FanFic.nl

schrijfwedstrijd!

dear diary

25 October London [i]dear diary

Het wordt met de dag erger, ik mag nu nergens meer heen zonder begeleiding!
Waarom moest dit gebeuren? Waarom heeft god er voor gekozen mij dit aan te doen?
Mijn ouders zeiden altijd dat als je aardig tegen andere mensen deed, er ook niks met je gebeurde..
They where wrong.., ik bedoel kijk nu eens naar mij, ik ben een meisje van 16 en wordt gestalkt..
Niet eens door een jongen van mijn leeftijd, maar door een pedofiel..
Ik zal hem voor het gemak even omschrijven.
Zijn naam is John, hij is 34, heeft lichtbruin kort haar en een stoppelbaardje, hij heeft felle blauwe ogen, en draagt altijd een soort van trainingspak.
Hij woont een paar straten verderop.
Maar goed, nu terug naar het onderwerp, hij stalkt mij nu dus al ruim vier maanden.
Het begon vrij rustig met vaker dan normaal langs ons huis lopen, en me vaker dan normaal aanspreken op straat. Maar naarmate de weken verstreken hoe erger het werd. Zo ging hij na een week zich verstoppen in de struiken van de buren om maar een glimp van mij op te kunnen vangen, en na een maand mocht ik niet meer in mijn eentje over straat.
Het ergste is nog, de politie doet er niks aan. Ze kunnen hem geen straatverbod geven omdat hij nog nooit een relatie met mij heeft gehad.
Hij is zelfs al een paar keer voor mijn huis verschenen, het enige wat de politie toen kon en mocht doen was hem één dag in de cel zetten.
Één dag, alsof hij daarvan stopt. Alsof hij mij daardoor met rust laat.
De laatste paar weken is hij ook begonnen met brieven sturen, nou ja, hij stuurde al brieven.
Maar deze brieven waren anders, het waren dreigbrieven.
Er stond in dat, als ik achttien was, van hem zou zijn. En dat mijn ouders hem niet moest proberen om tegen te houden. Want hij had een vuurwapen.
Een vuurwapen!! Alsof het nog niet erger kon!!
Nou het kan eigenlijk wel erger, aangezien hij in zijn driegbrieven zette, dat als mijn ouders hem zouden proberen tegen te houden, hij mijn leven zou nemen.
Mam en pap zijn nu bij de politie met de dreigbrieven, ik heb ze nog zo gezegd dat ze me niet alleen moesten laten. En dat ze dat niet moesten doen.
Sinds het moment dat mijn ouders de oprit af waren gereden kijk ik continu uit het raam om te kijken of hij er staat. Met zijn pistool.
Ik weet niet wat ik enger moet vinden, hem zonder iets voor de deur, of hem met pistool of een weet- ik- veel- wat voor de deur. Het is allebei doodeng.
Aan de andere kant voel ik me ook best schuldig, ik bedoel ik moet doen alsof ik niet besta! Zelf tegenover mijn vrienden!
Nog nooit heb ik zo erg verlangd naar school.. Of mijn werk.. of naar buiten gaan..
Het enige wat ik kan doen om te laten zien dat ik nog leef is whatsappen! En zelfs dat is riskant! Nou ja, dat zeggen mijn ouders dan.
Voor de rest heb ik alles moeten verwijderen, mijn Twitter, mijn Instagram, mijn Facebook.. gewoon alles! Ik heb het gevoel dat ik verwijdert ben uit de wereld!
Ik hoor de brievenbus, dus ik ga even kijken.
See you later!

25 October London Dear diary

Ik zei ongeveer een tien minuten geleden dat ik op de uitkijk ging staan, en ik ben nog nooit zo bang geweest!
Mijn ouders zijn nog steeds niet terug, en ik heb iedereen uit mijn contacten lijst dezelfde whatsapp/SMS gestuurd. Help, stalker staat voor mijn deur!
Het alarmnummer heb ik net gebeld, en mijn telefoon staat op ontploffen zoveel berichten krijg ik binnen.
Zoals ik al eerder zij, is hij al vaker langs geweest. Maar een paar minuten voor zijn entree liet hij een brief achter met de tekst: I can’t wait, you can choose she’s mine, or she’s from nobody. I’ll be back in ten minutes, your time starts now!
Dat betekend dat hij me waarschijnlijk gaat vermoorden!
Ik hoorde het raam beneden breken, ik weet niet of ik langer moet blijven doorschrijven, of me moet gaan verstoppen.
Well at least, i…

From now on she’s from nobody, you were to late, now she’s dead.[/i]

Reacties: