FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 2: Max

Maxim Hayens is mijn naam. Mijn grootste droom is de wereld zien en ik ben ervan overtuigd dat ik die droom ooit zal waar maken. Ik heb er alles voor over om de mooiste plekjes op aarde te ontdekken, te zien met mijn eigen ogen, de lucht te reuken met mijn eigen neus en het gras of de sneeuw aan te raken met mijn eigen handen.
Als ik op vakantie ga met mijn familie, ben ik meestal degene die de plekjes uitzoekt die we gaan bezoeken en gelukkig is iedereen daar dan blij mee. We hebben een redelijk groot gezin. Ik heb nog 3 oudere broers (waarvan één al getrouwd is) en ben dus de jongste van de hele hoop, maar je hoort me niet klagen. De jongste zijn heeft misschien wel zijn nadelen, maar volgens mij veel meer voordelen. Zo mag ik bijvoorbeeld veel meer dan mijn broers mochten toen zij zo oud waren, er is altijd wel iemand om mij autorijlessen te geven (die ik binnenkort ga nemen, want ik ben net 18 geworden) en omdat Thomas al alleen woont is er een plaatsje waar ik me even kan verstoppen als ik geen zin heb om naar huis te gaan. Maar zo’n plaatsje is er nog, bij Fi.
Fi is al jaren mijn beste vriendin, ik zou niet weten wat ik zonder haar moet. Sinds haar moeder is overleden was ik er voor haar en ik ben er altijd blijven zijn net zoals zij er altijd is voor mij. Ik heb haar in haar moeilijke periodes gezien, ik heb haar weer opgebeurd, de tranen weggeveegd en haar weer doen lachen, maar zij was degene die me daarvoor de kracht gaf.
En op haar beurt doet zij dat allemaal bij mij. Ze is de enige die zo tot mij kan doordringen en heel mijn gedachtegang kan omdraaien. Ze heeft een soort gave waarmee ze me dingen doet inzien, dingen die ik weigerde te geloven. Een gave waarmee ze telkens weer mij doet beseffen wat een geweldig leven ik toch wel niet heb, ondanks alle tegenslagen. Want in mijn 18 levensjaren heb ik toch al wat te verwerken gehad.
Het eerste jaar van de middelbare school was een hel voor mij. Ik paste nergens bij en had buiten Fi geen vrienden. Daar bovenop waren er nog eens een paar jongens van een jaar ouder die het fijn vonden om mij te pesten. Om me uit te schelden voor het vuil van de straat, om te lachen met het feit dat ik een bril droeg en blokjes had. Ik deed alsof het me niets kon schelen, maar van binnen ging ik kapot. Ik begon steeds meer en meer aan mezelf te twijfelen en verloor mijn zelfrespect. Ik zag mezelf niet meer zoals ik zelf wou, maar zoals degene dat die pesters gecreëerd hadden. Het was een verschrikkelijke tijd waarin Fi me geholpen heeft. Ze overtuigde ervan om weer van mezelf te gaan houden. Ze trok me uit de put en gaf me mijn zelfvertrouwen terug.
Net zoals toen, was ze er een paar jaar later toen mijn ouders scheidden, weer voor me. Ik had het er moeilijk mee, vooral omdat mijn vader (Karel) mijn moeder had bedrogen. Ik verstond en versta nog steeds niet hoe je zoiets kunt doen. Het is verraad, iets wat ik hem nooit vergeven heb.
Nu woon ik dus samen met Felix (mijn 2 jaar oudere broer) en Seppe (mijn 1 jaar oudere broer) bij mijn moeder (Ann). Mijn vader zie ik nog amper. Hij is een nieuw leven begonnen in een andere stad met zijn nieuwe vriendin. Soms komt hij ons opzoeken, maar ik ben nog steeds boos om wat hij ons gezin heeft aangedaan.
Mijn broers hebben het daar minder moeilijk mee, maar bij mij gaat dat niet zomaar over. Mijn moeder is er kapot van geweest toen ze ontdekte dat Karel vreemd ging. Ze eiste meteen een scheiding, maar viel daarna in een lange depressie. Met de hulp van Fi heb ik me er doorheen geslagen, heb ik de kracht en energie gevonden om te zorgen voor mama en mee te helpen in het huishouden.
Dat moesten we vanaf dan allemaal meedoen. Mama kon als alleenstaande moeder niet een full time job hebben en daarbij het huishouden doen, daarmee dus ook dat wij nu alle drie heel zelfstandig zijn. Fi kwam naar ons toe en leerde me koken terwijl de anderen kuisten of het vuilnis buiten zetten. We werden op de een of andere manier toch een hechter gezin.
En zo zijn Fi en ik er al 15 jaar voor elkaar. Friends for life. Dat is zo’n beetje ‘ons’ zinnetje, maar het klopt wel. Ik kan me niet voorstellen dat deze vriendschap ooit kapot zou gaan. Ik zeg niet dat we nooit ruzie maken, want natuurlijk hebben af en toe meningsverschillen, maar lang boos zijn op elkaar kunnen we gewoon niet. Een leven zonder Fi zou ik me niet kunnen voorstellen. Ik heb haar nodig en zij mij, dat weten we allebei. We houden van elkaar, op een vriendschappelijk manier dan. We hebben een sterke band die niet te verbreken is. Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze heeft een gave om me tot rust te doen komen wanneer ik weer eens hyperactief ben of in een dipje zit.
Haar muziek is in één woord fantastisch. De klanken die ze speelt op haar gitaar klinken als muziek uit de hemel en haar stem is als van een engel, honingzoet. De manier waarop ze haar liedjes zingt… Haar hoofd een beetje gebogen waardoor haar haar over haar schouder valt, haar ogen het grootste deel van de tijd gesloten en elke noot met zo veel gevoel gezongen. Ze zingt niet met haar stem, maar met haar hart. Ze kan de dingen zo mooi formuleren. Gewone alledaagse dingen kan zij omvormen tot een liedjestekst met een passende melodie of tot een verhaal dat wonderlijk mooi is uitgeschreven. Ik lees haar verhalen zoals ik een boek lees. Ik lees het met een glimlach, want elke keer opnieuw kan ze mij verrassen. Elke keer lijkt de volgende zin beter als de eerste. Ik heb er geen idee van hoe ze dat kan, maar ik bewonder haar er om. Het kan mij niet schelen dat ik die gave niet heb, zij heeft haar gave en ik heb de mijne, dat weet ik. Dat is wat Fi me heeft geleerd. Geloof in jezelf, in je gaven en in je dromen.

Reacties: