FanFic.nl

A new life

3) NIEUWE SCHOOL

Het was maandag. Vandaag zouden Niels en ik voor de eerste keer naar onze nieuwe school gaan. Tegenover Niels die er rustig bij bleef was ik enorm zenuwachtig. Op weg naar school had ik nog wat tijd om na te denken. Ik had me Gustav van ergens herkend, maar had geen idee van waar en wat vertelde hij me niet? In school aangekomen was ik weer de onzekere Nele, ik liep een beetje alleen rond, terwijl groepjes me raar aankeken. Toen ik eindelijk mijn klaslokaal had gevonden zag ik in een hoekje van de klas een bekend gezicht. Gustav had me blijkbaar ook gezien en kwam naar me toe. “Hej, Nele, leuk dat je bij ons in de klas zit”� hij bracht me daar de andere mensen in de klas en stelde me voor. Ik werd snel opgenomen in de groep en voelde me er op mijn gemak. Al die zorgen van vanmorgen waren voor niks geweest. Na school fietste ik samen met Gustav naar huis. Ik had hem wat beter leren kennen en hij werd stilletjes aan echt mijn ‘maatje’. ’s Avonds maakten we samen ons huiswerk, maar eigenlijk lagen we meer te lachen dan iets anders. Ik begon me hier met de dag meer thuis te voelen. Natuurlijk miste ik België ook en ’s avonds belde ik uren met Lynn. Woensdagmiddag hadden Gustav en ik afgesproken om naar de stad te gaan. Hij ging me een beetje alles laten zien wat er te zien viel. Stiekem hoopte ik ook iets te weten te komen over wat hij niet vertelde. Woensdagnamiddag, samen met Gustav liep ik door de winkelstraten van Magdeburg. Hij was niet echt het shoptype dus wandelden we wat rond, aten een ijsje en praatten vooral veel. Ik kwam te weten dat hij al van heel jong bij de band speelde en dat ze me 4 bandleden waren. “Bij welke band speel je nu, Gusti? Is het een bekendere band dan ik denk? Je doet zo geheimzinnig.”� Vroeg ik wat speels zodat het niet te verkrampt overkwam. “Wel...eum, ja, Tokio Hotel”� zei hij starend naar de grond. Er ging een lichtje bij me branden en ik wist vanwaar ik hem kende. Ik vond het wel leuk, maar het maakte niet veel uit. Ik kende Gustav als Gustav en niet als ‘de drummer van de band’ en daar was ik blij om. “Wel, eigenlijk ken ik jullie muziek niet echt, je moet maar eens iets spelen voor mij.”� antwoordde ik me een lief lachje. Het deed hem plezier dat onze vriendschap niet veranderde nu ik wist dat hij ‘bekend’ was. “Nele... ik moet je nog iets zeggen”� begon hij wat onzeker. “Zeg maar”� “Wel...binnenkort starten we met een Europese tour. Je zal me dus een hele tijd niet zien.”� Hij had me hier helemaal mee overrompeld. Nu had ik iemand gevonden waarbij ik me goed voelde, een maatje in een nieuw onbekend land en nu vertrok hij. Ik werd ineens een heel pak minder vrolijk. Ook Gustav had het gemerkt. “hej, ik zei binnenkort, niet nu! Ik blijf nog wel een tijdje hier en ik zal eens iets regelen met de band zodat je hen kan leren kennen.”� Ik lachte, dat zag ik wel zitten.

Reacties: