FanFic.nl

Ogen

Gezang

Ze zaten op de bank, met zijn allen. Floor en Jade waren de afwas aan het doen – het ouderwetse huis had nog geen vaatwasser – en de rest van het gezelschap had zich in de woonkamer verzameld. Ze zouden waarschijnlijk televisie gekeken hebben, mits er een televisie in het huis was geweest. Die was er echter niet, dus zaten ze op de bank en praatten ze gedempt met elkaar, af en toe. In grote lijnen was het stil, luisterde iedereen naar het gekletter van het servies in de gootsteen en het occasionele gegrinnik van Floor en Jade.
Zayn was jaloers op ze, ergens. Zij waren gewoon bevriend met elkaar, hadden geen geliefden verloren en hadden verder niets op het spel staan. Natuurlijk was het achterbaks om dat te denken. Natuurlijk was het voor hen ook niet makkelijk en hadden ze ook trauma’s opgelopen en wist hij veel wat allemaal, maar ze stonden wel gezellig af te wassen zonder zich ergens zorgen over te maken. En dat terwijl hij op de bank zat, naast Eleanor en zich afvroeg of de Kale degene zou zijn die een kogel door zijn kop zou schieten, of Perrie.
Of, realiseerde hij zich niet veel later, dat hij Perrie een mep zou verkopen met een honkbalknuppel en dat hij op zou draaien voor de moord op zijn vriendin. Toen hij zich serieus begon af te vragen of hij het dat waard vond of niet, besloot hij dat het tijd werd om iets anders te gaan doen. De stilte maakte hem gek, sloot hem op in zijn gedachten en de hele situatie liet weinig ruimte over voor vrolijke gedachten, dus bleef hij hangen tussen negatieve gedachten en nog negatievere gedachten.
Radeloos stond hij op, liep hij door de kamer heen richting één van de kasten en hij trok één van de deuren open. Alle ogen waren op hem gericht, hij voelde ze branden op zijn huid, maar hij deed er niets aan.
‘Wat doe je?’ hoorde hij Eleanor vragen, niet bot, gewoon geïnteresseerd. Een poging om een gesprek te voeren, wat moeilijk was in een achtkoppige doodse stilte.
‘Ik wil iets doen,’ antwoordde Zayn.
‘Zoals wat?’
‘Geen idee, maar als ik alleen maar op de bank blijf zitten de hele avond, word ik gek.’
‘Lees een boek,’ stelde Chris voor. Zayn overwoog het, heel eventjes, maar hij wist dat hij zijn gedachten er niet bij zou kunnen houden. Zeker niet omdat alle beschikbare boeken hoogstwaarschijnlijk ofwel thrillers, ofwel romantische drama’s waren. Beide zouden hem herinneren aan alle dingen die hij niet wilde weten, dus schudde hij zijn hoofd: ‘En lezen over doodsangst en mensen die op gruwelijke wijze vermoord worden, zeker? Mijn nachtmerries hoeven geen extra voedsel te hebben, dank je. En in boeken over liefdesverdriet heb ik ook weinig trek, want ik heb wel genoeg gezeik aan mijn hoofd wat dat betreft.’
Hij verwachtte een snerende opmerking van Perrie tegen zijn hoofd geslingerd te krijgen, maar die bleef uit. In plaats daarvan reageerde Eleanor: ‘Misschien moet je gewoon naar bed gaan.’
Gewoon naar bed gaan?
Nee, dacht Zayn, dat kon toch zeker geen optie zijn? Dan zou hij alleen in het donker liggen, en alsnog alleen zijn met zijn gedachten. En met het donker. En met alle onbekende geluiden van het onbekende huis in het onbekende bos – dat was op zijn zachtst gezegd niet ideaal.
‘Hé!’ riep Jade echter vanuit de keuken, en ze kwam door de gang heen richting de woonkamer getrippeld. ‘Jullie gaan toch niet al naar bed voordat wij überhaupt klaar zijn met afwassen?’
‘Oh, wilden jullie graag gezellig bij ons komen zitten en genieten van de heerlijke stilte?’ vroeg Zayn.
‘Nou…’ sprak Jade, waarbij ze haar ogen over het sombere gezelschap liet glijden. ‘Nee, eigenlijk niet, maar vrolijk de boel een beetje op, dan. We zijn over vijf minuten klaar, dus jullie hebben vijf minuten de tijd.’
‘Wat kan ik in hemelsnaam doen om de sfeer op te fleuren?’ vroeg Zayn geërgerd.
‘Weet ik veel,’ bekende Jade. ‘Zing een liedje of zo,’ en met die woorden begaf ze zich terug richting de keuken, waar ze waarschijnlijk weer in de weer ging met het zeepsop en het servies. Afwassen voor tien man was vast een heel karwij, dacht Zayn bij zichzelf.
Hij deed de kastdeur dicht en richtte zich tot het gezelschap op de bank, vroeg: ‘Weet iemand een liedje?’
‘Zegt meneer de zanger,’ sprak Chris. ‘Naar ik vernomen heb, hebben jullie meer dan genoeg hits gescoord. Ik zou zeggen: deel jullie talent eens met ons.’
‘Nee, we moeten met zijn allen zingen,’ vond Zayn echter. Hij voelde er weinig voor om zijn liedjes op te moeten voeren, had al dagen niet meer gezongen en wilde het liefst niet afgaan omdat zijn stem niet meer geolied was.
‘Ik ga thee zetten. Tegen de tijd dat ik terug ben, hebben jullie besloten wat we gaan zingen.’
Er kwam geen antwoord, maar Zayn hield voet bij stuk en ging de gang op, de keuken in, op zoek naar de waterkoker. Hij vond het apparaat op het aanrecht en vulde het tot aan de nok met water – onder luid protest en gespetter van zowel Floor als Jade – waarna hij het liet koken.
Intussen ging hij op het aanrecht zitten, voor zover dat lukte onder de keukenkastjes, en sloeg hij de afwasbrigade gade. Ze waren bezig met de laatste paar messen en hadden de rest allemaal in het afdruiprek gedumpt. Afdrogen was er niet bij. Veel te veel werk en het droogde vanzelf ook wel, daar waren ze het allemaal over eens geweest.
‘Ik zou de thee maar alvast gaan zoeken,’ adviseerde Floor hem. ‘Het is nogal een chaos in de kastjes.’
Zayn gehoorzaamde; sprong van het aanrecht af en opende het dichtstbijzijnde kastje. ‘Dat valt toch wel mee?’ vroeg hij, toen hij zag dat alle pakjes en blikjes netjes opgestapeld stonden.
‘Jawel,’ antwoordde Floor, ‘maar iets vinden is een tweede.’
Zayn knikte, scande alle etiketten met zijn ogen en besloot dat hij in de eerste instantie geen thee kon ontdekken. Zo ging hij alle kastjes af, tot hij bij het laatste tot zijn grote opluchting een pakje vond. Hij trok het naar buiten, wat zowaar lukte zonder de andere levensmiddelen over de grond heen te spreiden.
Terwijl hij wachtte op het water, pulkte hij voorzichtig het plastic van de verpakking. Tegen de tijd dat hij daarmee klaar was, ging hij op zoek naar mokken en toen hij die eenmaal gevonden had, had het water alweer gekookt. Hij schonk de mokken vol en zowel Jade als Floor hielp hem met het naar de woonkamer brengen ervan.
Er was maar net genoeg water en ze moesten twee keer lopen, maar toen was iedereen voorzien van thee en kropen ze met zijn allen bij elkaar op de bank. Het leek ineens een stuk gezelliger dan even tevoren, en dat alles alleen maar door de toevoeging van een warm drankje.
‘We zijn tot de conclusie gekomen,’ nam Chris het woord, ‘dat ik één nummer van jullie ken.’
‘Laat me raden,’ sprak Zayn, maar hij raadde niet daadwerkelijk. Zijn gok lag al verzegeld in de toon van zijn stem.
‘Ja,’ beaamde Louis grinnikend, ‘en omdat we zo vereerd zijn dat de jonge man één van onze nummers kent, mag hij zelf beginnen met zingen.’
‘Wat?’ vroeg Chris, waarbij hij Louis ontzet aankeek. De zanger trok een smekende blik en Chris leek er weinig van te begrijpen, maar hij gehoorzaamde toch. Voorzichtig begon hij te zingen en op een paar tekstuele foutjes na, klonk het eigenlijk helemaal niet zo slecht.
Al snel viel Harry bij en tegen de tijd dat ze het refrein inzetten, zong de hele woonkamer mee. Zelfs Perrie bewoog haar lippen zachtjes op en neer op de maat van de muziek, wat betekende dat de enige die helemaal niet meedeed Danielle was.
Ze waren halverwege het tweede couplet toen het meisje in tranen uitbarstte. Het gebeurde in stilte en in de eerste instantie leek niemand het te merken, maar toen Zayn opkeek op het moment dat ze het tweede refrein in wilden zetten, zag hij de kristallen tranen in Danielles ogen schitteren. Vanbinnen zuchtte hij omdat hij de energie niet had iemand te troosten, maar hij stond wel op en kroop naast haar, sloeg een arm om haar heen. Tegen de tijd dat hij dat voor elkaar had, was het gezelschap alweer gestopt met zingen en de stilte drukte zwaar neer op Zayns schouders. Hij wilde dat ze doorzongen, eindeloos doorzongen en nooit meer ophielden. Maar hij snapte ook dat Danielle het er moeilijk mee had.
‘Rustig maar,’ fluisterde hij dus, terwijl hij haar tegen zich aan drukte. ‘Rustig maar, stil maar, ze zijn al stil.’ Hij bleef door mompelen, wist zelf eigenlijk niet eens meer wat hij zei. Danielle schudde haar hoofd, prevelde Liams naam en bleef huilen. Het joeg hem angst aan, enigszins, dat ze zo stil huilde. Alsof al haar snikken op waren en ze alleen nog maar tranen naar buiten kon laten stromen, meer niet. Alsof ze opgegeven had, en dat idee verafschuwde hij.
Net op het moment dat hij zich realiseerde dat hij niet meer wist wat hij Danielle verder nog wijs kon maken dan ‘rustig maar’, stond Eleanor op en trok ze Danielle overeind. ‘Tijd om te gaan slapen, Dani,’ sprak ze zachtjes, met een stem die niet kon verhullen dat de meisjes hecht bevriend waren geweest in het verleden.
Danielle reageerde niet, maar liet zich wel de trap op voeren en verdween dus samen met Eleanor uit het zicht. In de woonkamer wist niemand zichzelf een houding te geven en werd er in stilte van de thee gedronken. Iedereen wachtte op het goede nieuws dat niet komen zou.

Uni slokt nogal wat tijd op, dus ik weet niet of dagelijks posten nog gaat lukken. Ik zal mijn best blijven doen, maar ik zou er niet op rekenen.

Reacties: