FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

024 || Sara Jenner

Ik voelde me ongemakkelijk na wat hij zei. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Aangezien mijn hoofdpijn ging het denken nou ook niet geweldig. Stomme hoofdpijn, nee Sara denk je nou werkelijk dat je hoofdpijn daarvan weg gaat. 'Je bent geen klootzak Justin. Je bent soms wel een klootzak tegen mij maar er zit diep van binnen echt wel iets goeds in je. Trouwens je moet niet denken dat jij dit alles hebt veroorzaakt. Ik heb dat gedaan, als ik niet was gaan zeuren had ik je niet boos gemaakt, en dan was dit niet gebeurt en was alles nog normaal. Ik heb haast niks. Gewoon een 'gekneusde' maag, hoofdpijn en een raar gevoel in me been' vertelde ik hem terwijl ik met mijn handen zat te spelen omdat ik me geen houding wist te geven. 'Het is niks ergs Justin' mompelde ik toen hij me bezorgd aankeek. Ik bekeek nog één keer goed zijn gezicht en het zag er nog erger uit dan eerst. 'Je ziet d'r niet uit' rolde er simpel over mijn mond, meteen sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Lekker subtiel Sara. Goed moment. Ik hoorde hem zachtjes lachen maar pijn was in zijn ogen te zien. 'Ga slapen, je hebt je rust nodig' vertelde ik hem snel waarna ik drukte een kus op zijn wang en verliet de kamer toen. Ik stond op de gang waar Alfredo stond te wachten en samen met mij naar mijn kamer liep. 'Oh god, ik gaf Justin een kus op zijn wang Fredo' riep ik opeens hysterisch wat een harde lach van de jongen die naast me bed zat. Met grote ogen keek ik hem aan. Hij hoorde niet te lachen. Hij hoorde me te steunen. Zware tijd. Waarom gaf ik de jongen, wie een grote hekel aan me had, een kus. Oké, misschien kwam het door moment, het ongeluk. Ja daar kwam het door. Als we allemaal weer normaal waren was dit rare ding ook voorbij. 'Stel je niet zo aan, het is maar een kus op zijn wang' lachte hij nog steeds, hij vond het blijkbaar wel heel grappig. Nou ik niet, zie je of hoor me lachen, nee. Oké Alfredo was nu officieel een slecht mens. Een harde grom verliet mijn mond. Er werd opeens niks meer gezegd wat voor een stilte zorgde. Een aangename stilte, die me liet beseffen hoeveel pijn ik eigenlijk op dit moment had. Pijnlijk maar hard sloot ik mijn ogen dicht met hoop dat de pijn in mijn hoofd minder zou worden. Maar het hielp niet. De steken in mijn hoofd waren erger dan hoofdpijn maar dat was 'normaal' volgens die slimme dokters. Nou volgens mij is alles 'normaal' bij hun. Ze zouden vast niet raar opkijken van een olifant die begint te dansen. Nou ik zou daar heel raar van op kijken. Ten eerste een olifant danst niet en ten tweede lukt dat wel met zo'n zwaar gewicht. Springkussen. Ik wilde met mijn springkussen spelen door al dit gedoe had ik nog niet op mijn springkussen gesprongen. Sad face. Ik werd uit mijn 'leuke' gedachten gehaald doordat iemand hard begon te kuchen. Vragend keek ik de jongen aan. 'Hoorde je me wel' vroeg hij waarop ik op zachtjes mijn hoofd heen en weer schudde. 'Waarom huilde je vandaag in je slaap' vroeg de getinte jongen voor de tweede keer aan mij maar dit keer hoorde ik het wel.. 'Gewoon een nachtmerrie' lachte ik weg. Nee, het was geen nachtmerrie, eerder een nare herinnering. Een herinnering die je niet snel zou vergeten. Je zag duidelijk in zijn ogen dat hij me niet geloofde maar hij liet het gaan. 'Sara' mompelde een stem vanuit de deuropening waardoor ik meteen op keek en in zijn ogen keek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.