FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|10|

Lies
Na het douchen droog ik me af, trek mijnondergoed aan en kom tot het besef dat ik een legging ben vergeten nemen. Tom zal wel nog slapen dus loop ik in mijn ondergoed de kamer uit. Fout gedacht, Tom is wel al wakker en heeft iets in zijn handen waarvan ik hoopte dat hij het nooit zou zien. De foto van Zelia. Aan de ene kant ven ik verdrietig, aan de andere kant ben ik super kwaad. Ik dacht dat ik Tom kon vertrouwen maar nee. Hij heeft mijn vertrouwen geschaad en hij zal het geweten hebben. Ik loop naar mijn koffer en haal er een knalrode legging uit. “Mijn kamer uit.”� zeg ik tegen Tom en loop de badkamer weer in. Hopelijk doet Tom wat ik hem gevraagd heb want anders moet ik het op een minder vriendelijke manier zeggen.
Nadat ik mijn make-up heb opgedaan loop ik de badkamer weer uit. Tom heeft blijkbaar niet gedaan wat ik gevraagd had. Hij zit op het bed met de foto nog altijd in zijn hand. Kwaad trek ik de foto uit zijn handen, trek een paar witte sneakers een en loop mijn kamer uit. natuurlijk loopt Tom me achterna. Hij moet niet denken dat ik hem dit vergeef. Ik heb het nog nooit tegen iemand verteld en dat ga ik niet veranderen. “Lies, wie is dat? Zeg het me alsjeblieft, ik wil je helpen.”� smeekt Tom maar ik zeg niks. Ik voel wel tranen opkomen maar ik vertik het om ze te laten gaan. Ik moet me sterk houden. Niemand mag zien hoe erg ik hier onder lijd. “Lies…”� Tom komt recht voor mijn neus staan en houdt me bij mijn schouders tegen. “Ik wil er niet over praten, Tom.”� Ik duw hem van me weg en loop met tranen in mijn ogen naar Gustav z’n kamer. Waarom kan Tom geen geduld hebben? Ik heb hem toch gezegd dat ik er nog niet klaar voor ben. Als hij niet kan wachten zal hij het waarschijnlijk nooit te weten komen.
Gustav
Opeens staat er een huilende Lies voor mijn deur. Geschrokken neem ik haar in mijn armen. Ik vraag niks tot ze uitgehuild is. Dat is me zo geleerd toen Lies in therapie was. “Wacht tot ze weer rustig is en praat dan.”� Dat doe ik dan ook elke keer. In het begin was het wel moeilijk maar nu komt Lies bijna altijd naar mij als ze weer eens aan Zelia denkt of zo’n aanval krijgt. Ook die aanvallen vond ik in het begin raar. Het voelt echt niet goed om je jongere zusje te zien huilen, schreeuwen…Vooral het bibberen vond ik raar, zeker als ze zich aan mij vastklampte. Nu ben ik dat allemaal gewoon en wil ik dat Lies me belt of naar me toe komt als ze weer eens aan Zelia denkt. Gelukkig doet ze dat ook.
“Vertel maar.”� zeg ik als Lies weer rustig is. “Tom heeft de foto van Zelia gevonden.”� antwoordt ze. “Ik kan het niet, Gustav, ik kan het niet vergeten. Ze is en blijft een deel van mijn leven.”� “Ik zal eens met Tom gaan praten.”� Ik sta recht en loop naar de deur. “Ga maar al ontbijten.”�
Als ik de deur opentrek, komt er meteen een bezorgde Tom op me afgestormd. “Ik wil met Lies praten.”� Hij wilt mijn hotelkamer inlopen maar ik hou hem tegen en trek mijn deur toe. “Laat haar gerust, Tom. Ze vertrouwt je niet meer.”� “Maar ik wil weten wie die baby is!”� roept hij kwaad. “Of was.”� voegt hij er fluisterend aan toe. Hij moest eens weten. “Gustav, ik moet het weten!”� Tom neemt me bij m’n schouders en schudt me door elkaar. “En waarom dan wel? Ik ben de enige die weet wie dat is.”� antwoord ik en haal Tom z’n handen weg.
“Omdat…ik van haar hou.”� Ik denk niet dat ik dat wou horen. Tom verliefd op mijn kleine zusje? Dat mag echt niet gebeuren. Tom zou Lies nog meer kwetsen dan dat die Felix al gedaan heeft. “Vergeet het, Tom!”� Met die woorden loop ik naar de lift. Ik wil er niet aan denken. Tom en mijn zusje staat gelijk aan een gekwetste Lies en dat is wel het laatste dat ik wil.

Reacties: