Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Zijn Stem » Moments
Zijn Stem
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
26 aug 2013 - 0:04
Aantal woorden:
949
Aantal reacties:
6
Aantal keer gelezen:
506
Moments
Flashing lights in my mind
Going back to the time
Going back to the time
Stemmen. Hij hoorde stemmen. Gedempt maar toch heel luid en hij wilde weten waar ze over praatten. En van wie ze afkomstig waren, al had hij al een heel sterk idee.
Voorzichtig opende hij de deur. Het kraakte een beetje, maar dat was hij wel gewend. Zijn vader had gezegd dat –dat door al het hout kwam, dat gekraak. Hout dat hij zelf gehakt had.
De deur liet hij op een kier staan, terwijl hij op zijn blauwe sokken de overloop afsloop. Langzaam, stilletjes, tot hij de grote trap had bereikt. De stemmen klonken al wat luider, maar de jongen kon de woorden er nog niet uit pikken. Het waren geluiden, een gesprek maar toch geen zinnen. Geen woorden, maar ook weer wel.
De jongen sloop de trap af.
Hoe verder hij liep, hoe harder de stemmen werden en zodra hij bijna beneden was, greep hij de sierlijke, houten spijlen van de trap vast en liet hij zichzelf op een trede zakken, die bedekt was met rood fluweel. Zijn vrije arm sloeg hij om zijn knieën heen en aandachtig begon hij te luisteren. Maakte hij woorden van de geluiden, van het gebrabbel.
Een gesprek.
“...Nooit doen,” sprak een mannenstem op een vrij wanhopige toon.
“Denk je echt dat ik dat geloof? Ze is mijn beste vriendin!” Een vrouw.
“Luister naar me, oké? Het is nooit gebeurd en ik zal het ook nooit doen!” De mannenstem raakte lichtelijk in paniek en de jongen kon horen hoe de vrouwenstem ongelovig woorden naar hem toegooide, alsof ze een potje honkbal speelden.
Helaas voor hem sloeg de man telkens mis.
“Ze heeft het me verteld, Jack. Ze heeft me alles verteld en ga nu niet zeggen dat het niet waar is. Al die keren dat je overuren moest maken... Al die tijd was je daar.” Iets in haar stem brak en de jongen voelde tranen achter zijn oogleden prikken.
“Zelfs gisteren,” fluisterde ze en hij kon haar tranen horen stromen, al was hij nog zo ver weg van de kamer waar de twee zich in bevonden. De keuken.
“Ik... Susan, hoe moet ik het je uitleggen? Het is niet-“ De man staakte het praten.
Slag één.
“Niet wat ik denk? Het is nooit wat ik denk! De domme echtgenote heeft het niet door. De domme echtgenote zorgt wel voor het kind. Ik kan lekker mijn gang gaan – ik ben er zat van, Jack! Spuugzat!” Haar stem sloeg over en kippenvel onstond over de jongen zijn lichaam.
Slag twee.
“Je bent het – jij bent het spuugzat? Weet je wel hoe het is om elke dag overuren te draaien? Om elke dag weer klaar te staan voor een baas die meer om zijn eigen hachje geeft dan om zijn familie?” De man sloeg op iets, waarschijnlijk een tafel, het geluid klonk vlak.
“Nee,” kaatste de vrouw koud terug. “Nee, dat weet ik niet en ik zal het ook nooit te weten komen, want ik moet hiér elke dag klaarstaan. Elke dag, Jack, en je weet niet half hoe vermoeiend het is om een tiener op te voeden. Niet half.” Haar stem had een nieuwe vorm aangenomen, een soort glazigheid en de jongen kon zijn eigen hart horen breken. Niet om haar stem, niet om de ruzie, maar om haar woorden. De woorden van de vrouw.
De woorden over hem.
“Nee. Dat weet ik inderdaad niet, want ik kan er niet genoeg voor hem zijn,” fluisterde de man en nu wist de jongen zeker dat deze huilde.
“Omdat je altijd bij haar bent, zeker? Jullie hebben een verhouding en als je niet bewijst dat –dat niet het geval is, ga ik weg. Weg uit dit huis, weg van jou. Voorgoed.” Terwijl de woorden nog langzaam tot de jongen doordrongen, om zo mogelijk zijn hart nog verder aan stukken te scheuren, werd de keukendeur opengegooid. De vrouw stampte naar buiten en van schrik sprong de jongen op, klaar om terug naar zijn kamer te rennen maar het was al te laat.
“James!” De jongen verroerde zich niet.
“James Hitch, draai je nu om naar je moeder.” De stem van de man voegde zich erbij en deed de jongen omdraaien. Langzaam, maar hij deed het.
“Wat heb je gehoord?” vroeg de vrouw kil aan haar zoon, wiens tranen inmiddels over zijn wangen liepen als gevallen engelen.
“Ik... Ik hoorde dat papa – dat jij het niet leuk vond om-“ Zijn stem brak en met een ruk draaide hij zich om, klaar om naar boven te rennen maar zijn moeder greep zijn pols hardhandig vast. Haar nagels boorden zich in James’ vlees en een kleine kreun verliet zijn lippen.
“Heb jij ons afgeluisterd?” snauwde ze. Gauw schudde de jongen met zijn hoofd, maar voordat hij überhaupt nog wat kon zeggen, was daar de eerste klap. Met de vlakke hand en de pijn verspreidde zich door zijn lichaam als een lopend vuurtje.
“Heb jij,” begon ze kil, “Ons afgeluisterd?” James sloeg zijn ogen neer, kneep ze dicht en bereidde zich voor op de klap die zou komen. En die erna, en die daarna. En de laatste, waardoor hij viel.
Huilend lag hij op de trap, als een hoopje uitgekotste ellende. Verrot geslagen door zijn eigen moeder, terwijl zijn vader toe zat te kijken. Niets deed.
Hij ging toch vreemd.
“Verdwijn. Verdwijn uit mijn ogen!” Het gegil van zijn moeder galmde door tot in zijn trommelvliezen en verlamd door de pijn klom de jongen bij de treden omhoog, sleepte zich voort naar zijn kamer. Eenmaal daar liet hij de deur in het slot vallen, om vervolgens op zijn bed te klimmen en daar te huilen totdat er geen traan meer over was.
Geen druppel. Helemaal niets.
Slag drie.
Uit.
Reacties:
Lotteimy zei op 26 aug 2013 - 9:56:
Verwarrend en spannend hoofdstuk..
Ben nu benieuwd naar H7 ! Gauw verdergaan! xoxo
Verwarrend en spannend hoofdstuk..
Ben nu benieuwd naar H7 ! Gauw verdergaan! xoxo
1Dzayn zei op 26 aug 2013 - 8:44:
Aawhhh arme jongen
Hij heeft echt nik gedaan waardoor hij dat verdiend. Nks. Harteloze moeder. Pfft
Nu ben ik wel benieuwd wie die James is. Hmm
Snel verder dus (:
Xoxo <3
Aawhhh arme jongen
Hij heeft echt nik gedaan waardoor hij dat verdiend. Nks. Harteloze moeder. Pfft
Nu ben ik wel benieuwd wie die James is. Hmm
Snel verder dus (:
Xoxo <3
tamarastyles zei op 26 aug 2013 - 6:46:
Het huisje uit het vorige hoofdstuk was ook van hout dus ik denk dat dit van de vorige bewoner was ofzo. Die arme james! En even voor die vrouw: als je het moeilijk vind om een tiener op te voeden, hoef je hem niet te gaan slaan!
Ik heb echt respect voor je schrijfstijl! Je maakt heel goede beschrijvingen! Daar kan ik nog wat van leren. Echt.heel mooi hoe je een sport verwerkte in het hoofdstuk.
<3
Het huisje uit het vorige hoofdstuk was ook van hout dus ik denk dat dit van de vorige bewoner was ofzo. Die arme james! En even voor die vrouw: als je het moeilijk vind om een tiener op te voeden, hoef je hem niet te gaan slaan!
Ik heb echt respect voor je schrijfstijl! Je maakt heel goede beschrijvingen! Daar kan ik nog wat van leren. Echt.heel mooi hoe je een sport verwerkte in het hoofdstuk.
<3
Ahwww… Zielig…
WEL DOOR HÈ???!!!!