FanFic.nl

Ogen

Soep

Hij liep achter Sharon aan de trap af, volgde haar door de woonkamer. Toen ze daar bleef staan, besloot hij haar voorbeeld niet te volgen, dus liep hij door richting de keuken. Tegen de achterwand waren Harry en Louis samen bezig met het uitpakken van één van de laatste dozen, maar ze keken niet op of om toen Zayn binnen kwam lopen.
Aan het fornuis, wat dichter bij de deur was, stond Jade in een pan te roeren. Hij had het nooit zo goed met Jade kunnen vinden – althans, niet zo goed als Harry. Het was ook weer niet dat hij iets tegen haar had, dus besloot hij eens een praatje te maken. Ze konden maar beter het beste maken van de tijd die ze samen door moesten brengen, en alle afleiding van Perrie en haar geschreeuw was welkom.
‘En,’ vroeg hij dus, terwijl hij naast haar kwam staan en een blik in de pan wierp, ‘wat eten we vanavond?’
‘Jij dacht zomaar dat ik voor jou aan het koken was?’ grinnikte Jade.
Zayn haalde zijn schouders op en toverde een zwakke glimlachte tevoorschijn. ‘Ja, nou ja,’ sprak hij vervolgens. ‘Het ziet er niet naar uit dat Perrie een poot voor me uit gaat steken.’ Hij gebaarde omhoog en Jade knikte begrijpend: ‘We hebben mee kunnen genieten, ja.’
‘Mijn excuses,’ sprak Zayn somber, maar hij merkte het zelf en dus toverde hij een glimlach tevoorschijn. Het was maar half overtuigend, hoewel hij het idee had dat Sharon de enige was die nog oprecht kon glimlachen. Of die gewoon goed kon acteren. Ze had immers de toneelschool gedaan, zei ze. En hij had weinig reden om haar niet te geloven.
‘Geeft niet,’ glimlachte Jade terug. ‘Sterker nog: ik maak wel eten voor je.’
‘Top,’ grijnsde Zayn, hoewel hij geen idee had wat hij verder nog kon zeggen.
‘Eigenlijk was ik dat sowieso al aan het doen,’ bekende Jade. ‘Ik ben niet bepaald een keukenprinces, maar vanwege houdbaarheid en dergelijke hebben we toch alleen maar blikvoer in huis. Dat kan ik zelfs klaarmaken, en als ik dan toch bezig ben… Dan kan ik net zo goed iedereen blij maken.’
Zayn liet zijn heup tegen het aanrecht rusten, waardoor er minder gewicht op zijn benen rustte. Hij betrapte zich erop dat hij eigenlijk best wel moe was, ondanks dat hij relatief veel geslapen had die nacht.
‘En wat voor overheerlijk blikvoer krijgen we vandaag?’ vroeg hij nogmaals, hoewel anders geformuleerd. Er begon inmiddels een geur uit de pan omhoog te komen, maar nog niet sterk genoeg om te kunnen thuisbrengen.
‘Soep,’ lichtte Jade toe.
‘Soep?’
‘Ja, je weet wel,’ sprak Louis, die het gesprek blijkbaar gevolgd had, vanaf de andere kant van de keuken. ‘Dat waterige spul waar een gehaktbal en twee tomaten in drijven.’ Terwijl hij het zei, kwam hij richting het fornuis gelopen en hij legde een hand op Zayns linkerschouder, ging op zijn tenen staan op een glimp op te kunnen vallen van wat er in de pan zat.
‘Nee!’ riep Jade beledigd uit. ‘Het is een verrassing.’
‘Een verrassing?’ vroeg Louis. ‘Maar je hebt het net verklapt.’
‘Jawel, maar je weet nog niet hoeveel tomaten ik in je water heb gegooid.’
‘Geen,’ constateerde de jongen. ‘Dat heeft de fabriek voor je gedaan.’
‘Wou je nog eten?’ vroeg Jade plagend, terwijl Harry met een lege doos in zijn handen richting het gezelschap bij de pannen liep. Hij was compleet gefocust op het opvouwen van het karton, leek zich geenszins bewust te zijn van het gesprek dat zijn vrienden voerden. Pas toen de doos netjes plat was en er een dromerige glimlach rond zijn lippen vormde, keek hij op. Hij kwam naast Jade staan, rechts van haar. Zayn en Louis stonden links.
‘Het ruikt lekker,’ moedigde hij haar aan.
‘Oh, houd je mond,’ grinnikte ze, waarbij ze hem een zachte duw tegen zijn schouder gaf. ‘Blikvoer ruikt nooit lekker.’
Harry schudde alleen maar zijn hoofd, de vage glimlach nog steeds om zijn lippen. Hij zag er gelukkig uit – gelukkiger dan hij de afgelopen paar dagen gedaan had. Eigenlijk was het niet zo gek, want ze waren eindelijk allemaal bij elkaar en Zayn kon zich voorstellen dat hij Jade ook wel gemist zou hebben. Hij had er niets over gezegd, maar het was duidelijk genoeg geweest dat hij haar graag mocht.
Intussen had Louis allebei Zayns schouders beet en probeerde hij zich omhoog te duwen, waardoor hij zich tegen de jongen aandrukte. Het lukte hem niet om in de pan te kijken, daar was hij te klein voor. Of de pan te groot, want een pan met soep voor tien man was gigantisch. Het herinnerde Zayn een beetje aan familie-etentjes, thuis, vroeger, maar hij duwde de gedachte snel van zich af. Denken aan zijn ouders en zijn zusjes zou waarschijnlijk de snelste methode zijn om zichzelf huilend onder de dekens te krijgen.
Nog geen seconde later realiseerde hij zich dat dat niet per se waar was, want er klonken dravende voetstappen op de trap en al snel verscheen een furieuze blondine in de gang. Zayn werd zich onmiddellijk onaangenaam bewust van Louis’ lichaam dat nog steeds tegen hem aangedrukt werd, overwoog hem weg te duwen maar wist eigenlijk ook dat de situatie daar niet beter van zou worden.
‘Dus ook Louis?’ hoorde hij haar melodieuze stem vragen. Hij hield zijn blik strak op de pan gericht, voelde hoe de druk grotendeels van zijn schouders verdween. Ook voelde hij Louis’ lichaam een heel klein stukje langs het zijne omlaag schuiven – de jongen had zijn pogingen om in de soeppan te kijken gestaakt om Perrie aan te kunnen kijken. Zayn kon het niet zien, maar hij wist dat het zo was. En hij hoopte dat Louis zijn meest neerbuigende gezichtsuitdrukking tevoorschijn had getoverd.
‘Dus ook Louis wat?’ vroeg hij in ieder geval, met een stem die droop van de minachting.
‘Dus jij helpt hem ook zijn trauma te verwerken.’
‘Natuurlijk,’ beaamde Louis. ‘We helpen elkaar allemaal, maar dat is niet wat je bedoelt, is het wel?’
‘Nee, en je weet heel goed wat ik wel bedoel.’
‘Nee, eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee.’
Zayn zag dat Perrie Louis een moordende blik toewierp, vervolgens hetzelfde deed naar Zayn zelf en daarna draaide ze zich om en stampte ze de woonkamer in. ‘Jij,’ fluisterde Louis, zijn mond verdacht dicht bij Zayns oor, ‘hebt oprecht een fucked up relatie, mijn vriend.’ Vervolgens drukte hij zijn lippen tegen de huid vlak onder Zayns oor, en grinnikte.
‘Louis, the fuck?’ vroeg Zayn ontzet, want zelfs Louis moest begrijpen dat de situatie er op deze manier niet beter op zou worden.
‘Ik help je een handje,’ grijnsde de jongen. Ook dat kon Zayn niet zien, maar hij kon het horen in het stemgeluid en zelf moest hij er ook van glimlachen. ‘Helpen noem je dat?’ vroeg hij echter, en hij draaide zich om, zodat hij Louis aan kon kijken. Dat praatte toch makkelijker.
‘Jazeker,’ beaamde de oudste. ‘Ik bedoel – iemand moet haar toch laten zien dat ze normaal moet doen?’
‘En dat doe je door de haar vermoedens te bevestigen?’
‘Bevestigen is een groot woord,’ vond Louis. ‘Ik noem het liever… aanwakkeren?’
‘Luister, Lou,’ zuchtte Zayn. ‘We weten niet hoe lang we hier moeten blijven en als het even kan wil ik de vrede graag bewaren. Dus als jij –’
‘Nee, ho, stop,’ onderbrak Jade hem plotseling. Hij keek haar vragend aan, maar voor hij verbaal iets uit kon drukken, ging de kokkin al verder: ‘Nu doe je alsof het jouw fout is. Het is toch belachelijk dat één van je beste vrienden – een jongen nota bene, en dan nog één met een relatie ook – je geen kus op je wang mag geven?’
Zayn haalde verslagen zijn schouders op.
‘Kijk, als jij daadwerkelijk vreemd bent gegaan, met Harry of Louis of zal mij wat uitmaken wie, dan heeft ze alle recht om boos te zijn. Maar kleine dingetjes zoals dit, daar mag ze geen stennis over schoppen. Dat is onzin en dat weten we allebei. Dus doe normaal en ga je alsjeblieft niet aanpassen aan haar met haar bizarre eisen.’
Zayn staarde haar alleen maar aan, probeerde alle gedachten die door zijn hoofd flitsten weg te duwen. Hij voelde zich schuldig, maar ook boos en verdrietig en angstig, maar dan toch weer schuldig en hij was bang. Eindeloos ging het door, tot hij Jades blik losliet en naar zijn voeten begon te staren. Schuldig, angstig, boos, verdrietig, geïrriteerd, verward. Schuldig. Schuldig, wat Jade ook zei. Hij was vreemdgegaan, zou Perrie nooit recht aan kunnen kijken en tegen haar zeggen dat het niet waar was, want het was wel waar. Hij had het wel gedaan, en het was op alle mogelijke vlakken de domste beslissing die hij ooit gemaakt had. Als hij het niet gedaan had, hadden ze het mes niet gehad, was Cynthia nooit vermoord, zou het spel gespeeld zijn zoals het gespeeld had moeten worden. Dan hadden ze allemaal nog geleefd. Stuk voor stuk.
Twee gespierde armen wikkelden zich om de peinzende jongen heen, trokken hem dicht tegen een warm lichaam aan. ‘Ze heeft gelijk, Zayn,’ fluisterde Louis’ hese stem in zijn oor. ‘Je kunt jezelf niet de schuld geven van haar wantrouwen. Je hebt niets verkeerd gedaan.’
Zayn schudde zijn hoofd, begon te protesteren: ‘Ja maar…’ Hij kreeg het echter niet voor elkaar zijn zin te completeren. Hij kon de woorden simpelweg niet over zijn lippen persen, kon zijn gedachten niet op orde krijgen en al helemaal niet onder woorden. Een vlaag van wanhoop spoelde over hem heen en Zayn deed het enige wat hem op dat moment mogelijk leek: hij beantwoordde Louis’ omhelzing en hield de jongen vast alsof zijn leven ervan afhing. ‘Dat telt niet,’ hoorde hij Louis vervolgens in zijn oor fluisteren, zo zachtjes dat het nauwelijks meer dan een ademhaling was en niemand anders het zou kunnen horen. Zelfs Jade niet, dus Perrie al helemaal niet.
‘Deborah telt niet,’ ging Louis verder op hetzelfde geluidsniveau. ‘Dat deed je voor ons, omdat jullie dachten dat het de enige manier was om ons in leven te houden. Het telt niet.’
‘Nee,’ fluisterde Zayn, zachtjes, hoewel iets harder dan Louis. Hij had de energie niet meer om zijn stem geheel onder controle te houden en liet zich gewillig door Louis naar de bank slepen. Ruzie maken was een stuk vermoeiender dan hij zich kon herinneren.

To put a few things straight: 1) I don't hate Perrie en ik geloof oprecht dat ze een super leuke meid is in het echt, maar in dit verhaal zet ik 'r even neer als minder prettig persoon.
2) Zayn is niet verliefd op Harry. Ze zijn gewoon héél hecht met elkaar, puur vriendschappelijk/broederlijk. Geen romantische/seksuele gevoelens involved.

Reacties: