FanFic.nl

Ik stap in mijn Cadillac. Ja, die ziet er ondertussen al weer als nieuw uit... Ik rijd niet hoor, je kan wel raden waarom. Bill rijdt deze keer. Je vraagt je zeker af waar we heen gaan? Wel, we gaan naar Andreas. Hij heeft een nieuwe vriendin en wil die graag aan ons voorstellen. Amber, of hoe heet ze ook al weer. Ik vind het eigenlijk wel goed dat we naar Andreas gaan. Dan kan ik tenminste eens aan iets anders denken dan aan Lara. Ik bedoel, ik denk niet héél de tijd aan haar. Echt niet. Alleen heel soms. Oké, misschien wel redelijk vaak. Ik weet nog altijd niet of ik nu naar haar toe ga of niet. Ik zie nog wel. In ieder geval, hoef ik daar niet aan te denken als ik straks bij Andreas ben. Ik kijk uit het raam, omdat er anders toch niet veel valt te doen. Het is leuk om naar de verschillende auto's die voorbijrijden te kijken. En de verschillende mensen die erin zitten. Er komt een cabrio voorbij. Wauw, die chick in die auto is HEET!! Haar borsten springen bijna uit haar shirt. Bí­jna, spijtig genoeg. Helaas is de auto - of beter, de griet in de auto - al weg. Damn, die was echt hot. Ja, ik zal altijd een vrouwenzot blijven, denk ik. En dat is nu precies hoe ik het wil. Enjoy life. Da's mijn moto. Bill altijd met zijn 'ware - liefde - shit - gedoe'. Ik wordt er nog eens zot van. “Niet alleen het uiterlijk telt. Je moet ook van haar ziel houden”� en blablabla... Bullshit, dikke bullshit. Ik heb nog nooit iemand over een meisje horen zeggen: amai, die heeft een mooie ziel! Je kijkt toch eerst naar het uiterlijk, niet naar de 'ziel'. Volgens mij wordt je verliefd op het uiterlijk en leer je van het innerlijk houden. Trouwens, hij heeft zijn “ware liefde”� nog altijd niet gevonden. Volgens mij moet hij toch eens afstand nemen van dat hele ware liefde - ide Ach ja, daar hebben we al honderdduizend discussies over gehad. Meningsverschillen bestaan.
Twee minuutjes later rijden we op de oprit van het huis van Andreas. Wonder boven wonder heeft Bill mijn Cadillac niet verneukt en zijn we heel aangekomen. Ik zwaai de deur open en stap uit de auto. Met een klap doe ik de deur terug dicht. Ook Bill stapt uit. Ding-dong . (We bellen dus aan, voor de mensen met weinig hersencellen).Andreas doet open. “Hey”� zegt hij. We geven elkaar een knuffel. “Hoe was de tour?”� vraagt hij. Bill begint - zoals we hem kennen - meteen een hele uitleg te doen. Maar gelukkig verstaat hij uit mijn blik dat hij geen verhaal van een uur moet gaan vertellen. Hij stopt dus met zijn uitleg... Oef! Als we in de living zijn, zie ik een meisje in de zetel zitten. Ze staat recht. Andreas loopt naar haar toe en slaat zijn arm rond haar heup, waarna hij een bescheiden kus op haar wang drukt. Hij richt zich naar ons. “Dit is Amber.”� Ik geef haar een hand. “Ik ben Tom, maar dat wist je zeker al wel.”� Nee, bescheiden staat niet in mijn woordenboek. Ze glimlacht. “Ja, dat wist ik al. En jij bent Bill.”� zegt ze terwijl ze met haar hoofd in Bills richting knikt. “Ja”� zegt Bill. En ook hij geeft haar een hand. Het ziet er best een lief meisje uit. Echt iets voor Andreas. “Moeten jullie iets drinken?”� vraagt Andreas. “Ik wil wel een cola, als dat er is.”� zegt Bill. “Ja, dat is er. Jij ook een cola, Tom?”� Ik knik. Andreas verdwijnt in de keuken en komt even later met twee cola's aangelopen. “Vertel eens: hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet? Als ik dat vragen mag...”� Ja, dat zijn van die vragen die ik gewoon móet stellen.”� Andreas en Amber werpen een blik naar elkaar. “In de supermarkt”� zeggen ze tegelijkertijd. Ik moet lachen. Je zou ze eens moeten zien. Bill kijkt naar mij. Ik zie dat hij hetzelfde denkt. “In de supermarkt?”� zeg ik. “En hoe hebben jullie elkaar dan precies ontmoet?”� Ik zou echt politie moeten worden ofzo. Ik ben gewoon een talent in mensen ondervragen. “Wel”� begint Andreas. “Ik was nogal gehaast, omdat ik nog naar een familiefeest moest. Ik keek dus niet echt uit. En... Toen botste ik tegen Amber op. Zij liet haar spullen vallen en ik heb haar geholpen op te rapen. Ik heb mij natuurlijk ook verontschuldigd. Euhm... Daarna we hebben elkaars nummers uitgewisseld. En ja... Nu zijn we een koppel.”� Het komt er allemaal heel stuntelig uit. Weer lach ik. Het is echt zo'n clichéverhaal. En dat maakt het net zo grappig...

Na nog een hele avond gebabbeld en gelachen te hebben, wordt het voor ons toch maar eens tijd om door te gaan. We nemen nog afscheid van Andreas en Amber en gaan dan door. Ik stap in langs de passagierskant, Bil langs de andere. “Het is wel een leuk meisje, hé?”� zegt Bill terwijl hij de auto start. “Ze past echt helemaal bij Andreas.”� Ik knik.