FanFic.nl

Ogen

Onderonsje

Philip had er niet om gelogen. Van buiten mocht het huis er dan niet heel ouderwets uitzien, vanbinnen viel het zwaar tegen. Dat was het eerste wat Sharon dacht, toen ze met een krat voor etenswaren door de voordeur liep. De tweede gedachte was pure dankbaarheid wegens het feit dat het er op zijn minst fris rook, en dat er nergens schimmel of lekkage leek te zijn. Op het eerste gezicht – maar het kon dus erger. Ze glimlachte zwakjes.
De keuken lag in het verlengde van de gang. De kleur van de tegeltjes hield het midden tussen geel en groen en het deed Sharon een beetje denken aan de keuken van haar opa – toen haar opa nog geleefd had. Als klein meisje had ze de tegeltjes niet mooi gevonden en als vrouw van drieëntwintig had ze haar mening nog steeds niet bijgeschaafd.
Het waren niet alleen de tegeltjes die haar aan haar opa’s keuken deden denken. In feite waren het ook het keukenblok en de gigantische koelkast, die waarschijnlijk allang niet meer legaal was wegens uitstoot van cfk’s, en dan waren er ook nog de keukenkastjes die waarschijnlijk ooit wit waren geweest, maar inmiddels door de zon waren vergeeld. Achterin, tegen de achterwand, stonden een relatief modern ogende wasmachine en droger. Een vaatwasser was er niet, zag Sharon al snel, dus de afwas zouden ze met de hand moeten doen. Nou ja – dat was dan leuke bezigheidstherapie. Het was niet alsof ze veel beters te doen zouden hebben.
De krat met levensmiddelen zette ze op het aanrecht en omdat het in de gang nog steeds wemelde van de mensen met tassen en dozen, besloot ze gewoon alvast te beginnen met uitpakken. Toen ze het eerste keukenkastje opentrok, constateerde ze dat er, tegen haar verwachting in, al allerlei levensmiddelen instonden. Nieuwsgierig trok ze één van de blikken soep van de plank en ze bekeek de houdbaarheidsdatum. Tot haar grote verbazing was het nog ruim een jaar houdbaar. Ze had weinig ervaring met soep uit blik en wist niet hoelang het normaal gesproken bewaard kon blijven, maar iets aan de netjes gevulde planken vertelde haar dat het recent was gebeurd. Ze verdacht Oscar en zijn team, maar besloot dat het verder niet echt belangrijk was.
Tevreden ging ze vervolgens verder met het uitpakken van hun eigen boodschappen. Tegen de tijd dat ze de krat leeg had, was er nog maar weinig ruimte over in de keukenkastjes en ze hoopte van harte dat ze ondanks hun leeftijd nog steeds een flinke draagkracht bezaten. Het feit dat de dingen nog steeds niet naar beneden waren komen zetten, stelde haar enigszins gerust en dus besloot ze om maar eens te gaan kijken of ze zich ergens anders nuttig kon maken.
Ze had het nauwelijks besloten, of ze hoorde haar naam geroepen worden: ‘Sharon, ga eens aan de kant,’ waarop ze een stap opzij deed en constateerde dat het geluid afkomstig was van Louis, die de keuken binnen was gekomen met nog een krat vol levensmiddelen. Zonder haar verder een blik waardig te gunnen, trok de jongen één van de keukenkastjes open en stootte hij uit: ‘Goh, vond je dat handig, alles in één kastje proppen?’
Sharon besloot er niets op terug te zeggen, wierp de jongen slechts een minachtende blik toe en wurmde zich langs hem en zijn vriendje heen de keuken uit. Ze was niet geheel blind en had maar al te goed in de gaten dat Louis haar niet moest. Aan de ene kant vond ze het jammer, aan de andere kant realiseerde ze zich dat ze het er zelf naar had gemaakt. Een schuldgevoel overmeesterde haar terwijl ze opnieuw terugdacht aan Niall en Josh. Als ze het ongedaan kon maken, op wat voor manier dan ook, zou ze het doen. Daar was ze honderd procent zeker van. Al was het alleen maar om van de nachtmerries af te zijn.
Maar het kon niet.
In de woonkamer waren Floor, Jade en Chris druk in de weer met het uitpakken van de dozen die ze uit bij Perrie thuis hadden verzameld. Het meisje woonde op zichzelf en had toegegeven in het bezit te zijn van meerdere gezelschapsspelletjes en dergelijke. Verder hadden ze haar beddengoed en haar handdoeken meegenomen, haar kookgerei en eigenlijk alles wat maar in de auto’s gepast had. Dat was relatief veel, aangezien ze in plaats van Perries auto één van Harry’s wagens meegenomen hadden. Sharon stond er nog steeds verbaasd over hoeveel daarin had gepast.
Ze verbaasde zich er ook nog steeds over dat Perrie meegewerkt had, zeker nu ze haar mokkend op de bank zag zitten. Ze deed niets, hielp niet eens mee met het uitpakken en dat was het moment waarop Sharon definitief alle respect voor het meisje verloor. Dat ze de situatie niet snapte, kon ze nog begrijpen, maar dat iedereen met een beetje gezond verstand moest kunnen inzien dat dozen uitgepakt moesten woorden na een verhuizing. En een verhuizing was het, hoe graag Sharon het ook zou ontkennen. Ze wist dat de kans klein was dat ze snel ergens anders heen konden en ze kon alleen maar hopen dat het allemaal goed af zou lopen.
Om bezig te blijven, liep het meisje vervolgens naar boven. De trap leidde haar een smalle overloop op, die na twee en een halve meter rechtsaf sloeg. Er waren geen deuren te bekennen, dus volgde Sharon de gang en nam ze de bocht. Ze werd begroet door nog enkele meters overloop, welke aan het eind gesierd werden door vijf deuren. Uit de dichtstbijzijnde, aan haar rechterhand, klonken stemmen en dus besloot ze daar als eerste een kijkje te nemen.
De kamer was relatief groot, maar dat werd grotendeels teniet gedaan doordat er twee tweepersoonsbedden in geplaatst waren. Het meest rechtse bed was reeds opgemaakt en een roosjesdekbedovertrek met bijbehorende kussens lachte haar toe. Het andere bed, wat nog geen halve meter van de deur verwijderd was, was kaal op een onderlaken na. Danielle was in de weer met de kussenslopen en Sharon moest toegeven dat ze er beter uitzag dan dat ze de hele dag had gedaan. Waarschijnlijk omdat ze bezig was en eventjes ergens anders aan kon denken.
In de kleine ruimte die zich tussen de twee bedden in bevond, stonden Eleanor en Zayn, die samen in de weer waren met het dekbed en een hoes die gesierd werd door een gigantische rode kat. Zodra ze, na enig geworstel, alle hoeken op de goede plek hadden zitten, wierpen ze het geheel op het matras. Danielle mikte de kussens ernaast en enkele seconden stonden ze alle drie het resultaat te bewonderen.
Het duurde niet lang, want Danielle ging al snel zitten op het roosjesbed, kroop ineen en begon te snikken. ‘Liam deed altijd de kussenslopen,’ snikte ze, terwijl Eleanor naast haar plaatsnam en een arm om haar heen sloeg. Ze zei niets, wreef alleen over de rug van het meisje en probeerde haar op die manier waarschijnlijk te laten weten dat ze niet alleen was. Sharon merkte dat ze hoopte dat het goed zou komen, en ze merkte ook dat ze verschrikkelijk blij was dat zij niet degene was die Liam om had gebracht.
Toen ze opkeek van de twee meisjes, zag ze dat Zayn haar aan stond te staren. Heel even schatte ze de situatie, toen besloot ze dat dit wellicht de enige kans zou zijn die ze voorlopig zou krijgen. Ze zei niets, gaf slechts een hoofdknikje richting de gang en verliet vervolgens het vertrek. Ze hoorde voetstappen achter zich aankomen en in gedachte zag ze hoe de jongen zich een weg langs de twee meisjes manoeuvreerde om haar achterna te kunnen komen.
Toen hij enkele tellen later naast haar op de overloop verscheen, trok Sharon een willekeurige deur open. Zodra ze zag dat de ruimte erachter slechts het toilet was, sloot ze de deur echter weer. Achter zich hoorde ze Zayn zachtjes grinniken en ze kon het niet laten te glimlachen. De volgende deur, degene recht tegenover de kamer waar Danielle en Eleanor zich bevonden, was een belachelijk smalle slaapkamer met een stapelbed. Er was net genoeg ruimte langs de muur om het bed te kunnen beklimmen, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Sharon wachtte tot Zayn achter haar aan het vertrek had betreden, sloot toen de deur. Het was krap en enigszins ongemakkelijk, en het stapelbed blokkeerde het grootste gedeelte van het binnenvallende zonlicht. Sharon stak haar hand uit richting de muur om het lichtknopje te zoeken, maar kon het in de eerste instantie niet vinden. ‘Sharon,’ zei Zayn, na wat waarschijnlijk twee minuten waren geweest. Hoe moeilijk kon het zijn om een lichtknopje te vinden?
‘Ja?’ vroeg het meisje echter.
‘Je hebt niet veel tijd voor ze ons achterna komen, dus je kunt maar beter snel zeggen wat er aan de hand is.’ Hij fluisterde, want aan het gedempte stemgeluid van Danielle te horen had Philip op nog meer vlakken gelijk gehad: het was nogal gehorig in het huis.
‘Wie zegt er dat er iets is?’ vroeg Sharon ontwijkend.
‘Je lichaamstaal, en je hebt geen tijd om het te ontkennen, dus zeg het nou maar gewoon.’
Razendsnel overwoog Sharon wat ze nu moest doen. Ze had nog geen tijd gehad om haar plan goed en wel uit te denken en als ze hals over kop de verkeerde keuze maakte, was ze verloren. En niet alleen zij. Als ze de verkeerde in vertrouwen nam – maar ze had de jongens nodig en Harry was altijd in het gezelschap van anderen en Louis mocht haar niet. Haar enige optie was Zayn en haar enige kans was nu, dus zuchtte ze, draaide ze de muur haar rug toe en keek ze Zayn recht aan in het weinige beetje zonlicht dat naar binnen viel.
Hoe ging ze dit in hemelsnaam vertellen?

Reacties: