to me
Or did I dream that we were perfectly entwined
Like branches on a tree, or twigs caught on a vine
Like all those days and weeks and months I tried to steal a kiss
And all those sleepless nights and daydreams where I pictured this
I'm just the underdog who finally got the girl
And I am not ashamed to tell it to the world
Truly, madly, deeply, I am
Foolishly, completely fallin'
And somehow, you kicked all my walls in
So baby, say you'll always keep me
Truly, madly, crazy, deeply in love with you
Als ik het laatste woord van het refrein heb gezongen, hoor ik dat Debby's ademhaling regelmatig is geworden. Ze slaapt. 'Ik zei toch dat het werkt,' fluister ik. Ik schuif een pluk haar achter haar oor, en val zelf ook in slaap.
Reacties:
ahwww <3 zooww lief!
snel verder, please?!
haha, love u
greetzz