FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 1: Fi

Hej, ik ben Fi. Languit Fiona Celine Vermeylen, maar ik hou het liever bij Fi. Iedereen heeft me altijd zo genoemd dus heb ik ook het liefst dat iedereen me zo blijft noemen.
Ik ben een meter 70 groot, heb pikzwart haar dat in laagjes is geknipt en iets langer als mijn schouders komt. Mijn ogen zijn helderblauw en mijn huid redelijk witjes, altijd al geweest. Mijn kledingstijl is zowat alles wat ik graag aandoe. Het maakt me niet uit wat andere van me denken, ik voel me goed in de kleren dat ik draag en dat is wat telt. De ene dag draag is donkere dingen en de andere weer een kleurrijk kleedje, alles hangt af van mijn humeur.
Voor de rest valt er over mij niet zoveel te vertellen, ik heb maar een saai leventje dat ik leef samen met mijn vader, Tom en mijn beste vriend Max. Mijn moeder, Sylvie is overleden toen ik nog een klein meisje was en ik word nu dus opgevoed door mijn papa alleen. Ik heb geen broer of zus, maar dus wel een super goede vriend.
Max is even oud en even zot als ik, daarmee dat we zo goed bevriend zijn denk ik. Maar hij is ook degene die me met mijn twee voetjes op de grond kan houden. Hij is groter dan ik, heeft bruin haar dat meestal alle kanten uitstaat, heeft kastanjebruine ogen en is tegenover mij redelijk bruin (komt van zijn Italiaanse afkomst die hij heeft van zijn oma).
Ik ken Max al van toen we nog samen in de kleuterklas zaten. We gingen naar dezelfde lagere school en later ook hetzelfde middelbaar. Nu probeer ik mijn laatste jaar af te maken in dezelfde vervelende richting als hij, wetenschappen wiskunde. Ik snap niet waarom ik ooit voor die richting gekozen heb, maar ik weet me er toch al een paar jaar doorheen te slagen dus dat laatste jaartje moet ook wel lukken. Het is ook vreemd dat we na zoveel jaren nog steeds bij elkaar zitten, dat we steeds opnieuw dezelfde keuze maakten. Niet voor elkaar, maar voor onszelf.
Ondanks dat Max een jongen is kan ik alles tegen hem zeggen. Ik vertel hem mijn problemen met jongens, hij die van hem met de meisjes en zo geven we elkaar raad, het is een goede verstandhouding die al jaren werkt en zal blijven werken. Hij weet alles van me en ik alles van hem. Max was er voor me toen mama stierf, ook al waren we nog zo klein.
Veel van mijn vriendjes wouden niet meer met me spelen, ze begrepen niet waarom ik zo verdrietig was en een maand niet naar school kwam, maar Max bleef met me spelen en kwam me bezoeken in die moeilijke maand. Als kind besef je op zo'n moment niet goed wat er gebeurd, ik wou gewoon mijn mama terug.
Het klinkt misschien wat stom als je dit nu hoort en ik toen amper vijf jaar was, maar toen was het voor mij allemaal moeilijk. Als klein kind je mama verliezen is verschrikkelijk, dat is gewoon altijd verschrikkelijk. Maar ik heb het verwerkt. Een plaatsje kunnen geven in mijn hart. Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk leerde ik omgaan met het verdriet en Max was er voor me om me dat verdriet te doen vergeten, hij was toen en zal altijd mijn beste vriend blijven.
Maar genoeg daarover, wat je nog over mij moet weten...muziek en schrijven zijn mijn leven! Ik speel al 8 jaar gitaar, schrijf zelf liedjes en zing doodgraag. Mijn gitaar gaat altijd mee als ik langer dan 1 nacht weg ben van thuis en mijn blocnote zit 24 op 24 in mijn tas zodat wanneer een vlaag van inspiratie opkomt ik meteen alles kan neerpennen.
Muziek is ook mijn uitlaatklep. Wanneer alles even teveel wordt kan ik in mijn muziek terecht, het doet me even ontstressen en laat me alles vergeten. In mijn muziek kan ik mezelf zijn zonder dat iemand daar commentaar op geeft. Ook schrijven is obsessie voor me. Ik schrijf niet alleen liedjes, maar ook gedichten, verhalen en kortverhalen. Over alledaagse dingen, dingen die ik meemaak en gewoon even van me af moet schrijven. Ik kan een verhaal schrijven over mijn diepste gevoelens, maar evengoed over de vogeltjes die op een vroege lenteochtend me fluitend wakker maken.
Max is niet zo muzikaal als ik, hij is eerder het avontuurlijke type. Hij is altijd de eerste die mijn nieuwe liedjes mag horen, maar zelf muziek maken, daar is hij niet geïnteresseerd in.
Max' grote droom is de wereld zien. Alle mooie plaatsjes op aarde bezocht hebben voordat hij sterft en in een kist onder de grond beland. Hij is van geen uitdaging bang en gaat dus ook elke nieuwe uitdaging aan. Hij kan uren vertellen over wat hij allemaal wil zien, hoe speciaal dat ene plaatsje nu wel niet is en hoe hij er alles voor over zou hebben om daar te geraken.
Het is geweldig om naar hem te luisteren wanneer hij één keer begint te vertellen. Dan droomt hij helemaal weg en neemt mij mee in dat droombeeld. 'Ooit neem ik je echt mee.' heeft hij ooit eens gezegd. Ooit neemt hij me mee op een van zijn verre reizen, dan laat hij me zien waarom hij de wereld zo mooi vind en waarom we er dankbaar voor moeten zijn. Op een dag moeten we niet meer dromen, maar zien we de wereld echt.
Wel, heb ik nu zo'n beetje alles gehad? Misschien nog even zeggen dat Max en ik NOOIT iets samen gehad hebben! Dat zou gewoon te vreemd zijn. We houden van elkaar maar niet op die manier. We worden er wel door achtervolgd, mensen denken steeds opnieuw dat we een koppel zijn of we nu zeggen dat het niet zo is of niet. Maar we laten het niet aan ons hart komen en leven ons leven zoals wij dat willen, laat de andere mensen maar zeggen wat ze willen, voor ons maakt het niets uit.
Ik trek me meestal niets aan van wat de mensen zeggen, dat probeer ik toch. Het maakt me niets uit wat ze van me denken, maar voor mijn muziek ligt dat anders. Als het op mijn muziek aankomt ben ik heel verlegen en onzeker, ik ben bang dat wat ik schrijf niet goed genoeg is of zelfs slecht. Daarmee ook dat alleen Max en mijn papa mijn liedjes mogen horen. Er zijn maar weinig mensen die mij horen zingen of gitaar zien spelen hebben, gewoon omdat ik steeds te onzeker ben.
Al meer als één keer heeft Max me verteld hoe goed mijn muziek is en dat ik het aan mensen moet laten horen, maar telkens weer opnieuw vind ik een excuus om dat tegen te werken. Ik heb gewoon niet genoeg zelfvertrouwen en dat weet ik, maar wat kan ik eraan doen? Niets, toch volgens mij niet. Net zoals je aan veel andere dingen niets kunt doen en gewoon moet laten gebeuren. Wat gebeuren moet zal ooit toch gebeuren, waarom het tegen werken. Het leven heeft zo zijn wendingen en ik neem elke dag zoals hij komt.

Reacties: