FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk vijftien

Pas twee verdiepingen later stopte hij met rennen. Hij smeet zichzelf praktisch tegen de muur. De pijn trok door zijn rug maar hij voelde het amper. Het voelde juist goed, verdoofde de emotionele pijn een beetje voor enkele luttele seconden. Snikkend begroef hij zijn hoofd in zijn armen, maar dat werkte ook niet. Het was te donker en op het donker werd het beeld geprojecteerd, dus scheen hij met de zaklamp in zijn ogen om het donker te verdrijven. Het donker was weg, maar het beeld bleef.
Zijn hand gleed naast hem. Hij tastte over de vloer op zoek naar iets om zich aan vast te klampen. Zijn rots. Hij vond echter niets dan leegte en stof. “Louis?”
De zaklamp viel uit zijn hand. Door had hij het niet echt. Hij kon toch niets anders zien dan het beeld dat in zijn netvlies gegrift stond. Verder was hij blind. “Louis?” vroeg hij weer, terwijl hij de vloer inmiddels met beide handen betaste. Hij viel en kroop over de grond. “Louis, waar ben je?”
Zijn keel kneep nog verder dicht. Nee, nee, dat kon niet. Waar was die loser? “Louis?” schreeuwde hij nog eens.
“Hier ben ik, Harry!” klonk het vanaf de verdieping boven hem. “Kun je me halen? Ik ben m’n zaklamp verloren.”
“Sukkel!” riep Harry, onverstaanbaar door het snikken. Hij kroop verder over de grond, ditmaal opzoek naar de lamp. Hij zag het licht in de verte en kroop snel dichterbij om hem te pakken. “Ik heb het licht, ik kom!”
Nog steeds zag hij bar weinig, maar voor Louis deed hij het toch. Hij vond de trap, klom omhoog en werd halverwege al begroet door zijn vriend.
“O mijn god,” zei Harry nadat hij hem gekust had alsof hij hem nooit meer zou laten gaan, “wil je alsjeblieft niet meer weggaan? Niet nu? Niet vannacht?”
“Ik blijf bij je, Haz,” zei Louis terwijl hij Harry’s natte wang streelde. “Kom, laten we weer naar beneden gaan.”
Harry knikte slechts en liet zich door Louis leiden.
“Waar zullen we heengaan? Een slaapzaal, zodat we rustig kunnen zitten? Of wil je naar de entree, dan kunnen we daar wachten tot ze ons eruit laten.”
Harry schudde zijn hoofd. Bij herinneringen aan de entree gingen zijn haren weer rechtovereind staan. “Nee, laten we gewoon hier gaan zitten.”
Louis knikte begrijpend. “Wat jij wil.” Samen met Harry liet hij zich tegen de muur zakken. Zijn greep verstevigde zodra hij merkte dat de jongen brak. Woorden hadden nu toch geen zin.
“Wat is er gebeurd, Lou?”
Louis kon daar ook geen antwoord op geven. Wat was er die nacht in godsnaam gebeurd? Ze waren in een verlaten asylum waar het zou spoken – een klassiek horrorscenario dus – in een televisieprogramma dat er zeker voor zou zorgen dat de spookgeruchten waar zouden lijken. Twee bandleden waren verdwenen, zaten nu waarschijnlijk met een dekentje aan de warme chocola.
Maar wat was er net gebeurd met Zayn? Was dat ook productie geweest? Dat moest toch haast wel? Een ongeluk als dat zouden ze nooit laten gebeuren en als het al gebeurd was dan waren ze nu wel uit het gebouw gehaald.
Maar toch… Hij had het lichaam gevoeld en het was warm geweest. Hij had het bloed gezien, het bloed dat nog altijd aan zijn schoenen kleefde. Proeven durfde hij niet, bang voor het antwoord. Want hoewel hij wist dat het verschil tussen echt en nepbloed nagenoeg onzichtbaar was, de smaak van echt bloed was niet te imiteren.
“Louis?”
“Ik weet het niet, Haz, ik weet het echt niet. Maar het kan niet echt zijn, toch? Dan zouden ze ons hieruit gehaald hebben. Dan zouden we nu ergens zitten met thee.”
“Maar waarom lijkt het dan zo verschrikkelijk echt?”
“De magie van televisie.”
“Maar de macht van televisie zit hem in het filmen. Je kunt dingen zo bewerken dat ze realistisch lijken. Maar zulke realistische poppen? En die spiegels, wat als ze anders waren gevallen?”
“Harry, als het een ongeluk zou zijn geweest hadden ze ons hier echt wel uit gehaald! Vind je het serieus aannemelijker dat ze echt iets hebben laten gebeuren, dan dat ze gewoon heel goed een ongeluk hebben gefaked?”
Harry keek slechts zwijgend voor zich uit.
“Kom op, ze zitten ons nu vierkant uit te lachen, Harry.”
“Ja, en straks ga jij en dan blijf ik helemaal alleen achter! Want je lijkt ook wel van die geweldige afspraken hebben met die vervloekte productie, maar ik niet! Leuk allemaal, heel erg leuk.”
“Harry, ik heb echt geen afspraak met de productie, ik zweer het! Ik blijf bij je, maak je geen zorgen.” Hij draaide het hoofd van de jongen zo dat die hem aan kon kijken. “Ik zweer het, oké?”
Hij knikte en veegde zijn tranen weg. “Oké.” Hij bevrijdde zijn ene arm uit Louis stevige greep en streek ermee over de wang van de jongen. “Ik ben zo verschrikkelijk blij dat ik jou heb, weet je? En dan je er gewoon nog bent. Het was wel heel gaaf hier en alles, maar zonder jou was ik echt ingestort.” Voorzichtig boog hij zich naar voren om hem te kussen.
“Moest er niet genoeg bruikbaar materiaal gemaakt worden?”
“Dat hebben ze vast al wel.”
En zo zaten ze daar. Knuffelend en kussend. Omdat het kon. Omdat het ze de horror van eerder liet vergeten en het een prima manier was om de tijd te verdrijven. Nog even, hooguit twee uur en ze zouden weer buiten staan. Zouden het hoongelach van de andere jongens horen, thee krijgen en daarna in een hotelkamer als een blok in slaap vallen. Samen.
“Hé, Louis?” zei Harry zachtjes.
“Ja?”
“Ik hou van je. Ik hou echt heel erg veel van je en ik weet dat alles goed gaat komen, maar toch moet je het weten, oké? Ik hou van je.”
Louis glimlachte en kuste hem weer. “Ik ook van jou, Harry. Ik ook van jou.”

Reacties: