FanFic.nl

Nieuw verhaal zonder titel...

Hoofdstuk 4, Jason rolt de zakken van een god

Zenuwachtig was Jason met een papiertje aan het spelen. Vandaag zou het gebeuren, vandaag zou hij worden erkend door zijn vader. Zijn handen trilde, hij haalde diep adem. Alles moest goed gaan.
Voor het diner begon was hij de zaal binnen geslopen. Gelukkig had niemand hem gezien en was hij ongezien onder de tafel gekropen, waar de leiding zat. Hij had daar langer gezeten dan hem lief was, maar hij moest wel vroeg zijn. Anders bestond het risico dat iemand die ook vroeg was hem had gezien. Het vergde hem al zijn geduld, maar hij had het er voor over.
Zijn buik knorde terwijl hij iedereen vrolijk hoorde praten en hij de heerlijke geuren rook. Maar hij negeerde het en concentreerde zich op het papiertje, zodat hij wat afleiding had.
Uiteindelijk begon Janus met zijn speech. Jason probeerde te luisteren maar het was vreselijk saai. Hij probeerde zichzelf te vermaken door steeds vormpjes te vouwen van het papiertje, maar na een paar minuten had hij alle vormen die hij kende wel gehad, niet dat dat er veel waren.
Plotseling hoorde Jason de slotzin van Janus. Hij had een paar dagen geleden Janus horen oefenen voor zijn speech en hij was blij dat hij de slotzin wist, anders was de timing een stuk moeilijker geweest.
Voorzichtig kroop Jason onder de stoel van Janus door. Hij keek rond en zag dat niemand opletten. Iedereen was bezig met een eigen gesprek en Jason besefte dat hij geluk had dat Janus’ speech zo saai was, anders kon de aandacht wel eens op Janus gericht zijn.
Jason keek naar boven en zag Janus staan. Vliegensvlug pakte hij wat uit Janus’ achterzak. Daarna kroop hij weer onder de tafel en bekeek zijn vangst. Hij had een sleutel vast en hij bedacht zich dat het misschien wel eens de legendarische sleutel was, waarmee je alle deuren kon openen.
Maar erg lang kreeg hij de kans niet om na te denken. Hij zag dat Janus ging zitten en het volgende moment hoorde hij een kwade kreet.
‘Wie heeft mijn sleutel gestolen?’ Jason’s hart begon sneller te kloppen, maar hij hield zijn zenuwen in bedwang en kroop onder de tafel vandaan. Hij ging staan en hij keek recht in het gezicht van Janus, die kwaad was opgestaan. Hij hield de sleutel triomfantelijk voor zijn neus, maar hij had het gevoel dat het hele gebouw zijn adem inhield. Hij kon elk moment door een kwade Janus gestraft worden en misschien wel in een deur veranderd worden.
Maar opeens voelde Jason dat hij een stukje naar boven zweefde. Toen hij naar zijn armen keek zag hij dat er een gloed omheen kwam en even was hij bang dat hij écht in een deur werd veranderd, maar toen herinnerde hij dat het ook weleens bij andere kampers was gebeurt. Hij werd erkent!
Toen Jason boven zijn hoofd keek zag hij allemaal symbolen langs vliegen en hij herkende de symbolen van Hermes, de god van onder andere de dieven, reizigers en de boodschappers.
Jason zuchtte, hij had lang over dit plan nagedacht en hij had alles precies goed ingeschat. Met een trotse grijns keek hij de menigte in.

Op het moment dat hij erkent werd zag ik hem. Mijn hart maakte een sprongetje en ik voelde me rood worden. Ik zag dat Alyca me verbaasd aankeek maar ik negeerde haar blik.
Ik keek naar Jason. Hij was typisch zo’n jongen die leraren al vanaf het begin af aan als probleem bestempelen. Hij had een grijns op zijn gezicht die niet weg was te slaan en het leek alsof hij altijd rond keek om te zien of hij iemand in de maling kan nemen en zijn blonde haar zat altijd in de war, alsof het even dwars was als hijzelf.
Ik vond hem geweldig. Ik had al naar hem uitgekeken vanaf het moment dat we in de eetzaal zaten, maar ik had niet beseft hoe blij ik zou zijn als ik hem weer zou zien.
Chiron liep naar Jason toe en glimlachte. ´Gefeliciteerd, je bent officeel erkent door je vader, Hermes´ na deze woorden ging er een luid gejuich door de menigte heen.
´Maar die jongen heeft mijn sleutel gestolen! Hij kan niet onbestraft hier blijven! Straf hem! Hij moet levend gevoerd worden aan de hellehonden!´ zei Janus kwaad. Zijn gezicht was rood en hij wierp Jason steeds vernietigende blikken toe.
Chiron wenkte Janus en fluisterde hem wat in zijn oor. Janus keek hem met een zuur gezicht aan en zei: ‘goed, je zal niet worden gevoerd aan de hellehonden…’ Hij klonk niet overtuigd, maar ik was toch opgelucht.
‘Goed, na deze prachtige stunt moet ik mededelen dat er twee nieuwe halfbloeden zijn aangekomen, ongeveer een half uur geleden. Alyca, Selena, kom even naar voren’ zei Chiron toen.
Alyca werd bleek, ze hield er duidelijk niet van om in de belangstelling te staan maar ik trok haar mee. ‘Kom mee, het is zo voorbij’ fluisterde ik haar toe.
We liepen naar voren en gingen bij Chiron staan. ‘Is er een groep die deze meiden vrijwillig bij ze wil nemen?’ vroeg Chiron. Er klonk wat geroezemoes en toen stak de groep van Jason zijn hand op. De groep van Jason was eigenlijk altijd degene die de nieuwe halfbloeden in hun groep nam, herinnerde ik me.
‘Goed, dat is duidelijk. Alyca, Selena, jullie mogen bij de groep de Wolven!’ Hij wees in de richting van de tafel waar alle handen omhoog waren gegaan en we liepen erheen. We gingen naast elkaar aan het uiteinde van de tafel zitten. Iedereen stelde zich snel voor en toen Jason me een hand gaf en naar me glimlachte voelde ik me warm worden.
Ik vergat meteen alle namen die waren genoemd. Ik schaamde me wel een beetje dat ik alles meteen vergat, maar mijn gedachten waren elders.
Langzaam aan begon het eetpaviljoen leeg te stromen. Alyca en ik volgde de Wolven. We liepen een heel stuk door de vallei tot we bij een bos aankwamen. Daar glipte iedereen naar binnen nadat ze om zich heen hadden gekeken of niemand ze zag. Wij deden hetzelfde. We liepen een klein stukje door het bos tot we tegen een grote berg aanliepen. En dan bedoel ik letterlijk aanliepen, ik stootte mijn hoofd tegen een uitstekende rotspunt…
Ik vloekte en de Wolven grinnikte. Ook Alyca kon haar lachen niet inhouden en ik wierp haar een vernietigende blik toe.
Één van de Wolven liep naar de rotswand en tikte op een bepaalde plek met zijn zwaard. Er klonk wat gerommel en de rotsen begonnen te wijken. De Wolven liepen naar binnen en wij volgde hun, sprakeloos keken we om ons heen.
We liepen op een smalle richel en beneden ons zagen we het kamp van de Wolven. Er stonden ongeveer vijftien tenten, tien kleine tweepersoonstenten waar je in kan slapen en nog vijf grotere tenten. Er stond ook één huisje, waarschijnlijk de smidse en in het midden van het kamp was een vlag met daarop een wolf afgebeeld.
We liepen voorzichtig naar beneden via de richel. Toen we beneden aankwamen wenkte een meisje van ongeveer vijftien jaar ons. ‘Ik ben Mira en ik zal jullie rondleiden’ zei ze. ‘Oké, we volgen jou’ zei ik tegen haar. Ze liep richting het kamp en wij volgde haar, nog steeds onder de indruk van alles wat we zagen.
De tenten stonden slordig bij elkaar. Het meisje loosde ons erdoor heen en zei toen: ‘dat zijn de slaaptenten, die tent daar’ ze wees naar een tent naast me, ‘is jullie tent’ We knikte dat we het begrepen hadden en volgde haar.
‘Dit’ ze wees naar het gebouwtje waarvan ik dacht dat het de smederij was, ‘is de smederij, hier maken we onze wapens’
‘En hier staan onze televisies, helaas zijn er geen leuke Tv-programma’s op te zien, maar hierop kunnen we zien wat de camera’s filmen, die overal in de wijde omtrek zijn geplaats…’ ze stopte even. ‘Weten jullie eigenlijk al hoe het hier precies aan toe gaat? Dat is namelijk wel belangrijk om te weten voor ik verder ga…’ zei ze toen. ‘Nee, eigenlijk niet nee, we zijn hier pas net’ besloot ik te zeggen, ze zou het toch niet geloven als ik zei dat ik hier al eerder ben geweest.
‘Goed, jullie weten al wel van de goden neem ik aan?’ we knikte, ‘mooi, dan weten jullie vast ook al dat dit de enige veilige plek is voor halfgoden. We zitten in een andere wereld, geschapen door de goden om hun kinderen te kunnen beschermen. In elk land staat een poort om in deze wereld te komen, maar voor elk land komt het ergens anders uit. Er zijn dus veel verschillende steden in deze wereld, al liggen die erg ver van elkaar vandaan. In elke stad gaat het er anders aan toe, maar in deze stad werkt het zo dat er verschillende groepen zijn. Op dit moment zijn er 7 groepen, maar soms komt het voor dat een groep uit elkaar gaat of uit elkaar moet, omdat de groep te groot is. Het aantal groepen kan dus verschillen, het ligt eraan hoeveel halfgoden er zijn. Die zeven groepen zijn rivalen van elkaar, al kunnen er bondgenootschappen worden gesloten, ook wel een symmachia genoemd, wat grieks is voor bondgenootschap. Elke groep woont op een eigen, zorgvuldig uitgekozen plek. Het is namelijk de bedoeling om de andere groepen op te sporen en aan te vallen. Op deze manier trainen we om te vechten tegen andere, maar ook tegen monsters, mochten we naar de andere wereld willen, maar we leren ook samenwerken, tactieken bedenken en overleven’ zei Mira.
Het grootste deel wist ik al wel, maar toch was ik blij met deze uitleg, maar Alyca zat nog met een vraag: ‘is er ook vijandelijkheid tussen de verschillende steden?’
‘Goed dat je het vraagt!’ zei Mira. ‘Ik was namelijk iets heel belangrijks vergeten! Om de vrede te bewaren worden er elk jaar spelen gehouden, om te bepalen wie de sterkste en beste stad heeft. Dit hebben de goden bedacht als alternatief, omdat we anders elkaar altijd te lijf gingen… En dat werd altijd zo een bende…’
Ik knikte, ik kom me goed voorstellen hoe dat eraan toe zou gaan…
‘Maar genoeg daarover, we hebben al lang genoeg stil gestaan. Laten we maar verder gaan. Volg mij maar!’
Mira liet het trainingsveld zien, de keuken, de grote tafel waar we aten als we niet waren uitgenodigd in het Estiatorio waren en nog veel meer. Toen de rondleiding afgelopen was gingen Alyca en ik naar onze tent, vermoeid van alle indrukken.
‘Hoe zit dat eigenlijk met jouw verleden?’ vroeg Alyca toen we in bed lagen. Ik zuchtte, ik wist dat ze er recht op had, ze moest het weten. Voor haar was het waarschijnlijk ongelofelijk verwarrend, dat gesprek met mijn moeder, alles…
‘Goed, ik zal het je vertellen…’zei ik toen, ‘maar dan wil ik het jouwe ook weten!’

Reacties:

Rebella zei op 14 april 2014 - 17:03:
wooohoooowwwww!
Top!
Melding?

WTlover zei op 31 aug 2013 - 17:40:
Oké. Dit is eeeecht.... Ik kan er de woorden inmiddels niet meer vinden. Elk hoofdstuk oversteigt het vorige, je wordt steeds beter en... Tsja, je bent gewoon helemaal je eigen wereld aan het bouwen, op een briljante manier. Man, je moet dit uit gaan geven. En dat meen ik!
Ga zo door!