FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

1 - 12 april 2153

Dag vijf.
De laatste herkenbare stad die we tegen zijn gekomen is Namur. Ze hadden nog teleurstellend weinig proviand, dus hebben we grotendeels geleefd van wat we op het land hebben kunnen vinden. De boeren waren niet blij met ons en Anna heeft een aanvaring gehad toen ze niet op tijd in de gaten had dat we gesnapt waren. Gelukkig heeft Paul haar weten te redden, hoewel ze wel zodanig gewond is geraakt dat ze niet meer kan lopen. De rest van de dag heeft Paul haar moeten dragen. We boffen dat ze pas negen is en dus niet zo zwaar, maar desondanks zijn we al flink aan het afzwakken. En we zijn nog lang niet waar we wezen moeten.
We weten geen van allen hoe lang het nog zal duren voor we weer een stad tegenkomen. De dorpjes zijn inmiddels geen mogelijkheid meer. Ze hebben zich geheel afgeschermd van de buitenwereld en hopen te kunnen overleven door elkaar in bescherming te nemen. Waarschijnlijk gaan ze ervanuit dat alles uiteindelijk wordt zoals het geweest is, dat ze alleen maar moeten zorgen dat ze het tot die tijd uithouden door niet ondervoed of onderkoeld te raken. Ik betwijfel of het zal werken.
De situatie is nog steeds hetzelfde en in tegenstelling tot van de week, heb ik nu wel tijd om het neer te pennen. Azië (en daarbij dus Rusland en China, Europa’s voornaamste leveranciers) weigert elektriciteit beschikbaar te stellen aan Europa, zolang het bondgenootschap Amerika nog kernwapens heeft. Voorlopig lijkt Amerika niet van plan te zijn er iets aan te veranderen, dus worden wij als bondgenootschap platgebombardeerd en, wat nog erger is, krijgen we geen stroom. Daardoor ligt de gehele infrastructuur plat en kan er niets meer vervoerd worden. Geen mensen, maar ook geen bevoorrading en de supermarkten zijn inmiddels helemaal leeg. Oude vervoersmiddelen werken ook niet meer, want benzine en aardgas zijn nog schaarser dan elektriciteit. Volgens mij bestaan ze überhaupt niet meer. Van A naar B kun je alleen nog maar te voet. Of met de fiets, voor de gelukkigen die zo’n ding hebben weten te bemachtigen.
Mijn voeten doen pijn. Soms wil ik net als Anna zijn. Klein, licht. Dan kan mijn grote broer mij dragen, maar dat zit er niet in. Ten eerste omdat hij Anna al draagt, ten tweede omdat ik al vijftien ben en dus volwassen genoeg om mezelf te redden. Althans, dat is het idee. En tot nu toe lukt het aardig.
Toen we in Namur waren – wat overigens alweer minstens een halve dag geleden is – hebben we vernomen dat Den Haag is gebombardeerd. Het is dus maar goed dat we daar weg zijn gegaan. Ik hoop dat opi en omi uiteindelijk ook hebben besloten zichzelf in veiligheid te brengen, maar ik betwijfel het. We hebben voor ze gebeden vandaag. Hopelijk rusten ze in vrede.
Inmiddels zitten we zelf veilig ondergedoken in een grot ergens in de Ardennen. Ik weet niet welke en ik weet ook niet precies waar. Ik hoop vooral dat we hier veilig zijn – voor de nacht.
Er zitten hier een paar ouderen. Zij leven van wat trekkers zoals wij ze aanbieden, in ruil voor onderdak en verhalen over oorlogen van vroeger. Ze hebben verteld over loopgraven en mosterdgas en soldaten. Vroeger waren er mannen die elkaar bevochten, in plaats van dat hele steden gewoon van de kaart werden geveegd met bommen. Nou ja, dat gebeurde ook wel, beweren de ouderen, maar de mannen vochten ook één op één. En ze vielen huizen binnen en vermoordden dan hele families omdat ze die van illegale activiteiten verdachten. Ik ben wel een klein beetje bang nu. Wat als dat nog steeds bestaat en ze binnen komen vallen? Dan heb ik liever een bom op mijn hoofd. Is het tenminste snel afgelopen. Voel ik het niet aankomen.
Toch hoop ik dat we gewoon weg kunnen komen zonder een bom te vangen. We zijn nog steeds van plan om via Frankrijk Spanje te doorkruisen en via het zuidelijkste puntje naar Afrika over te steken. Volgens de berichten is dat continent nog steeds neutraal en hebben ze daar wel stroom, omdat ze zelfvoorzienend zijn. Iets met een verlate industriële revolutie, of zo. Ik weet het allemaal niet, is lang geleden gebeurd. Feit is dat het doel is daarheen te gaan.
Feit is ook dat we flink tempo moeten maken. We willen namelijk voor de ergste zomerhitte het water over zijn, anders is lopen geen doen meer. Zeker met beperkte proviand.
Nou, ik ga er maar weer een eind aan breien. We hebben niet veel kaarsen meer en de brandende is bijna op. We gaan geen nieuwe aansteken en zonder is het aardedonker, dus dan kan ik onmogelijk verder schrijven.
Hopelijk tot morgen. En zo niet, dan hoop ik dat iemand je vindt, zodat ze een redelijk beeld kunnen vormen van hoe het voor ons was. Dan kunnen oude mensen later deze verhalen vertellen, zoals mij vandaag verhalen over handgeweren en tanks en soldaten en dergelijke verteld zijn.

Liefs,
Klara

Reacties: