FanFic.nl

Stand Alones

Number ten

Gehaast loop ik de gang van het ziekenhuis door. ‘DAISY!! Kamer 101 alsjeblieft!!’ ‘JA!’ Ik sla linksaf, en loop de gang door. Voor kamer 101 stop ik, en open de deur. De dienstdoende arts kijkt me opgelucht aan en geeft me een clipboard. ‘Hier. Het is een lelijke wond. Verzorg hem alsjeblieft en dan kan hij naar huis. Ik moet nu naar de OK.’ Ik knik en met een glimlach op mijn gezicht loop ik richting het bed waar de jongen op ligt. Op het clipboard lees ik het volgende:

Leeftijd: 20
Situatie: Grote schaaf- snijwond op het onderbeen

Ik heb geen zin om de naam te lezen. Het is niet zo dat ik de personen nog een keer ga zien na hun ziekenhuisbezoek. Zonder op te kijken vraag ik hoe hij aan de wond is gekomen. ‘Nou, uhm, ik was aan het voetballen, en toen ben ik geduwd en nu ben ik hier.’ Jongens…. Ik loop naar de wasbak en was mijn handen, waarna ik een paar handschoenen aan doe. Ik kijk op, aangezien ik nu wel moet kijken naar de wond. Auch, dat ziet er pijnlijk uit. Ik pak wat water en een doek, en begin de wond schoon te maken. Een pijnkreet verlaat zijn mond. Verschrikt kijk ik op. Twee paar felblauwe ogen doorboren de mijne. Wow…. Die ogen. Dat haar. Die jongen. Zijn wangen worden rood en hij kijkt naar de grond. Ik schud mijn hoofd. Jeetje, staring much Daisy… Ik open de lade en haal er een steriel kompres uit. ‘Het kan misschien eventjes pijn doen,’ zeg ik zachtjes. Ik druk het kompres tegen de wond aan, ervoor zorgend dat het op zijn plek blijft zitten. Zijn lichaam spant zich aan, duidelijk proberend een kreet van pijn binnen te houden. ‘Zo, dat is dat.’ Ik schenk hem een warme glimlach en help hem opstaan. Zijn warme hand glijdt in de mijne, alsof het daar altijd al behoorde. Voorzichtig trek ik hem overeind. Als hij veilig op beide benen staat kijk ik ongemakkelijk naar mijn voeten. Wat nu? ‘Zeg, ehh, tot hoe laat moet je werken?’ Ik kijk op mijn horloge. De tijd is snel gegaan vandaag. ‘Ik ben over precies 1 minuut klaar,’ zeg ik grinnikend. ‘Wat dacht je van starbucks?’ Een blos trekt over mijn wangen. Mijn ogen vinden de zijne, die een sprankeling over de lichtblauwe kleur heeft. ‘Lijkt me leuk.’ Hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. ‘Dan zie ik je straks voor het ziekenhuis.’ Zijn hand glijdt uit de mijne, die sinds ik hem hielp met opstaan niet meer uit de mijne is geweest. ‘Tot zo,’ stamel ik een beetje onhandig. Zodra hij de kamer uit is, laat ik me op het bed zakken. Ik weet z’n naam niet eens. Well, that’s awkward. Ik kijk naar het clipboard in mijn hand en laat mijn ogen weer over de regels glijden. Mijn ogen blijven hangen bij de plek waar zijn naam staat. Niall Horan. Ik sta op, geef het clipboard af en ga naar de plek waar mijn tas en kleding ligt. Snel schiet ik in mijn broek en shirtje en loop het ziekenhuis uit.
‘ There you are!’ Een gilletje van schrik verlaat mijn mond. Ik draai me om en kijk recht in een paar blauwe ogen. Ik geef hem een speelse stomp tegen zijn schouder. ‘Je liet me schrikken.’ Hij grinnikt en legt zijn arm over mijn schouder. Samen lopen we het terrein af. Niet dat het heel snel gaat, met meneer die strompelend naast me loopt. But we’ll get there. Zwijgend stappen we de starbucks binnen. ‘Een caramel hot chocolate en…’ hij kijkt me vragend aan. ‘Doe maar hetzelfde.’

‘…Dus nu ben ik bijna verpleegkundige.’ Hij lacht. ‘Dus ik ben geholpen door een “bijna” verpleegkundige?’ Quasi beledigd kijk ik hem aan. ‘Je bent niet dood, dus zo slecht heb ik het niet gedaan.’ Terwijl hij me grijnzend aankijkt sta ik op. ‘Heb je misschien zin om mee naar mijn huis te gaan?’ twijfelend kijk ik naar mijn voeten. Ik zou nooit zo snel meegaan met een jongen. Dat ik met hem naar starbucks ben gegaan is al nieuw voor me. Maar iets aan hem zorgt ervoor dat je gewoon niet kan weigeren. Hoe graag je het ook zou willen. ‘Ja, lijkt me leuk.’ In dezelfde houding als eerst lopen we richting zijn huis. Na ruim ene kwartiertje te hebben gelopen trekt hij me mee een voortuin in. Vol ongeloof staar ik naar het huis voor me. Volgens mij kan je in dat huis twee families laten wonen en dan heb je nog plek over. ‘Kom je nog?’ ik schrik op. ‘Eh, ja ik kom.’ Hij schudt lachend zijn hoofd terwijl hij de deur opent. Zijn hand vindt de mijne en trekt me mee, de trap op. Vol bewondering kijk ik om me heen, terwijl we langs de eerste etage lopen. Op de tweede etage opent hij de deur aan het einde van de gang en we stappen naar binnen. Het lijkt op een soort sterrenkamer. Ik kijk omhoog. Een heldere blauwe lucht hangt boven me. ‘Wauw.’ ‘Ik had al zo’n vermoede dat je het mooi zou vinden.’ Ik draai een rondje om mijn as terwijl ik naar boven kijk. Twee armen worden om me heen geslagen. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht, terwijl ik naar boven kijk en de vlinders in mijn buik beginnen op te spelen. De heldere blauwe lucht verandert langzaam van kleur. Ik draai mijn hoofd om en kijk hem aan. Zijn blauwe ogen twinkelend onder de heldere lucht. I never expected to find love the way I did today.

Helloooooo again,

Did you like it????
Zo niet, tell meee pleasseee

Lots of Love
Malika

Reacties: