FanFic.nl

Nightmare

† Angel with a Shotgun

De vertrouwde glazen serres herrezen als glinsterende sterren en veegden de stad aan de kant. Cat huiverde en ze keek glimlachend achterom toen we de verlaten steeg uitliepen.
‘Die club was niet echt mijn ding,’ zei ze en ik sloeg mijn vrije arm om haar heen. Ze bleef stilstaan en haar donkere ogen staarden verast in de mijne.
‘Had ik dat niet moeten doen?’ vroeg ik lachend en ze schudde haar hoofd, kijkend naar haar schoenen.
De kuiltjes in haar wangen lieten mijn hart haperen en ik wees naar de glazen torens, reikend naar de inktblauwe hemel.
‘De serres zijn hier prachtig, mijn ouders namen me er vaak heen als kind,’ zei ik en ze keek nieuwsgierig om zich heen terwijl we onder de smeedijzeren boog liepen. De serres stonden vol met honderden gekleurde bloemen en mijn moeder had hier altijd haar columns geschreven.
Naast de serres stond een herenhuis, verlaten en verwilderd. Ik zakte neer op de marmeren bank en Cat leunde tegen me aan. Ze sloot haar ogen en ik zuchtte, starend naar de fontein die tegen de grijze, bakstenen muur stond. Twee duiven kirden in de takken van het klimop en verbraken de stilte.
‘Dit lijkt haast op Oxford, maar dan nog natuurlijker,’ fluisterde ze en ik keek haar glimlachend aan.
‘Heb je daar gewoond?’ vroeg ik en ze knikte aarzelend.
‘Mijn moeder zou dit geweldig hebben gevonden,’ zei ze zacht en ik nam haar hand vast.
‘Ik haat het als mensen in de verleden tijd praten,’ mompelde ik en Cat kneep in mijn hand, haar vingers verstrengeld in de mijne. Een gevoel van warmte overviel me en ik voelde het Ankh teken brandden.
‘Ik wou dat ik wist waarom,’ zei Cat zacht en ik keek haar vragend aan.
Ze keek naar onze in elkaar gevlochten handen en haar wangen kleurden rood.
‘Waarom het vertrouwt voelt,’ vulde ik haar aan en ze knikte vermoeid.
‘Ik weet het niet, kunnen jou ouders ons niet helpen? Zij zijn Engelen, toch?’ vroeg ik en ze glimlachte gepijnigd.
‘Ze zijn vermoord,’ fluisterde ze en ik slikte moeizaam.
‘Ik weet hoe naar het voelt,’ antwoordde ik en ze verborg haar gezicht in mijn jas. Mijn ene hand strelend over haar haren, wetende dat ze misschien huilde.
‘Het waren Jagers, Blake,’ zei ze en ik veegde haar tranen weg.
‘Dan zullen ze daarvoor boeten,’ beloofde ik en ze glimlachte hoofdschuddend.
‘Wie beboet is zal een ander niet meer beboeten, want in feite zouden zij dan gelijken zijn,’ citeerde ze en ik fronste.
‘Ik begrijp niet waarom jij beboet zou zijn, jij bent aardig,’ de woorden zweefden tussen ons in en ze liet mijn hand los.
‘Ik weet niet waarom ik Gevallen ben, herinner jij je nog wat Frederique zei?’ vroeg ze en ik dacht even na. Zoekend tussen de herinneringen en honderden woordenstromen.
‘We weten niets over hem en dat geld ook voor jou,’ fluisterde ik en Cat knikte.
‘Ik ben Gevallen nadat mijn ouders vermoord werden. De Raad wilde me niet vertellen waarom en ze lieten het gewoon gebeuren. Mijn ouders Ariella en Manakel speelden grote rollen in de Raad, ze regelden de balans tussen mensen en Engelen,’ fluisterde ze en ik balde mijn handen tot vuisten.
‘Dus ze werden vermoord omdat ze hetgeen in balans hielden, die vernietigd moest worden?’ vroeg ik en Cat sloot haar ogen.
‘Inderdaad en uiteindelijk zullen de Jagers ook iedereen overtuigen om hen te steunen,’ verzuchtte ze en ik dacht aan Alexandra.
‘Hoe herken je een Engel?’ vroeg ik zacht en ze keek me verward aan.
‘Ze hebben net als ons inktzwarte ogen. Engelen zijn vaak wreed en machtzuchtig, Blake. Hoe dichter je bij het hart van de Raad woont hoe erger, maar waarom?’ Ik haalde mijn schouders op en keek haar aarzelend aan.
‘Alexandra zei dat ik moest vluchten nu het nog kon, normaal gesproken had ze ijsblauwe ogen maar toen kleurden ze zo zwart als as,’ mompelde ik en Cat keek bedachtzaam naar de twee duiven.
‘Het zou kunnen, want dan voelde ze hoogstwaarschijnlijk het Ankh teken al,’
‘Dat is waanzin,’ fluisterde ik en haalde een hand door mijn haren. Ik voelde haar inktzwarte ogen naar me kijken, haar wimpers vol en lang en haar houding gespannen.
‘Alles in mijn wereld is waanzin,’ fluisterde ze en ik drukte haar dicht tegen me aan, terwijl de lucht veranderde in ijs. Ze sloot haar ogen en ik keek op toen de duiven wegvlogen. Mijn hart barstte en ik staarde in twee vreemde ogen.
‘Cat!’ schreeuwde ik en greep naar de dolken. Uit de schaduwen stapte een breed gebouwde man en alles aan hem was onaards. Zijn irissen waren hemelsblauw en om zijn pupillen heen zat er een witte lijn. Hij droeg een witte blouse met gouden symbolen en een zwartleren broek.
‘Walgelijk,’ siste hij en keek van mij naar Cat. Ze was opgestaan en keek hem vuil aan. De haat gloeide als hellevuur in haar ogen en de man lachte hees.
‘Slim om een Engel als wapenschild te gebruiken, Demon. Ik had de anderen al verzekerd dat je nog steeds een lastpost zou zijn voor ons Catharina,’ grijnsde hij en Cat nam mijn hand.
‘Invisibilium amorem,’ fluisterde ze en de Jager schaterlachte.
‘Wij zouden geen Engel vermoorden, kleine Demon. Trek je de Wet soms in twijfel?’ vroeg hij en mijn huid gloeide. Alsof er een onzichtbaar deken om me heen werd geslagen.
‘Ik prefereer de term Gevallen Engelen, Jager,’ antwoordde Cat en hij kwam dreigend dichterbij. Zijn grijns als een masker van duisternis.
‘Nog een laatste woord?’ vroeg hij spinnend en in een ademzucht ritste Cat haar fuchsia gekleurde jas open. De dolk doorboorde zijn hart en hij schreeuwde ziedend.
‘Gedrocht!’ krijste hij en Cat wenkte me.
‘Je bent onzichtbaar voor Engelen, kom mee. We moeten hier weg,’ fluisterde ze en ik volgde haar tussen de wirwar van wegen.
Ze probeerde ontspannen te lopen maar haar donkere ogen glinsterden gefocust. Haar handen stevig om de dolken geklemd, klaar om aan te vallen.
‘Zijn er meer van hen?’ vroeg ik op mijn hoede en Cat knikte.
‘Ongeveer twintig in de hele omgeving, voor hen is het een routinemoord,’ antwoordde ze en ik bleef abrupt stilstaan. Verschillende Jagers wachtte ons op aan de rood gelakte motor, hun blikken genietend.
‘Een Demon alleen in Inverness?’ zei de middelste spottend. Hij had lang blond haar en diezelfde walgelijke ogen.
‘Catharina,’ fluisterde iemand geschokt en de groep deinsde achteruit.
‘Wees niet bang, mijn Broeders. Zij is slechts een kind en jullie zijn Jagers,’ De man met het blonde haar verhief zijn stem en keek de anderen indringend aan.
‘Val aan, vermoord haar,’ eiste hij maar de meesten werden opgeslokt door de nacht.
‘Lafaards!’ schreeuwde hij en drie Jagers begonnen te rennen. Cat duwde me zonder aarzelen tegen de muur en de dolken suisden gestroomlijnd door de lucht. De buitenste Jager kreunde toen het zijn arm doorboorde. Donker bloed kleurde zijn blouse en Cat greep zijn zwaard.
Het lemmet leek op te lichten en ik probeerde dichterbij te komen.
Het voelde alsof onzichtbare handen me tegen de muur gedrukt hielden en ik bleef roerloos zitten. Het zwaard doorboorde moeiteloos de lichamen, Cat veranderde in een oorlogsengel. Haar rode haren waaiend in de kille wind en ze gromde toen de laatste Jager haar tegen de grond duwde.
‘Hoe voelt het?’ siste hij woedend en Cat greep het zwaard steviger vast.
‘Hoe voelt het om je vleugels nooit meer te kunnen gebruiken?’ fluisterde hij en ik merkte wat ze probeerde te doen.
‘Het voelt vreselijk’, antwoordde ze en het lemmet doorboorde zijn lichaam. Bloed gutste als siroop over haar armen en ze duwde het schokkende lichaam van haar af. Ze rolde zich om en bleef uitgeput op het asfalt liggen.
De ketens verdwenen en ik knielde bij haar neer.
Haar ogen vertelden me alles, ze begreep niet waarom ik was gebleven.
‘Dit is wat wij doen,’ fluisterde ze schor en ik hielp haar rechtop zitten.
‘Ik dacht dat je zou weggaan en dat had je ook moeten doen. De Jagers weten nu wie je bent, je kan geen stap meer terug zetten.’ zei ze en ik streek een haarlok langs haar oor.
‘Dat maakt niets uit, ik wil ook niet meer terug. Als ik een Engel ben dan zal ik mijn lot onder ogen moeten komen,’

Reacties: