FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

022 || Sara Jenner

Ik lag hier nu precies vier dagen in het ziekenhuis en nog steeds hetzelfde bed. Elke dag was hetzelfde, slapen en eten. Je zou denken dat zou gaan vervelen in vier dagen. Maar nee, ik had rust, iets was ik nodig had. Hard gebonk in mijn hoofd, pijnlijke scheuten in mijn maag en irritant gevoel in mijn been. Dagen lang had ik er last van en elke dag werd het erger. Ik had geluk zeiden doktoren maar ik wist niet zeker of ze gelijk hadden.'Ons doornroosje is ook wakker' lachte Julia kort toen ze zag dat ik mijn ogen had geopend. 'Hoe voel je?' vroeg mijn moeder meteen bezorgd terwijl ze rustig over mijn hand wreef. 'Slecht' mompelde ik kort en staarde weer voor me uit. Ik zag via mijn ooghoeken hoe mijn moeder en Julia een bezorgde blok wierpen. Ik had precies hetzelfde gaan in deze situaties maar op dit moment was ik mezelf niet of was ik mezelf nu juist wel. Elke dag was hetzelfde. Ik negeerde zo veel vragen, vertelde niks en antwoordde zo kort mogelijk. Ze zagen niet de Sara die ze kende, maar misschien was dit wel de Sara die ik was. Ik vroeg me al vier dagen lang af hoe het met hem zou zijn. Maar allemaal zeiden ze hetzelfde antwoord, je bent er niet klaar voor. Ik moest weten hoe het met ging wat ik had gedaan. 'Ik wil naar hem toe' 'Ja ma-' 'Nee, ik wil er nu naar toe' snauwde ik mijn moeder. Ik was het zat, ik had genoeg van het wachten tot ik er wel klaar voor was.
Daar lag hij dan, zo stil. Zijn gezicht was verpest door een blauw oog en schrammen op zijn gezicht. Het zag er niet uit, het zag erg verschrikkelijk uit. Het brak me, bij het idee dat ik de oorzaak was. Waarom maakte ik alles voor iedereen kapot, nooit ging het goed. Waarom was ik tegen hem in gegaan? Wat als ik het niet had gedaan, dan was dit niet gebeurt. Ik had dit allemaal veroorzaakt. kutkutkut, wat een achterlijk wijf ben je ook Sara. Wat kun je wel goed doen. Precies helemaal niks, Sara je brengt ons alleen maar ongeluk. Voorzichtig verliet een traan mijn oog. Woest liet ik mijn hand over mijn wang gaan zodat de traan zou verwijden. 'Sara laten we gaan en ga slapen' zei Alfredo terwijl je kon horen hoe bezorgd hij was. ik knikte enkel, bang om meer mensen voor te maken. Ik voelde hoe in mijn bed werd neergelegd. 'Welterusten Saar' mompelde hij nog voordat hij een kus op mijn voorhoofd gaf. Direct waren mijn ogen gesloten. Ze hadden gelijk, ik was er niet klaar voor om hem te zien. Het maakte me kapot.
Ik liet mezelf op de bank vallen, iets wat ik zo vaak deed als ik thuis kwam van school. Mijn broer zat zoals elke dag boven een of andere spel te spelen. Alles was hetzelfde als elke dag maar één onopvallend ding was ding was anders. Mijn vader belde elke dag rond vier uur naar huis om te kijken hoe het ging maar vandaag niet. Het viel niet op dat hij niet belde, het was slechts een klein detail. Ik hoorde hoe de telefoon begon te rinkelen en voordat ik het wist stond ik in een klein kamertje in het ziekenhuis. Veel kon ik niet doen. Ik kon alleen maar huilen, dat was het enige wat ik deed. Dit was niet waar, dit was een nachtmerrie en ik zou zo weer wakker zijn maar niks bleek daarvan waar te zijn. Dit was echt maar ik kon het niet aan. Het maakte me kapot. Hij zou me nooit verlaten, hij zou me niet alleen laten, hij had het me beloofd. Maar hij heeft me verlaten. Hij liet mij en mijn familie gebroken achter. Ik was misschien twaalf jaar maar oud maar ik begreep het. Papa was er niet en hij zou nooit meer terug komen. Papa had ons verlaten....

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.