FanFic.nl

Believe || Justin Bieber

025 || Justin Drew Bieber

Wat pijnlijk strompelde ik naar de kamer van Sara. De dokters hadden me het absoluut verboden maar ik wilde gewoon naar haar toe. Wat een asshole was ik toch. Door mij was ze gewond geraakt, door dat stomme rijgedrag. Snel maakte ik de deur open. Even vervloekte ik die vreselijke ziekenhuispyjama. Maar gelukkig had ik te horen gekregen dat Pattie en Jeremy zo kwamen dus namen ze een trainingsbroek en mijn gewone kleding wel mee, dacht ik. 'Sara?' vroeg ik zachtjes. Het klonk meer als een mompeling. Toen ik recht ik haar ogen keek kwam een herinnering in me op. Het deed me denken aan de droom. 'Ik-' begon ik maar ik schudde mijn hoofd. 'Het spijt me dat ik zo'n eikel ben. Jij deed je best om aardig te doen en dan verpestte ik het weer. Het is nauwelijks twee weken geleden dan je kwam maar het voelde alsof iemand mijn plek inpikte bij Scooter. Jij bent ook ontdekt door Youtube en het is echt een rotgevoel als je denkt dat je vervangen word' mompelde ik met mijn ogen naar beneden. 'Nu kan ik je niet beloven dat ik ineens niet meer zo arrogant doe maar ik ga het op z'n minst proberen' glimlachte ik wat zwakjes. 'Ik weet dat er genoeg mensen via Youtube zijn ontdekt, maar jij bent speciaal en dat geeft me zo'n rotgevoel, want ik heb het gevoel dat jij even groot kan worden. Je bent mooi, je bent slim, je hebt een geweldige stem en je hebt een enorm goed gevoel voor humor' grinnikte ik. 'Het spijt me. Als we hieruit zijn en ik er wat beter uit zie, dan kunnen we dat duet toch samen opnemen? Mijn reactie was overdreven. Ik kijk er erg naar uit' glimlachte ik. Misschien was dit wel een beetje teveel van het goede, misschien ook helemaal niet, maar ik had er een beter gevoel bij. Er werd op de deur geklopt en hij ging al een halve seconde later open. 'Justin, lieverd, ben je hier?' vroeg een warme stem die ik uit duizenden herkende. 'Mam' bevestigde ik. Al snel voelde ik twee liefdevolle armen om me heen. 'Je moet in bed blijven, schat. Oh sorry, je ziet er niet uit' Verontwaardigd keek ik haar aan. 'Bedankt' mompelde ik schor. 'Het spijt me. Wat ben ik blij dat je uit coma bent! Ik was zo bezorgd, je vader heeft bij ons geslapen. Jazmyn en Jaxon bleven thuis en Erin ook om op ze te passen, maar wij zijn er. Hoe heb je het voor elkaar gereden? Je moet niet zo doodeng rijden, joh. Ik schrok me kapot toen ik een telefoontje van het ziekenhuis kreeg. Je hebt maar geluk dat het niet jouw schuld was en die van die man. Hij is lichtelijk gewond, een gekneusde pols, maar reed op de verkeerde weghelft en reed nog te hard ook. Jij ook, maar dat maakt nu echt niets uit. Beloof me dat je nooit meer zoiets doet, oké?' ratelde ze door. 'Ik beloof het' Ik had bijna geen energie meer over. 'Hi, Sara! Gelukkig ben jij er beter afgekomen. Oh meisje toch, het moet vast een hele schrik voor je zijn geweest. Gaat alles goed? Ik heb even met je moeder staan praten, een heel leuke vrouw!' glimlachte Pattie. 'Heb je mijn trainingsbroek en beanie?' vroeg ik wat zachter. 'Ja, die heb ik bij me. Ik weet dat je een hekel aan die ziekenhuispyjama's hebt. Alsjeblieft. Heb je hulp nodig?' vroeg ze maar door. 'Ik kan het sinds twee maanden zelf' zei ik sarcastisch. 'En daarom ben je ook mijn favoriete kind!' grijnsde ze. 'Ik ben je enige kind' merkte ik op. 'Daar zal het wel aan liggen, ja' lachte ze. Zuchtend slenterde ik maar de kamer uit, wetend dat Pattie nog even met Sara kletste. In mijn kamer liep ik met nog altijd wat moeite de badkamer in. Mijn arm deed hartstikke veel pijn en ik voelde haast niks meer, behalve alle andere pijn. Toch lukte me het om de trainingsbroek aan te trekken en de beanie op te doen zodat mijn haar niet meer vreselijk zat. Met blote voeten en een ontbloot bovenlijf schoof ik weer terug in het bed.

Reacties: