FanFic.nl

Brieven. | Ft. Hermelien [GEDWONGEN PAUZE]

Brief 8: - Alive -

Rode mist omringde mij. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en tuurde in het rond, in de hoop iets te zien. Opeens verscheen daar mijn vader. 
'Pap?' bracht ik uit. Mijn vader is dood! Zou ik dan ook... 
'Eleanora... Wat ben je mooi.' fluisterde hij en liep langzaam naar mij toe. Hij streek met zijn rechterhand over mijn wang en glimlachte. 
'Ik wist wel dat je het zou redden zonder mij.' Ik knikte en wou hem omhelzen, maar hij stapte achteruit en schraapte zijn keel. 
'Eleanora, je moet terug naar je moeder.' Zei hij. Ik keek hem aan vol onbegrip. 
'Waarom?' stamelde ik. 
'De tijd is nog niet rijp om bij mij te komen. Vlug, ga nu.' fluisterde hij en zwaaide. Toen begon alles te tollen trok de mist op. Alles was zwart geworden en ik opende langzaam mijn ogen. Door de plotselinge lichtinval sloot ik meteen mijn ogen weer en keek door mijn wimpers de kamer rond. Ik lag in een bruin houten bed met een zwarte sprei over mij heen. Ik draaide mijn hoofd langzaam opzij en daar zag ik een jongen staan. Blond haar, donkere ogen en grauwige vleugels. 
'Hallo!' zei hij zacht en liep naar mij toe. 
'Ik ben Gabriel, Lyra heeft mij gestuurd jou te trainen. Samen met jou kunnen we De Raad neerslaan.' zei hij en maakte een lichte buiging. Ik knikte en glimlachte waterig. 
'Lyra is heel even bij je geweest en ze vind je een mooie meid waarmee ze zeker vriendinnen zou willen worden.' voegde hij er nog aan toe. Mijn lach werd breder. Ik leefde nog en Lyra had positieve gedachtes over mij. Opeens veerde ik op, wat mij heel veel pijn bezorgde. 
'Moeder!' Ik riep het bijna en Gabriel stelde me gerust. 
'Geen zorgen, met je moeder is alles oké. Met mijn krachten genees ik je vandaag nog en dan kan je je moeder gerust gaan stellen. En, morgen gaan we beginnen aan je training.' Ik keek hem aan, genezen van een aanrijding in één dag? Onmogelijk! Hij keek me terug aan en het leek alsof hij mijn gedachten kon lezen. Hij haalde uit een kastje aan de muur een klein, bruin flesje. 
'Hier, neem drie druppels en geen meer of minder!' Ik knikte en nam het flesje aan. 'Ik haal even wat te eten voor je. Ik ben over een paar minuutjes terug.' Toen ging Gabriel het kamertje uit en ik zuchtte diep. Alles draaide nog een beetje. Ik had zojuist een bijna-dood-ervaring... Straks word ik helderziend ofzo! Ik rilde bij de gedachte alleen al en zette het uit mijn hoofd. Dat medicijn was nu belangrijker. Voorzichtig draaide ik het dopje van het flesje, aan de binnenkant van de dop zat een buisje. Ik deed het buisje in de vloeistof, kneep in de dop en haalde het weer uit het flesje. In het buisje zat nu een bruinkleurige vloeistof. Ik keek ernaar en hield het aarzelend boven mijn mond. Wat als die Gabriel een slechterik was en dit vergif was? Ik slikte, dan maar een risico... Ik hield het buisje vlak boven mijn mond en liet precies drie druppels uit heb buisje druppelen. Ik proefde de vieze smaak van zout water en slikte het met moeite door. Toen kwam Gabriel terug, met een stuk brood en een glas bessensap. Ik glimlachte naar hem en wou een hap brood nemen. Toen voelde ik een steek in mijn maag. Ik liet het stuk brood los en greep naar mijn buik. 
'Au, au, au, AU!' Ik begin zachtjes te huilen en de schokken werden steeds heviger. 
'O nee, de medicijnen reageren of het Koyremergif!' riep hij en snel pakte hij het glas sap. 'Drink dit nú op, fruitsap hoort dit te blussen...' Ik pakte het glas aan en dronk het glas schokkerig leeg.  Daarna bleef ik nog even in dezelfde houding liggen. Na een minuutje trokken de steken weg en ik zuchtte diep. Eindelijk! Ik hijgde nog een beetje na en voorzichtig legde Gabriel zijn hand op mijn schouder. 
'Gaat het weer?' vroeg hij. Ik knikte en keek hem dankbaar aan. 'Bedankt,' fluisterde ik en sloot nog even mijn ogen. Toen dacht ik aan de brief. De brief!
'Gabriel, haal alsjeblieft een pen en een bel perkament voor mij.'
Hij knikte en liep het kamertje weer uit. 
Even later kwam hij weer terug met de gevraagde spullen. Ik glimlachte en pakte het aan. Tien begon ik te schrijven, ook al deed mijn hand nog zo'n pijn. 

Lyra! Godzijdank leef ik nog!
Ik ben je dankbaar, eeuwig. 

Eigenlijk schrijf ik je voor meer
informatie. Ene Gabriel had het over trainen en de Raad
neerslaan...
Wat is de bedoeling hiervan?
Wat is het plan? 

Alsjeblieft, laat het me snel weten.

Kus, Eleanora

Ik liet de pen op de houten vloer vallen en keek op naar Gabriel. 
'Breng deze naar Lyra.' Hij knikte weer en zei: 
'Ga ondertussen maar wat slapen, dan werkt het medicijn het snels en het best.' Ik knikte dankbaar en
legde mijn hoofd om het zachte kussen. Ik zuchtte en zei Gabriel gedag. De deur sloeg dicht en ik sloot mijn ogen. Al gauw viel ik in slaap en droomde ik over mijn vader. 

Reacties: