FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

023 || Justin Drew Bieber

'Justin, wake up!''Justin, alsjeblieft, word wakker!''Justin!' Zeurende pijn trok door mijn hele lichaam als een klap tegen een vliegtuig. Het meest was het mijn arm. Alsjeblieft, laat het ophouden. Ik kon me enkel nog mijn nachtmerries en dromen herinneren. Eèn droom was mooi, heel mooi. Duizenden sterren vlogen door de hemel heen, wat een prachtig gezicht gaf. Het was donker, de plek was een dicht bos met een erg grote open plek. Heerlijk warm was het. Ik lag er samen met nog iemand, een meisje waarvan ik de naam al een paar weken verafschuwde. Welke naam nu plots zoveel opende. Sara heette het meisje. Onze vingers waren om elkaar gevlochten en dicht lag ze tegen me aan. Er werd geen woord gezegd. Nauwelijks een klein geluidje. Nog geen ademhaling, wat er overigens wel was. Het werd verstoord door die vreselijke pijn. Nu was alles weer zwart. 'Hij komt bij' Klonk het inmiddels. Er werd naar adem gehapt door iemand. Ik wilde gapen, het lukte alleen niet omdat dat teveel moeite kostte. Gefrustreerd knipperde ik met mijn ogen. Dat lukte wel, alleen was de pijn rond mijn rechteroog me niet ontgaan. Fel licht van een lamp scheen in mijn ogen waardoor ik ze onmiddellijk dichtkneep. Toen ik ze weer open deed -deed het licht me niets meer. Langzaam dwaalde mijn pupillen wat rond. 'Daar heb je hem' zei een bekende stem. Alfredo. 'Fredo?' Mijn stem klonk min of meer nogal schor en hees. Wat had ik een droge mond. Hulpeloos wilde ik mijn arm optillen maar slaakte een pijnlijk kreetje. Dat kostte me veel energie en gelijk sloot ik mijn ogen voor een paar seconden. 'Hier' zei Fredo. Al snel voelde ik een bekertje rond mijn lippen. Met kleine slokjes genoot ik van het water dat mijn mond binnen kwam. Daarna glimlachte ik even moeizaam om te laten zien dat ik dankbaar was. 'Waar is ze?' fluisterde ik. 'Sara slaapt. En jij kan ook wel wat rust gebruiken. Dude, je hebt drie dagen in een coma gelegen en hebt je arm gebroken. Trouwens, je ziet er niet uit' Boos keek ik hem even aan maar dat veranderde snel in een minuscule glimlach. Zo was Alfredo. 'Haal haar' beviel ik hem. 'Justin, je moe-''Haal. Haar' kapte ik hem weer zacht af. 'Nog altijd even koppig' zuchtte hij en hij stond op om naar een andere kamer te lopen. Waarom lag ik hier? Ik besloot maar wat energie te verspillen door diep in mijn geheugens te graven en het opnieuw af te spelen. Het auto ongeluk. Oh nee, ik was tegen een andere auto gebotst. Wat was er met Sara? Alfredo haalde haar dus niets ernstigs. Of juist wel? Dit kwam door mij en die stomme kop van me. Ik was niet op aan het letten en kon niet meer wegsturen of remmen. Al snel kwam ik weer terug tot het heden. Man, wat had ik een hoofdpijn. Het leek wel alsof ik helemaal uit elkaar werd gescheurd en in elkaar werd geslagen. Ik sloot mijn ogen even en dommelde net niet in of er werd al geklopt. Geschrokken opende ik mijn ogen. Die was er snel. Wat zacht humde ik een instemmend geluidje wat betekende dat ze naar binnen mochten. Alfredo kwam binnen, trok Sara mee naar het bed waar ik in lag en maakte dat hij wegkwam. Hij wilde ons laten praten. Dat was wel lief. 'Hè' kwam er vermoeid uit mijn mond. Mijn gezicht betrok even van de pijn. 'Het spijt me zo' meende ik. Eerst praten, daarna slapen en dan verdere excuses aanbieden. 'Ik ben zo'n klootzak. Ik had gewoon op de weg moeten letten' zuchtte ik. Wat was ik een asshole. Een vreselijk monster waren de betere woorden. Ooit zou dit toch echt moeten gebeuren met die rijstijl van me. Ik was nou niet bepaald wat je noemt iemand die zich netjes aan de regels hield. Maar wat zou jij doen als je negentien was en alles kon krijgen wat je wilde? Inderdaad, ja. Het was gewoon leuk en gaf een kick. Maar dit keer was het fout gegaan, wat toch een keer moest gebeuren. 'Is er iets met je?' mompelde ik bezorgd, haar snel onderzoekend. Hopelijk had ze niks, wat me wel heel erg sterk leek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.