FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 4: Afscheid

Max en ik nemen afscheid van onze familie en gaan terug naar het groepje waar de klas verzameld staat.
Het is wat vreemd om nu mijn papa achter te laten terwijl hij speciaal naar hier is gekomen voor mij, maar ik ben er zeker van dat hij het begrijpt. Ik draai me nog een laatste keer om en zie hem uitbundig praten met Ann. Het is in orde. Ik ga bij mijn klas staan en meng me in het gesprek.
Met veel lawaai komen we het café binnen. Het is een redelijk groot, maar toch gezellig cafeetje op het stadsplein waar iedereen al wel eens geweest is.
Gelukkig is er niet veel volk, want we zijn met achttien en hebben dus wel wat plaats nodig. Een barman komt naar ons toe en helpt met het verschuiven van tafeltjes tot we uiteindelijk allemaal kunnen zitten. Lachend om een mopje van Bert prop ik me tussen Kya en Lorenzo. We bestellen allemaal iets om te drinken, ik heb geen zin in bier, dus voor mij een cola.
‘Weet je nog toen we die wekkers verstopt hadden in de kasten?’ roept Tim van aan de overkant van de tafel.
Meteen begint er een groot gesprek, discussie over die dag. Ik weet het nog zo goed.
We zaten in het vierde jaar en hadden het in ons hoofd gekregen om keukenwekkers in de kasten te verstoppen die dan elk om de beurt zouden aflopen. Het was hilarisch geweest toen de leerkracht van Fysica bijna van zijn stoel viel van het verschieten, maar had ons wel allemaal strafstudie opgeleverd.
Die strafstudie was eigenlijk helemaal niet zo erg, want we moesten met heel de klas gaan en het werd dan toch nog een feest.
We waren altijd een koppige klas met een eigen willetje, alleen een leerkracht met genoeg zelfbeheersing en een luide stem kon ons controleren, want eenmaal we stil waren bleef het meestal zo. Wanneer een leerkracht duidelijk had gemaakt dat het zo niet verder kon en wanneer de les interessant gegeven werd, waren we modelleerlingen.
Het fijne is dat doordat we allemaal al een paar jaar bij elkaar in de klas zitten we dezelfde herinneringen delen.
Ik geniet van het samen zijn, want ik besef maar al te goed dat dit de laatste keer zal zijn. Wanneer we straks naar huis gaan, zullen we wel tegen elkaar zeggen om blijven af te spreken, om het contact niet te verliezen met elkaar, maar uiteindelijk gebeurt dat toch. Uiteindelijk heeft iedereen het zo druk met zijn eigen leven te leiden dat deze hele vriendenkring niet vergeten wordt, maar vervaagt.
Dit is waarschijnlijk de allerlaatste keer dat we met achttien samen iets doen, daarom is dit ook afscheid voor mij.
Ik kijk de tafel rond, iedere persoon heeft op zijn eigen manier iets in mijn geheugen achtergelaten. Elke klasgenoot herinner ik me op zijn of haar eigen manier. Ik zal de onozele mopjes van Bert niet vergeten, of Lorenzo die om de week een nieuw lief heeft, ik zal me blijven herinneren hoe Tina en Mia dansjes deden in de klas, hoe Karen thee mee bracht naar school en hoe Emma haar make-up deed tijdens de Franse les.
Ja elke persoon heeft zo op zijn eigen manier een weg tot binnen in mijn permanent geheugen gevonden. Dit is echt een klas die ik nooit meer zal vergeten, een klas die me zal bijblijven, die ik me zal herinneren, maar die uiteindelijk zal vervagen. Tot op de dag dat iemand het idee krijgt om een reünie te doen. Ik lach in mezelf bij het beeld dat ik krijg van iedereen die dan 20 jaar ouder is, getrouwd zal zijn en misschien kinderen heeft.
Kya geeft me een stootje tegen mijn schouder en haalt me voor de tweede keer vandaag uit mijn gedachten.
‘Je bent zo stil, waar zit jij met je gedachten?’ vraagt ze me. Ik haal mijn schouders op.
‘Bij de toekomst.’
‘Daar moet je nu niet aan denken. Geniet eerst van het heden voor je je zorgen maakt over de toekomst,’ raadt ze me aan. Ik besef dat ze groot gelijk heeft, schud even met mijn hoofd en probeer op het gesprek in te springen.


Ik hoor gegiechel vooraan in de groep en even later iemand die ‘shht’ zegt.
Dankzij het geweldige plan van Evert om de school een laatste keer te bezoeken sluipen we nu het schoolterrein op. We zaten op een katholieke school waarvan nog een deel klooster is en betrapt worden door nonnetjes zou alles verpesten.
Het is negen uur ’s avonds, duisternis begint te vallen terwijl onze achttien silhouetten zich zo stil mogelijk over de speelplaats bewegen. Het is een warme zomeravond, er staat geen zuchtje wind.
Blij dat onze missie geslaagd is komen we bij de bankjes aan. Op deze bankjes hebben we zomers na elkaar genoten van de zon of net in de winter zitten bibberen van de koud.
Ik kijk naar boven. Een zwart doek met miljoenen fonkelende lichtjes hangt boven ons. Ik kijk rond me en zie dat ik niet als enige gefascineerd ben door deze wondermooie hemel. Op de banken is er niet genoeg plaats voor iedereen dus beslissen we maar om op de grond te gaan liggen. Allemaal op een hoopje bij elkaar gepropt liggen we op de, gelukkig nog niet afgekoelde grond.
Het is al een hele tijd muisstil. Niemand wil dit magische moment, dit moment van afscheid, verbreken.
Mijn ogen zijn nog steeds gericht op de oneindig veel sterren. In mijn ooghoeken zie ik nog net een paar takken van de verschillende Lindebomen die in een cirkel rond de stenen grond staan gepland. Het beeld is maar vaag en de lucht verwondert me zo dat ik niet op de oude bomen let.
Ik hoor rustige ademhalingen om me heen. Nog steeds staar ik in de leegte van het heelal. Mijn ogen worden moe en vallen rustig toe, maar ik vecht tegen de slaap. Dit is een te mooi moment om zomaar voorbij te laten gaan.
‘Ik ga jullie missen.’fluistert de stem van Kya, die mij daarbij ook weer uit mijn bijna-slaap haalt.
Automatisch antwoord ik ‘Ik ook.’ maar het is niet alleen mijn stem die de speelplaats vult.
Zestien andere stemmen zeiden hetzelfde zinnetje samen met me. Ik duw mezelf van de grond en ga recht zitten. Ik zie nog mensen recht komen, we kijken elkaar aan en zuchten.
De klok van de kerk een paar straten verder doet iedereen verschieten wanneer hij elf uur slaat. Hebben we hier zo lang gelegen? De tijd is veel te snel gegaan.
“Ik moet naar huis, mensen,’ zeg ik terwijl ik opsta.
Ik hoor wat instemmend gestommel en uiteindelijk beslist iedereen maar om naar huis te gaan. In stilte stappen we de speelplaats weer over. Herinneringen vliegen langs ons heen, vormen beelden in ons hoofd die even snel gaan als ze gekomen waren.
Tegen de tijd dat we bij de schoolpoort zijn gekomen is het echt tijd voor afscheid. Ik zucht en begin mijn ronde van knuffels.
‘We spreken nog eens af, hoor je me,’ zeg ik tegen Lisa, wetende dat ik een leugen vertel die ik zelf probeer te geloven.
Ik ga bij iedereen langs, zie dat ik iedereen afzonderlijk een knuffel heb gegeven en van hem of haar afscheid heb genomen. Het valt me zwaar, ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen. Rond me zie ik mensen elkaar knuffels geven, het beste wensen of de ander troosten en traantjes drogen. Ik ga naar Kya en omhels haar. ‘We bellen nog,’ zegt ze. Eerder een bevel als een vraag, maar ik knik. Ik wil blijven geloven in de leugen, misschien wordt die dan wel waarheid.
Ik voel hoe ik tegen mijn tranen moet vechten terwijl ik verder stap naar Max. Hij veegt met zijn pull mijn warme traan, die ondertussen over mijn wang loopt, weg en slaat zijn armen om me heen. Hem zie ik nog, daar bestaat geen twijfel over.
Dit is geen knuffel van afscheid maar een van troost.

Reacties: