FanFic.nl

A new life

1) DE VERHUIS

De regen viel somber uit de lucht. Ik keek triest naar buiten, de vrachtwagen stond al een paar uur op de oprit. Vandaag was het de dag. Vandaag moest ik alles achterlaten; mijn vriendinnen, mijn school, mijn omgeving en Tim. Alles wat ik lief had. Tim... hij was zo lang mijn vriend geweest, mijn steun en toeverlaat. Als snel beseften we dat we beiden meer wouden dan vriendschap. Onze relatie was super, hij was lief voor me, kon me aan het lachen brengen en troostte me op de momenten dat ik het nodig had. Hij was er kapot van toen ik hem vertelde over de verhuis. Hij verbrak bruut onze relatie en had sindsdien niet meer met me gesproken. Ik wist dat hij te veel van me hield om me te laten gaan en me daarom nu ontweek, maar wat miste ik hem! Vandaag was een dag dat ik hem nodig had en stiekem hoopte ik dat hij zou komen aanwandelen om afscheid te nemen. Maar hij kwam niet. Nog een uurtje en dan was ik op weg naar Duitsland. Papa had daar een baan aangeboden gekregen die hij niet kon weigeren. Mijn 2 jaar oudere broer, Niels en ik had geprotesteerd, maar zonder resultaat. We gingen naar Duitsland daar kon niemand iets aan veranderen. “Nele!”� hoorde ik de stem van mijn mama roepen beneden aan de trap. Ze had zo de gewoonte om me altijd wakker te maken als ik aan het dagdromen was. Niet dat dat zo slecht was, ik hield van haar, ze was de beste mama die ik me kon wensen en kon over alles met haar praten. “heb je alles, lieverd?”� vroeg ze nu leunend tegen mijn kamerdeur. “Ja hoor, mam”� antwoordde ik snel. “Wel dan is het tijd om te vertrekken...”� zei ze voorzichtig. Ze wist hoe erg ik hier tegen opzag, maar kon daar net als iedereen niet veel aan doen. “Beneden staat er nog iemand voor je”� vervolgde ze. Er verscheen een glimlach om mijn mond en hoopte dat Tim beneden op mij aan het wachten was. Toen ik aan de voordeur kwam zag ik echter dat niet Tim mij aan het opwachten was maar Lynn mijn beste vriendin. Ik kende haar eigenlijk maar 3 jaar in tegenstelling tot vriendschappen die ontstonden in de kleuterklas, maar we hadden een enorm sterke band. We hadden veel dezelfde interesses, maar verschilden ook op veel aspecten van elkaar. Zij had al een hand vol vriendjes versleten, terwijl ik daar weinig ervaring mee had. Zij was de flapuit van ons 2, ik hield me liever kalm en was meer verlegen. Het belangrijkste was dat we 2handen op 1buik waren, we verstonden elkaar zonder een woord te zeggen en konden veel plezier maken. Ik ging haar ontzettend missen. Ik gaf haar meteen een knuffel en begon zachtjes te snikken. Ze aaide me zacht over men hoofd en probeerde me te troosten. “Hej, komaan joh! Je verhuist niet naar het andere eind van de wereld he. Je denkt toch niet dat ik niet meer kom bezoeken omdat je nu over de grens woont. Zo rap ben je niet van me af hoor!”� zei ze lachend. Ik lachte weer en keek in haar groene ogen. Ze vrolijkte me weer op, maar ‘k wist dat ze het even erg vond als ik dat ik zo meteen zou vertrekken. We stonden nog steeds in de gang dus stelde in voor om naar mijn kamer te gaan om de laatste minuten dat ik hier nog was samen door te brengen. Mijn kamer was leeg en koud. Er stonden geen meubels meer dus gingen we in kleermakerszit op de grond zitten. We praatten nog een tijdje over koetjes en kalfjes toen ik op mijn horloge zag dat het bijna 11.30u was en we zouden gaan vertrekken. Het afscheid van mijn beste vriendin kwam met de seconde dichter bij. Hoe erg we het allebei ook vonden, toch stonden we recht en liepen de trap af naar beneden. Het was gestopt met regenen en nu stonden ook familieleden buiten bij de vrachtwagen. Ik gaf hen om de beurt een knuffel en nam afscheid. Toen ik bij Lynn kwam keek ze me met natte ogen aan. We gaven elkaar een knuffel terwijl stille tranen over onze wangen rolden. We stapten met ons gezin in de auto, zwaaiden naar de familie en reden voor de verhuiswagen de straat uit. Ik keek nog 1 keer achterom. Ik kon mijn ogen niet geloven wanneer ik Tim zag staan in de schaduw van een oude beukenboom. “STOP!”� gilde ik. Papa stopte de wagen, ik sprong eruit en liep naar Tim toe. Meteen nam hij me in zijn sterke armen. “Je dacht toch niet dat ik geen afscheid kwam nemen?”� vroeg hij. Ik keek hem alleen teder in zijn ogen en liet hem verder vertellen. “wel dit is dus het afscheid...’k ga je missen Nele, maar we moeten gewoon verder met ons leven. Ik weet zeker dat je in Duitsland iemand vindt die net zoveel van je houdt als ik.”� Ik knikte zachtjes en gaf hem een kusje op zijn wang en wandelde terug naar de auto. De tranen stonden me voor de zoveelste keer vandaag weer in mijn ogen, ik zag nog net dat zijn lippen “ik zie je graag”� vormden en kroop toen weer in de auto naast Niels. De motor startte en we reden richting autosnelweg.

Reacties: