FanFic.nl

A new life

2) DUITSLAND

Samen met Niels stonden we nu voor ons nieuwe huis. De rit had een paar uur geduurd en ik had veel tijd gehad om na te denken. Tim had gelijk, het leven ging gewoon verder. Het was als een nieuwe start. Het huis was groter dan dat in België, het was geen rijtjeshuis meer, maar een mooi vrijstaand huisje in een gezellige buurt. Dat was toch al iets positief. Het huis binnenin was ook heel ruim en verlicht. We liepen snel naar boven voor de beste kamer. Beiden hadden we de kamer die we wilden en maakte we geen ruzie erover. Dat deden we eigenlijk nooit. Niels en ik hadden een goede band en daar was ik blij om, maar hij bleef mijn grote broer en was natuurlijk ook eens irritant, maar in zijn ogen was ik dat waarschijnlijk ook. Al snel stond het hele huis vol met dozen en meubels nog in plastiek ingepakt. Het was overal al geverfd naar onze smaak dus dat was al een heel pak minder werk. Binnen een paar uurtjes was mijn kamer helemaal in orde en liet ik me op mijn hemelbed vallen. Voor de 2de keer deze dag keek ik uit het raam. Nu zag ik een totaal onbekende wereld buiten. Het zonnetje scheen en ik besloot om de buurt wat te gaan verkennen. “Mam, ik ga wandelen”� schreeuwde ik door het grote huis. “Ok, zie dat je niet verdwaald en niet te lang he”� hoorde ik de stem van mama vanuit de keuken roepen. Ik liep door onze straat en kwam bij een klein parkje. Het was zo natuurlijk midden in de wijk en ik kwam er helemaal tot rust. Ik ging op het bankje zitten voor de vijver. De bank was volgeschreven met boodschappen van bezoekers voor mij. “Bill und Tom <3; TH!; Bill ich liebe dich; Tokio Hotel<3; ...”� ik snapte niet goed wat die boodschappen juist op dit bankje deden, maar wist wel wat ze betekenden. Tokio hotel was een bekende Duitse band, ook in België hoorde je er veel van. Ik was geen fan van hen, maar had ook nog nooit moeite gedaan om te luisteren naar hun liedjes. Niemand die ik kende vond hen goed dus ik dacht niet dat ik iets miste. Dit was waarschijnlijk het werk van een groepje fans. De band woonde nu eenmaal in Duitsland, misschien wel dichter dan ik dacht. Het begon te schemeren en ik besloot om maar eens terug te gaan, ik had het snel gevonden. Bij de buren hoorde ik een drumstel en hoopte dat de drummer niet zo zot was om nog lang lawaai te maken, want ik was moe en had nood aan een goede nachtrust. Na het avondeten (boterhammen die over waren van onderweg) sloot ik me op in mijn kamer en kwam er die avond niet meer uit. Tegen 12uur was het bij de buren stil en kon ik eindelijk slapen. Morgen zouden we ons gaan voorstellen bij de buren aan beiden kanten en ik nam me meteen voor om het dan ook te hebben over dat drummen. De volgende dag werd ik al vroeg wakker, ik had me nog niet aangepast aan mijn nieuwe kamer en vloekte stilletjes omdat ik niet langer kon slapen. Beneden aangekomen zat Niels ook al te ontbijten. “Hoe komt het dat jij al wakker bent?”� vroeg ik verbaasd, Niels was meestal een langslaper, 8u was normaal nog nacht voor hem. “Ik weet het niet, niet zo goed geslapen vannacht. Jij bent ook al zo vroeg op”� beantwoorde hij mijn vraag. “Tja”� ik zette me aan de andere kant van de tafel en begon aan mijn boterham met choco. Mama en papa kwamen een half uurtje later ook beneden en gingen verder met uitpakken. Omdat het zondag was zochten we in de voormiddag naar een winkel die open was om inkopen te doen. ’s Namiddags was het tijd om onze buren te ontmoeten. Eerst deden we de buren aan de linker kant. Er deed een jonge vrouw open. Mama en papa kenden genoeg Duits om een gesprekje te beginnen en de koekjes die mama had gebakken vielen erg in de smaak. Het was een jong gezin met 1 kindje, een meisje, Ella. Haar ouders, Olivia en Mark waren heel sympathiek en vroegen of ik eens wou komen babysitten. Ik hield van kindjes en keek er naar uit om op Ella te passen. Daarna gingen we naar de andere kant. Nu deed er een jongen met donker blond haar en mooie bruine ogen de voordeur open. Hij zag er moe uit en ik veronderstelde dat hij nog niet lang wakker was. Zijn ouders waren nog niet thuis, maar hij liet ons beleefd binnen, hij vertelde dat hij Gustav heette. Een kwartiertje later kwamen zijn mama en een meisje binnen en begroetten ons vriendelijk. Ze stelden zich snel voor en boden ons iets om te drinken aan. Het was heel gezellig en de appelcake die mama had gemaakt vonden ze - zoals de meeste mensen - heerlijk. Ondertussen was ik te weten gekomen dat Gustav degene was die een drumstel had. Ik volgde hem naar zijn kamer waar hij me het zou laten zien. Zijn kamer was een typische jongenskamer met kleren over de grond verspreid en hier een daar een blikje cola of een leeg zakje chips. “Eum, ik wil je iets vragen over het drummen”� zei ik in het Engels in de hoop dat hij Engels kon. “Ja, zeg maar...”� zei hij in gebroken Engels terug. “Zou je niet te laat willen drummen ’s avonds? Het is nogal moeilijk om dan te slapen, snap je.”� “ooh ja, tuurlijk. We hebben zo lang naast een leegstaand huis gewoond dat ik er niet aan gedacht had. Ik zal er op letten.”� “Dankje. Speel je in een band ofzo?”� “Ja... een bandje”� antwoordde hij wat stilletjes. Ik wist al snel dat hij iets achterhield. Ons gesprek werd onderbroken toen ik weer naar huis moest. “Tot nog eens, Nele”� riep hij me na. “Daag”�

Reacties: