FanFic.nl

Fallen myself

12. de club

Door de ogen van Rebecca: De laatste keer repetitie was echt leuk. We hebben er een nieuw nummer bij. En we zijn weer lekker bezig geweest. Maar het eerste themafeest in de club komt er steeds sneller aan. ik weet dat ik aankomende week 4 avonden heb om de laatste dansen te leren en dan is het feest al. Op de site hebben we veel reacties gekregen. Ook ik op mijn reisje naar Duitsland. Of ik nog wel blijf dansen als ik doorbreek met zingen. Ik had gezegd dat ik dan waarschijnlijk stop met dansen. En daar begonnen mensen ook weer flink op te reageren. Dat ik niet mocht stoppen met dansen. Dat ik veel te goed was. Dat ze me zullen missen. Maar er waren ook mensen die me zeiden dat ik moest doen wat mij het beste leek. En gewoon mijn hart volgen. Ook wensten ze me veel sterkte met wat ik ook ging doen. Dus eigenlijk had ik al een heleboel fans. Want de meeste zeiden dat ze zeker wel een keer naar een concert zouden komen en het liefst ook nog de cd zouden kopen. Alleen maar om mijn stem te horen. Ik had voor de grap ook wel eens ooit een liedje gezongen in de club. Op een karaoke avond. Ik kreeg toen ook al veel leuke reacties. Eigenlijk best dom als mensen die je nog niet eens kennen je allemaal adviezen gaan geven. Ik had ze aan mijn broer laten lezen en die moest er erg om lachen. ik heb heel veel tantes en ooms geloof ik had ik toen gezegd. Hij zei daarop dat ik me er niks van aan moest trekken. Ze zullen vanzelf wel inzien dat je toch doet wat je zelf wil. Sindsdien heb ik ook niet meer alle reacties gelezen. Ik stop nog net op tijd voor het rode licht. Waarom moet ik me toch altijd zo ergens in verdiepen als ik op de fiets zit. Het verkeerslicht springt weer op groen en ik rij weer aan. nog een paar straten en ik ben bij de club. Mijn dansspullen zitten in mijn tas. Mijn gedachten gaan weer verder waar ze waren gebleven. Net alsof ze niet afgebroken waren. De reacties die ik wel heb gelezen werden steeds hilarischer. Het waren er uiteindelijk ook teveel om allemaal te lezen. En ik was blij dat ik nooit mijn telefoonnummer of msn adres daar heb neergezet. Dat had ik zo ie zo al nooit gedaan. Ik zet mijn gedachten snel genoeg stop voordat ik echt over Frank begin te denken. Ik zet mijn fiets in het fietsenrek. Ik loop naar binnen via de achterdeur. Ik kleed me om op een van de slaapkamers en dan loop ik de dansruimte in. De hele groep staat er al. Het is niet totaal de eerste keer dat ik hier weer kom. Ik ben ook een keer in de testweek geweest. Romeo komt naar me toe gelopen. Hij omhelst me en trekt me mee de dansvloer op. Hij is mijn vaste partner. De muziek begint en we beginnen te dansen. De dansen die we doen ken ik al redelijk. Hier en daar word ik op mijn plaats gewezen. Of waar ik nou precies uit moet komen. Ook worden soms nog een paar pasjes uitgelegd. Het lukt echt goed. maar er zijn dan ook maar een paar nieuwe dansen bij. We oefenen ook al een dans voor het thema erna. Dat thema is Mysterie Love. Die is voor het einde van de vakantie. Er tussenin moeten we wel aanwezig zijn maar zijn we niet verplicht als we niet kunnen. Dan organiseren wij het ook niet. De minuten gaan heel snel als we aan het dansen zijn. Na anderhalf uur komen we allemaal bij met een drankje. Dat is het leuke aan het werken in een club. Gratis drankjes. En niet alleen op de avond zelf maar ook tijdens de repetities. Zolang we het maar niet te duur maken.

Het aantal uur dat we hebben gedanst kan ik niet eens tellen. Maar ik weet wel dat ik nu klaar ben. Romeo fietst naast mij naar mijn huis. Hij zou deze avond bij mij blijven. Bij mij thuis zetten we onze fietsen in de schuur. We lopen de kamer in. Mijn broer zit daar tv te kijken. Abby zit tegen hem aan. we groeten ze en lopen door naar de keuken. Ik schenk wat te drinken in. En weet de snoeptrommel uit de kast te vissen. Na het drinken en een snoepje gaan we naast mijn broer en Abby zitten. Abby leunt naar voor en begint tegen mij te praten. Mijn broer kijkt ons daardoor boos aan. “Rebecca, ik heb nog wat posters bij me. Ze liggen op je bed.”� Ik knik dat ik het begrijp. Al snel ren ik naar mijn kamer en rent Abby me achterna. Romeo en Maarten begrijpen er niks van en blijven lekker voor de tv zitten. Op mijn kamer kijk ik op mijn bed. Er liggen een aantal posters, buttons en foto’s van concerten. Dan kijk ik naar mijn kussensloop. Daar staat keigroot de gezichten van th op. “Wat zal jij nu lekker dromen”� zegt Abby. Ik lach en druk me tegen haar aan. dit was echt wel het mooiste wat ik had kunnen krijgen. “En ik ben nog niet eens jarig”� lach ik erachteraan. “Ja, anders ging het misschien toch wel weg”� “Wat wou je dit weggooien, dat is toch zonde?”� “Ja, of ik had het je met je verjaardag gegeven. Bekijk het maar als een leuk cadeautje omdat ik zo goed met je op kan trekken.”� Ik haal plakband uit een la vandaan. “kom, we gaan deze even ophangen”� Abby begint te lachen maar pakt de eerste poster. We zoeken samen plekken uit op de muur. Soms moet er ergens een oudere poster verdwijnen. Maar dat maakt mij niet zoveel uit. Ik verwisselde tamelijk veel mijn posters. Als we een halfuur bezig zijn komen Romeo en Maarten binnen. “Oh, daar gingen jullie dus naartoe”� zegt hij als hij ons bezig ziet. We knikken. Ik sta op een stoel om er bij te kunnen. Maar de stoel staat op die plek nou niet bepaald stevig. Romeo komt al achter me staan en houd me vast. Zijn handen voelen zeer vertrouwd op mijn huid. Ik ga op mijn tenen staan om er nog beter bij te kunnen. Ik voel de stoel onder mijn voeten wankelen. Maarten lijkt het ook te zien want die komt er ook al bij staan. En dan gaat het mis. Ik verlies mijn evenwicht. De stoel valt om. Ik voel dat ik ook daal. Ik voel niks meer onder mijn voeten. Ik voel hoe de handen van Romeo lijnen op mijn huid tekenen. Ze hadden me nou ook niet zo goed vast. Ik voel hoe Maarten zorgt dat mijn lichaam niet op de poten van de stoel komen. Ik steek mijn handen uit om me op te vangen. Ik voel mijn voeten op de grond komen. Mijn benen ook. Dan hoor ik een krakend geluid. Ik voel een hevige pijn in mijn pols. Ik hoor mezelf schreeuwen. Mijn lichaam komt helemaal op de grond. Mijn hoofd net niet. Ik hoor Abby gillen naar mijn moeder. Ik zie Maarten over mij heen buigen. Voetstappen op de trap. De schreeuw van mijn moeder als ze me ziet liggen. Het lijkt wel of alles extra langzaam tot me doordringt. Ik voel hoe mijn vader mij omhoog probeert te krijgen. Ik kom weer bij mijn positieven. Alles dringt nu tot me door. Met mijn eigen kracht en lenigheid kom ik overeind. Mijn moeder kijkt naar mijn pols die ik krampachtig vasthoud. “We gaan naar de doktor”� zegt ze vastbesloten. Ik sta op. Mama helpt me in mijn jas. Nouja, ze slaat hem om mijn schouders. Romeo trekt ook zijn jas aan. hij kijkt me bezorgt aan. met zijn 3e gaan we naar de doktor. Ik en Romeo zitten achterin. Bij de doktor zet mijn moeder snel de auto weg en helpt mij uit te stappen. Mijn arm doet wel heel erg pijn. Als we binnen zijn ziet de balieassistent meteen wat er aan de hand is. Ze kijkt of we meteen kunnen komen. Wat gelukkig ook het geval is. We moeten alleen even wachten tot de doktor klaar is. Niet veel later komt de doktor me halen. We lopen naar binnen. Hij vraagt of hij mijn arm mag onderzoeken. Ik vind alles best zolang hij de pijn maar weet te stoppen. Gelukkig ziet hij vrij snel wat er aan de hand is. Hij zegt dat het alleen maar gekneusd is. dat ik voorzichtig moet doen. Als ik hem kijk of ik nog steeds mag dansen, kijkt hij me raar aan. “Ja, ik zit bij een dansgroep en moet volgende week optreden”� leg ik hem uit. Hij knikt begrijpelijk. Hij loopt naar een kast en haalt daar een soort van handschoen te voorschijn. En hij pakt een rol verband en de zalf. Hij doet voor hoe ik de zalf op mijn arm moet smeren en hoe ik het verband aan moet leggen. Ik kijk goed zodat ik het de volgende keer ook kan. Hij laat ook zien hoe dat ik de soort van handschoen in de kleur van mijn huid om moet doen. Ik kijk hem dankbaar aan. Dat betekent dat ik gewoon kan blijven dansen. Ik bedank de doktor en loop met mama en Romeo naar buiten. Als we thuis komen gaan we meteen eten. Abby en Maarten vragen meteen wat er aan de hand was. Ik zeg dat mijn pols gekneusd is en dat ik nog wel mag dansen. Mocht ik mijn hand extra steun willen geven dat ik dan een soort van handschoen heb. Mama heeft ondertussen het eten op tafel gezet. “Komen jullie eten”� roept ze. We gaan allemaal aan tafel zitten. Ik kijk naar de boerenkool met spek en worst op mijn bord. Mijn moeder ziet mijn gezicht. “Wel opeten hoor, Anders word je nooit je nooit een grote meid”� “Ja, mama”� zeg ik met mijn kinderachtigste stem. Iedereen begint te lachen.

Het is een dag later. Ik moet weer dansen. Ik zit bij mijn moeder in de auto. Zij zal me nu moeten brengen. En ik word dadelijk weggebracht door Romeo. Ik ben al omgekleed. We zijn er. Ik stap uit de auto. Via de achterdeur ga ik naar binnen. Als ik binnenkom kijken er verschillende naar mijn arm. Daar prijkt een mooi wit verband. “Rebecca kun je nog wel meedansen”� vraagt Kylie. Ik knik van wel. “Ik kan nog alles, maar ik moet gewoon wat voorzichtiger zijn.”� Ze knikt begripvol. “Dus ik doe gewoon mee. Ik heb al iets om mijn verband te camoufleren.”� Weer knikken de meeste. Er word muziek opgezet en we beginnen te dansen. Vandaag gaat het nog een stuk beter dan de vorige keer. Alleen soms voel ik mijn arm steken. Vooral als je iemands hand moet vastpakken. Maar als ik Romeo’s hand niet pak lig ik zeker op de grond. Na een tijdje ga ik zitten. Romeo kijkt me vragend aan. “Ik heb een beetje last van mijn arm. En ik wil hem nog niet overbelasten. Dan kan ik zaterdag zeker niet meedoen.”� Romeo knikt begrijpend. Na een aantal minuten gaat het weer beter. Ik sta op. Romeo pakt mijn goede hand en we oefenen verder. Bijna klaar voor de grote dansshow.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.